Sjómannablaðið Víkingur - 01.01.1941, Qupperneq 5

ir menn, sem lítið eru gefnir fyrir, að fyrir
þeim séu bumbur barðar eða lúðrar þeyttir.
Störfin eru þeim sú lífsins lind, sem veitir
þeim gleði og ánægju þegar árangurinn sézt
jafn skýrt í verkum sem árið 1940 ber vott um.
Ég er ekki viss um, að ég fái nokrrar þakkir
fyrir að hafa minnst hér lítillega á tvö helztu
atriðin í hinum margvíslegu störfum ísl. fiski-
manna og farmanna á s.l. ári, sem snerta svo
mjög allan okkar þjóðarhag. Ég hef þó hætt
á að drepa á þetta öðrum til athugunar og í
von um, að það mætti verða til þess að ein-
hverjir mikils ráðandi menn í okkar þjóðfé-
lagi vildu hugleiða hvort störf sjómanna
væru ekki þess virði, að áhugamál þeirra
í skólamálum og öðrum menningarmálum,
fengi betra eyra en hingað til.
Þegar á allt er litið, held ég, að við getum
með ánægðum og þakklátum hug þakkað ísl.
sjómönnum fyrir gamla árið og þeir og vér
getum með nokkrum gleðihreim í röddinni
boðið hvert öðru gleðilegt árið 1941.
En þótt vér getum verið glöð og ánægð nú
um áramótin, er sú gleði söknuði blandin. —
Árið 1940 hefur einnig fært mörgu heimili
sorgir vegna ástvinamissis. Af þeim, sem um
síðustu áramót voru á meðal vor, hafa 58
drukknað á árinu. Þar af 54 við skyldustörf-
in á hafinu. Þeir fóru ekki af verðinum fyrr
en yfir lauk. Af þessum 54 mönnum fórust 17
erlendis vegna stríðsorsaka. Þar eru menn
baulæfðir við öll björgunarstörf, hafa full-
komnustu tæki, sem hugvit, þekking og fjár-
munir geta í té látið. Þar er fólk, sem áratuga
reynsla hefur sýnt, að ekki skortir vilja eða
fórnarlund til þess, að koma þeim til hjálpar,
sem hjálparþurfi hafa orðið, en ekkert af
þessu kom að liði. Mennirnir hurfu í djúp
hafsins þar, eins og hinir, er vér höfum átt á
bak að siá við vorar eigin strendur. Þannig
má búast við að það verði einnig að meira
eða minna leyti í framtíðinni. Það verður
aldrei komið í veg fyrir sjóslysin með öllu,
meðan sjórinn er sóttur.
En þótt liðna árið hafi fært oss eftirminni-
lega heim sanninn um, hvað lítils vér erum
megnugir þegar hætturnar á hafinu eru ann-
arsvegar, má ekki gleyma því, að slysavarna-
vaniastarfsemin er margþætt mannúðar-,
menningar- og fjármál, sem hver og einn hef-
ur gott af að kynnast og taka þátt í.
Ekkert deyfir eins brodd sorgarinnar og
einlæg hluttekning með þeim, er fyrir sorgun-
um verða. Góðar hugsanir eru máttugar. Ekk-
ert eykur sorgbitnum eins kjark og þolgæði,
sem viðleitnin til þess, að koma í veg fyrir
að aðrir verði fyrir slíku mótlæti. Öflugur
stuðningur við þá starfsemi, sem miðar að því
að fækka sjóslysunum í framtíðinni, er því
samúð, sem miðar að framkvæmdum og at-
höfnum síðari tíma. Það er einnig skynsam-
asta leiðin til að mæta ókomnum erfiðleikum.
Starfsemi Slysavarnafélags íslands
á árinu 1940:
í ársbyrjun sendi félagsstjórnin út áskorun
til almennings um fjárframlög til reksturs
björgunarskipsins ,,Sæbjörg“. Það var farið
fram á 20 þúsund krónur til útgerðar skipsins
á vetrarvertíðinni. Félagið fékk röskar 35 þús.
kr. í þessu augnamiði og auk þess 15 þúsund
krónur frá dönskum manni, Max Nielsen að
nafni. „Sæbjörgu var haldið úti yfir vetr-
arvertíðina og veitti hún 37 bátum og
skipum hjálp og aðstoð með samtals 260
manna áhöfn. — Tólf slysavarnadeildir
bættust við á árinu og hefur félagatalan auk-
izt við það um rúmlega 1000 manns og mun
félagatala iSlysavarnafélags Islands nú um
áramótin vera eitthvað á 13. þúsundinu.
n
VÍKINGUR