Skinfaxi - 01.12.1942, Qupperneq 10

58
SKINFAXI
um, livaða hóknienntir það hefði verið, sein, lielzí
hjálpuðu honum „yfir urðina“ í andlegu tilliti.
„Urðina“, segir Einar og brosir við. „Ég verð auð
vitað aldrei l)úinn með hana. En ekkert rit er mér
kærara en Nýja testamentið, eftir að ég liafði kynnt
mér rit spiritista, guðspekinga og rit ýmsra Austur-
landa-trúarbragða. Nýja testamentið liefi ég lesið aftur
og aftur. Það er mér eilíf endurnóering, og styrkir í
huga mínum það, sem ég liefi lesið og lært. Krislur
er í mínum augum svo dýrðleg vera, að ég undrast,
að fólk skuli ekki vera opnara fyrir málefni hans
en það er. Þegar ég iiilli sann-kristna menn, finn ég,
að þeir eru komnir vfir einhvern þröslculd, sem aðrir
hafa ekki yfirstigið. Þó Iiefi ég hitt örfáa menn, sem
eru gegnsýrðir af liinni kristnu lífshugsjón, án þess
að lifa i visvilandi samhandi við hann. Þeir kalla sig
jafnvel efnishyggjumenn og eru ekki sannfærðir um
annað líf eða andlega tilveru. Þessir menn hafa ekki
siður verið mér kærir. Vér sjáum Krist í Páli postula,
áður en liann verður kristinn.
Ég ht á Krist sem meðalgangara milli jarðlífsin?
og hins háhclga, sem maðurinn getur ekki „gripið‘f
nema gegnum. hann, — þátt af guði sjálfum. Guð
sendir hann okkur mönnunum í okkar eigin myndj,
til þess að við skiljum hann sem allra hezt. Lifið eða
heimurinn á sér enga uppreisnarvon, nema í gegnunt
hann. Bak við þessi orð min eru margar myndir, senl
ég get ekki talað um“.
„Hvaða augum lítið þér á mennina?“
„Mér þykir vænt um allt líf, en þó vænnst uni
mennina. Ég viðurkenni engan dauða, aðeins ham-
farir. Viðhorf milt gagnvart dauðanum sést m. a. í
myndinni „Vor“. Stöku sinnum hefi ég orðið þess
var, að sumir halda, að ég loki mig inni, eins mikið
og ég geri, af því að mér sé ömun að fólki. Én það