Sjómannablaðið Víkingur - 01.01.1941, Síða 9

ágjafir. — Segir ekki af þessari ferð að öðru
leyti en því, að sjór var .afarúfinn, veðrið fast
að roki og dimm vestan él af og til, en Árni
stýrði Skeiðinni sinni svo vel, að engar teijandi
vindborðságjafir urðu, þar til komið var inn und-
an Ritnum. Verður þá Árna litið um öxl sér, þá
er var á miUi élja og sér siglandi skip á eftir
sér, sem .auðsjáanlega hafði haft meiri gang en
Skeiðin. Kallaði Árni upp svo hátt, að flestir
hásetar hans heyrðu: „Hver fjandinn er þar,
sem siglir betur en Skeiðin mín“. — Jafn-
skjótt skipar hann að leysa nokkur rif úr segl-
inu og hækka það í efra hjól, og hlýddu háset-
arnir þegar í stað þesari skipun án minnstu
möglunar. — Fékk skipið eftir þetta svo miklu
meira skrið en áður, að flestum hásetunum þótti
meira en nóg um, enda urðu þá strax svo miklar
hléborðságjafir, að einn maður varð stöðugt að
standa í austri, en ekki lét Árni að heldur neitt
draga vind úr segli eða lækka það aftur; en
skip það, er á eftir sigldi, hvarf fljótt sýnum
Skeiðarmanna. — Er Árni þannig hafði siglt
Skeiðinni svo langt inn Djúpið, vestanvert við
Grænuhlíðarrifið, ,að beygja mátti áleiðis til
Hesteyrar milli Sléttutanga og Bjarnarnúps, fór
sjór æ versnandi, bárur að verða bæði lengri og
hærri, einkum meðan siglt var yfir innri enda
rifsins þar, sem dýpi mun ekki vera meira en
10—20 faðmar. Nokkru áður en Árni tók að
stýra upp í Jökulfjarðadjúpið, kallar einn há-
setanna, sem í austurrúmi var og Árni Eggerts-
son hét, til formannsins og segir: „Árni minn,
nú er að koma ljóta báran“. En Árni, sem auð-
vitað hafði séð áður þessa háu, löngu og ljótu
báru, svarar strax nafna sínum þannig: „Ef
ég hefði lausar höndurnar, skyldi ég gefa þár á
helv. . .. kjaftinn; þú að segja mér til báru“. —
Þó ,að Árni stýrði af snilld, gat hann þó ekki
sneitt hjá þessari báru, aðeins komizt á innri
,,háls“ hennar og þar hleypt skipinu þráðbeint
undan henni, er samt var svo há, er hún reið
undir skut skipsins, að lítið hefði til vantað, að
barki þess hefði stungizt á kaf, en þá hefði líka
illa f.arið. — En svo afskaplega mikið skrið varð
á skipinu undan þessari báru, að sjór skar sig
inn, jafnt á bæði borð, svo mikill að útlit var
fyrir, að fyllast mundi skipið. Meðan sjórinn
var að skera sig inn, heyrðu þeir, sem í austur-
rúmi voru og stóðu þ,ar í kappaustri, Árna segja
þó frekar lágum rómi: „fekal Skeiðin mín ekki
ætla að koma upp aftur?“ Samt kom Skeiðin
upp aftur og öllum þeim sjó, er inn kom af báru
þessari var ausið út aftur og eigi löngu síðar
lent með „heilu og höldnu“ á Hesteyri. Nokkru
síðar lenti þar einnig skip það, sem áður er um
getið. Formaður þess hafði heitið Bjarni Ás-
geirsson, orðlagður stjórnari. Hafði skip þetta
verið að mun stærra en Skeiðin og allmiklu
hraðskreiðara. Hafði Bjarni þessi sagt við
Árna, er þeir fundust á Hesteyri, að þegar
Bjarni hafði séð að hækkað var segl á skipi
á undan sér, þá hefði hann þegar gizkað á, að
skip það mundi vera Árna-Skeiðin, og hann
þekkti svo vel kapp Árna, að heldur mundi hann
sökkva skipi sínu í kaf, en Bjarni kæmist á
borð við það, eða á undan því; hefði því látið
lækka seglið á sínu skipi, er samt hefði haft
ærið nógan gang. Og hefi ég svo ekki sögu þessa
lengri“. —
En því til sönnunar, hve Árni Jónsson í Æðey
kunni vel að stýra skipi, sagði sonur hans, Rós-
inkar mér þessa sögu: „Það hafði verið venja
Árna að heimsækja mág sinn, Kristján í Vigur,
einu sinni á ári hverju. Þá var það, löngu eftir
að Árni var hættur öllum sjóferðum, að h.ann
tók sér ferð á hendur frá Æðey vestur í Vig-
ur á fimm manna fari, sem þeir feðgarnir
áttu. — Er þeir komu vestur fyrir Æðeyjar-
klettinn og sigldu beint á Vigur, en Rósinkar
stýrði, tók snögglega veður að hvessa af suð-
austri og bára að aukast. Hafði Árni sagt syni
sínum að stýra beint á túngarðinn, sem þá var
og enn er á Vigur og því beint undan vindi og
báru. Settist Árni á öftustu þóftu bátsins og sá
fljótt, að hann skreið ekki líkt því svo beint
undan báru, sem honum líkaði, heldur sveif til
frá stefnumiðinu, eða „elti lambær“, eins og sjó-
menn hafa lengi nefnt slíka stjórnsemi. Kallaði
þá Árni til Rósinkars sonar síns og segir þessa
stjórn hans hina mestu ómynd og hreint ófæra,
en Rósinkar vildi ekki fallast á þessi ummæli
föður síns og segir, að hann skuli þá sýna, að
hann stýri betur. — Lét Árni karlinn ekki son
sinn segja sér þetta tvisvar sinum, heldur snar-
9
VÍKINGUIÍ