Skinfaxi - 01.12.1942, Page 42

90
SKINFAXI
maður þess félags, þar til hann flutti ur hreppnum. Blað fé-
lagsins skrifaði liann og mun hann hafa átt drjúgan þátt í
efni þess, bæði i bundnu og óbundnu máli. Það mun fremur
sjaldgæft, að svo roskinn maður sé einhver aðaldriffjöðrin
i ungmennafélagi, þar eð hann hafði ekki haft aðstöðu til
að starfa i slíkum félagsskap neitt verulega áður.
Guðmundur Gunnarsson átti þess ekki kost, að afla sér veru-
legrar menntunar í æsku. Var hann þó góðum gáfum gæddur.
Varð hann að láta sér nægja það nám, er góður vilji og bæk-
ur góðra sveitunga og kunningja gátu veitt honum. Fornsög-
ur og rímur munu hafa verið þar í fremstu röð.
Fyrir löngu siðan varð Guðmundur Gunnarsson allvið-
kunnur fyrir ferskeytlur sínar. Hygg ég þó að lengi vel hafi
margur haldið, að þar væri inest um að ræða beinskeyttar
ádeilur og gagnrýni. Og víst er það, að í því sambandi mátti
heimfæra upp á hann sjálfan það, er liann eitt sinn kvað um
andlegt stórmenni liéraðs síns:
„Ef hann lagði ör á streng
ávallt hitti markið.“
En þó hygg ég, að kjarnann í skáldskap Guðmundar Gunn-
arssonar sé að finna í hinum alvöruþrungnu vísum hans,
er jöfnum liöndum lýsa lifsþreyttum, ljóssæknum og göfug-
um huga. Nokkrum vikum áður en Guðmundur lézt, kom
út ljóðabók hans „Tindar“. Er inér kunnugt um, að margar
af beztu ferskeytlum hans eru þar ekki með, en hefir ef til
vill verið ætlað að bíða betri tima.
Nú er þessi vinur minn, sem á strangri ævileið sigldi of)
um úfinn sjó, sigldur yfir hafið mikla. Eftir lifir minningin.
Minningin um vininn, sem alltaf var hægt að treysta. Minn-
ingin um manninn, er í engu vildi vamm sitt vita. Minningin
um hinn bjarta hug, er átti þátt í að tendra i samlífi manna
svo marga „sólskinsbletti í heiði“ í sveitunum umhverfis
Breiðafjörð.
Ævifélagar U.M.F.Í.
hafa þessir gerzt: Aðalsteinn Sigmundsson kennari, Steindór
Björnsson frá Gröf og Páll B. Melsted forstjóri.