Sjómannablaðið Víkingur - 01.02.1960, Blaðsíða 24

/ •
UPP A LIF □ G DAUÐA

Það var í Tokyo í Japan. Ég
hafði starfað nokkur ár við amerísku
sendinefndina og hafði í gegnum
starf mitt kynnst ýmsum háttsett-
um japönskum embættismönnum.
Hjá okkur starfaði þá um tíma
Warren J. Clear höfuðsmaður, hinn
ágætasti náungi.
Dag nokkurn kom Ugaki, her-
málaráðherra Japana, að máli við
hann að hann sýndi nemendum við
liðsforingjaskólann japanska hina
einkennilegu íþrótt Ameríkumanna,
hnefaleikana.
Clear féllst á þetta, ef hann fengi
í staðinn að sjá hvernig herinn æfði
japönsku glímuna jujitzu.
„Ágætt“, sagði ráðherrann, ,,ég
skal sjá um að þér fáið að glíma
við jujitzu mann".
Næstu tvær vikur æfði ég hnefa-
leik með Clear í nokkrar mínútur
á dag. Til allrar hamingju hafði
Clear æft hnefaleik sem áhugamað-
ur og haldið sér í nokkurri þjálfun,
en við þorðum þó ekki öðru en að
æfa helstu atriðin, sem ætlað var að
sýna, enda þótt að við byggjumst
aðeins við vingjarnlegri kynningar-
viðureign.
Hinn ákveðna dag mættum við
svo í hinum stóra leikfimisal jap-
anska liðsforingjaskólans. Ugaki
veitti okkur móttöku; og okkur til
mikillar undrunar kynnti hann okk-
ur fyrir krónprinsinum, Hirohito,
sem síðar varð keisari Japana.
Návist hans gerði okkur engu síð-
ur undrandi en þau 400 liðsforingja-
efni, sem mættir voru til þess að
horfa á.
Mig furðaði á, hve óvenjulega há-
ir þeir voru, harðneskjulegir og sól-
brenndir.
Ugaki kallaði einn hinna hraust-
legustu úr hópi japananna fyrir sig.
„Kitamura, jujitsukappi hins
keisaralega japanska hers“. Síðan
bætti hann við og beindi þá orðum
sínum til Clear: „Keppinautur yð-
ar“. Clear rétti honum hendina, en
Japaninn tók ekki í hana heldur
beygði sig djúpt um mjaðmir.
Clear átti að velja á milli 350 gr.
æfingahanzka og 175 gr. keppnis-
hanzka. Ég furðaði mig á, að Clear
valdi þá þyngri, en skildi það nokkr-
um sekúndum síðar, þegar Kita-
mura andmælti því að Clear notaði
þessa hanzka. Hann sagði mér síð-
ar: „Ég vissi að hann myndi mót-
mæla hvorum hönzkunum sem ég
veldi, svo ég kaus þá verri og fékk
þá betri“.
Það hafði verið ákveðið með sam-
þykki Kitamura að lotan kyldi vera
3 mínútur. En nú gekk Ugaki fram
og mælti bæði til keppenda og á-
horfenda: „Tilgangur minn með
þessari viðureign, er að sýna hina
raunverulegu hæfni jujitsu gagn-
vart hnefaleikum. Þess vegna óska
ég eftir að viðureignin njóti sín eins
og í raunveruleikanum á orrustu-
vellinum, með því að Kitamura sé
leyft að notfæra sér jujitsu til fulln-
ustu, og sömu réttindi sé Ameríku-
manninum veitt í hnefaleikum sín-
um. Ég ætlast til að þetta verði
raunhæf viðureign, ekki aðeins sýn-
ing. Henni á ekki að ljúka fyrr en
annar er ófær til leiks eða óskar
eftir að viðureigninni sé hætt. Að
öðrum kosti mun ekkert sannast um
hæfni þessara íþrótta og viðureign-
in hafa lítil áhrif á áhorfendurna".
Þannig var þá komið, að viður-
eignin skyldi standa þar til yfir
lyki og hver lota ákveðin 5 mínútur
og sá, er fyrst lægi eftir að dómar-
inn hefði talið upp að 10 frá falli
hans, væri úr leik.
Tveir liðsforingjar voru tilnefnd-
ir til þess að gæta klukkunnar og
bjöllu.
Ég tók einnig upp úr mitt. Ugaki
benti á tvo krítarhringa sem voru í
20 feta fjarlægð hvor frá öðrum:
„Þið standið hvor í miðju hvors
hrings, þar til bjallan hringir, þá
ráðist þið til atlögu“.
Kitamura var sjáanlega vel þjálf-
að hraustmenni, sex fet og einn
þumlungur á hæð, með axlir eins og
bóga á bjamdýri, og vóg 90 kíló.
Hendur hans voru harðar eins og
járn, þjálfaðar af jujitsu árum sam-
an og æfingum við að brjóta fjalir
með handarjaðrinum. Hann var í
jujitsubúningi.
Clear var sex feta hár og vóg tæp
85 kíló, spengilegur Ameríkumaður.
Vöðvar hans voru mjúkir og þjálf-
aðir, og kviðvöðvarnir harðir sem
stál. Hann var klæddur sundbol. Við
hvatningarorð frá löndum sínum
varð Japaninn fyrir sálrænum verk-
unum, sem voru honum mjög í hag.
Á móti múgáhrifum máttu uppörv-
anir mínar lítils. En Clear hafði
stáltaugar og hann athugaði með
rólegri yfirvegun hvað beið hans.
Mótstöðumaður hans myndi ekki
leitast við að berja hann í gólfið,
hann myndi leitast vifi að limlesta
hann og gera hann þannig óvigan.
Bjallan hringdi.
Keppinautamir nálguðust hvor
annan til hægri. Ég sé að Clear er
á verði gegn höggi í nárann. Eins
og leiftur fellur höggið og lendir á
innanverðu vinstra læri. Til allrar
hamingju of lágt. Höggið lætur eftir
sig rauðan þrimil. Þá reynir Japan-
inn að sækja frá vinstri hlið. Clear
hreyfir sig með honum og ber frá
sér við og við til þess að halda hon-
um frá sér.
Kitamura er öruggur, svipur
hans er hæðnisfullur. Mér þyngir í
hvert sinn er ég horfi á hann leggja
til höggs við bráð sína. Það er átzt
við, reitt til höggs og högg borin
af sér. Á hverri sekúndu lævís brögð
og kænlegar varnir. Allt í einu kem-
ur Clear höggi á barkakýli Kita-
mura. Augu Japanans fyllast af
tárum. Upp frá þessu sá Japaninn
rautt. Hann leggur til atlögu og
kemur höggi á andlit Clears með
jaðri vinstri handar, sem flær skinn-
ið af andliti hans og nefi, en sú
hægri lendir á hægri framhandlegg
hans.
Um leið nær Clear að koma höggi
á andlit Kitamura, er snertir höku
24
VfKINGUR