Skinfaxi - 01.12.1942, Qupperneq 8

56
SKINFAXI
„Jú“, svarar Ejnar. „Allt trúarlíf fór forgörðum um
tvítugsaldur. Ég sigldi ungur, komst í kynni við menn
og bækur. Það voru bæði vísindamenn, listamenn og
rithöfundar, sem nú höfðu áhrif á mig. Sjálfur las ég
töluvert mikið og kynntist mörgu nýju. En síðan kom
allt það aftur, sem ég hafði misst, — að visu að mörgu
leyti í allt öðru formi.“
Einar er tregur til að gera nákvæma grein fyrir
hugsanakerfi sínu, og mér skilst, að hann hafi í hyggju
að rita itarlega um hugmyndir sinar og þróun þeirra,
og væri þá óskandi, að hann leyfði fleirum að lesa. En
ég inni eftir því við hann, hvað hann telji þungamiðj-
una í lífsskoðun sinni.
Þá er ekkert hik í rödd hans. Skýrt og afdráttar-
laust kemur svarið:
„Þungamiðjan er Kristur“.
Síðan heldur hann áfram: „Það var ekki fyrir-
hafnarlaust, að ég komst að þessari niðurstöðu. Ég
fór að hugsa — hugsa sjálfstætt. Ég kynnti mér marga
trúflokka og kenningar þeirra. Og mér fannst ég sjá,
að hjá öilum trúflokkum er hin djúpa „mystik“ rótin,
tilfinnángin fyrir dulrænum veruleika, og á þeiírri
hugsun hefi ég byggt „trúarkerfi“ mitt, og á trúar-
hugmyndum mínum hefi ég hyggt list mína. Ég hefi
árum saman glímt við hvert verk, til þess að það
yrði í samræmi við skoðanir minar og hugsanir í
þessu tilliti. Þannig hefir lífsskoðun mín komið fyrir
almenningssjónir í verkum rnínum. Fyrir mér er listin
eingöngu andlegs eðlis, og ég hefi aðeins ánægju af
að gefa andlegar skoðanir minar í myndunum, sem
ég bý til. Og með skoðununr á ég þarna við það, sem
mér er hjartfólgið og mín dýpsta sannfæring. Ég
mundi viija segja, að sálin í hstinni væri það, sem
kæmi innan frá, — frá sjálfum mér, — en hin ytri
mynd og blærinn j’fir henni er í ætt við landið. Hver