Skinfaxi - 01.04.1953, Síða 3

SKINFAXI
3
deilumál. Sameiginleg hugðarefni og aðalatriði hafa
ætíð verið næg til þess, að félagsskapurinn liefur
fremur styrkzt en veikzt við ólík sjónarmið. Félögin
hafa reynt að rækta og vekja virðingu fyrir mann-
gildi einstaklingsins og efla hann til félagslegra átaka.
„Ungra krafta og gáfna glæðing, göfgi i hugsun, verki,
lisl “ hefur verið kjörorð mannræktarhugsjónar l'é-
laganna. Náskvld mannræktinni, og raunar ein grein
hennar, er málræktin, fegrun tungunnar, bæði hvað
snertir orðaval og framsetningu.
Sá dýri þáttur starfsins má ekki slakna.
Sú þjóð, sem á fvrst og fremst rætur sínar sem
sjálfstæð þjóð í sögulegum og andlegum afrekum,
má sízt una snurðum og bláþráðum í þeim menn-
ingarþáttum, sem ná til upphafs Iiennar. Slíkt veikir
tengslin við liðnar kynslóðir. Væru íslendingasögur,
með sínum gagnyrlu og hnilmiðuðu samtölum, um-
ritaðar á reykviskt götumál, hygg ég, að mörgum
þætti timabært að tala um hættu og hvetja til varð-
stöðu.
Erlend áhrif berast nú örar til okkar en áður. Við
erum ekki lengur yzt á Ránarslóðum, heldur í þjóð-
braut. Því fylgja bæði kostir og hættur.
Voldugir straumar frá stórum þjóðum berast nú
að ströndum okkar fámenna fösturlands. \rið þekkj-
um öll þá tilbneigingu yngri bróðurins og hins smærri
að apa eftir stóra bróður, hvort sem það er gott eða
illt. Svijiuð hætta vofir vfir smáþjóð, sem mælir slærð
sjálfrar sín og annarra eftir höfðatölunni, en ekki
eftir menningarþroska og manngildi einstaklinganna.
Tungan á í vök að verjast, ef við, sem eigum hana
og kennum þeim yngri, erum ekki vel á verði og
vöndum málfar okkar hversdagslega.
Það er enginn þjóðrembingur að viðhalda og vernda
svo dýran arf. Minnumst þess, að „tungan geymir i
timans straumi trú og vonir landsins sona“. Hún er