Skinfaxi - 01.12.1942, Blaðsíða 20

68
SKINFAXI
Þann dag minnist hún hinnar löngu og sh'öngu sjálf-
stæðisbaráttu. Sú barátta var að vísu ekki háð með
vopnum eða vígvélum, ekki með blóðugum bardögum
á líkhlöðnum og blóði drifnum vígvöllum og ekld með
striðslygum eður áróðursblekkmgum, en var eigi að
síður erfið og ströng og reyndi á karlmennsku og þol-
gæði þeirra, sem í lienni áttu. Sú barátta var fyrst og
fremst háð með rökum og með þvi að sýna fram á
söguleg sannindi. Oft og einatt var hún liáð með ákafa
og eldmóði, en ætið með þolgæði og þrautseigju. Og
með þessari látlausu baráttu endurheimti þjóðin smátt
og smátt frelsi sitt og sjálfsforræði. Sigurinn var ekki
unninn í einu vetfangi, heldur í mörgum áföngum, þar
til frelsi landsins og fullveldi var loks viðurkennt 1.
desember árið 1918.
1 dag og sérhvern 1. desember, minnumst vér Isend-
ingar, ungir og gamlir, þessarar baráttu og þeirrar
farsælu lausnar, er hún fékk. Vér minnumst hinna
mörgu og góðu drengja, sem í henni tólcu þátt. Vér
minnumst fyrst og fremst foringjanna, sem vöktu þjóð-
ina og vísuðu leiðina og voru jafnan í fylkingarbrjósti.
Hér þarf engin nöfn að nefna. Sérhver íslendingur, sem
nokkuð er kominn til vits og þroska, þekkir þau. Þau
nöfn munu geymast, á meðan til er þjóð, sem heitir
íslendingar, og á meðan íslenzk tunga er töluð. Vér
hyllum þessa menn, og færum þeim þakkir. En vér
minnumst einnig hinna mörgu óbreyttu og óþekktu
liðsmanna, sem skipuðu sér um hinn íslenzka málstað
og börðust fyrir liann á óeigingjarnan og dx-engilegan
hátt og áttu sinn þátt í þeim sigri, sem unninn var. Vér,
sem nú lifum og njótum ávaxtanna af erfiði og starfi
þessara óþekktu hermanna, sem vér vitum ekki nöfn á,
og þekkjum ekki af öðru en því, að þeir voru góðir
íslendingar, færum þeim þakkir og vottum þeim virð-
ingu.