Sjómannablaðið Víkingur - 01.02.1960, Blaðsíða 26

alla þá orku, sem hann hafði, í leift-
ursnöggt hægri handar högg.
Höggið — áreksturinn — hrelldi
Japanann. Hann fálmaði í tilgangs-
leysi út í bláinn, og með andköfum
þyrlaðist blóð milli mölbrotinna
tannanna.
Þá fékk hann annað hægri hand-
ar högg, sem hafði verið seilst langt
til. Miskunnarlaust högg á kjálka-
barðið.
Hinn japanski áflogahundur hætti
pati sínu, og í stað fjaðurmagnaðs,
iðandi líkamans, lyppaðist nú mátt-
vana líkami niður á gólfið. Enginn
gekk fram til þess að telja.
Krónprinsinn og Ugaki óskuðu
Clear til hamingju með sigurinn, en
hvað þeir nöldruðu í barminn heyrði
hvorugur okkar.
Grafarkyrrð ríkti í salnum.
Sviplaus, skásett augu áhorfenda
störðu á máttvana hrúgald jujitsu
hetjunnar um leið og því var drösl-
að burt af leiksviðinu. Aldrei heyrð-
ist Kitamura getið framar. Það er
lítill vafi á því, að hann hafi gripið
til kviðristunnar, sem er hin eina
friðþæging Japanans fyrir yfirsjón-
ir, sem samlandar hans fyrirgefa
ekki.
Við Clear fundum það á öllu að
dvöl okkar var þegar orðin nógu
löng, svo að við hröðuðum okkur
á brott.
Á heimleiðinni sagði Clear við
mig: „Aldrei skal ég láta ykkur
flækja mig út í annað eins, — aldrei
að eilífu“.
En sögu Clears er ekki lokið.
Hann átti eftir að kynnast Japönum
betur. Hann tók þátt í bardögunum
á Bataamskaga og er sagður hafa
gengið svo vasklega fram, að hann
var heiðraður sérstaklega.
Hér fer svo á eftir grein skrifuð
af Clear ofursta um hinn japanska
hermann:
Þeir eru ekki miklir á velli jap-
önsku hermennirnir, eða vörpulegir.
Ef valinn væri úr meðalmaður,
mundi hann reynast um 160 cm á
hæð og liðlega 100 pund. Hann fær
kr. 8.20 á mánuði í kaup og af því
má hann eyða 60 aurum til eigin
þarfa. En hann getur lifað á hnefa-
26
fylli af hrísgrjónum og litlum bita
af þurrkuðum fiski á dag og álítur
það meðaldagsverk að ganga 50 km.
á 24 klukkustundum, og sem bar-
dagamaður á hann sér engan jafn-
ingja.
í nokkur ár var ég í gestaþjón-
ustu í japanska hernum og kynntist
þá þessum smávöxnu gulleitu mönn-
um mjög vel.
Ég fór frá Tokyo til bæjar, sem
heitir Aziu-Wakamatau, og átti að
ganga þar í annað japanskt her-
fylki. Hið fyrsta, sem ég rak augim
í. er ég kom í aðalstöð foringjaráðs-
ins, var eftirfarandi áletrun yfir
dyrunum: „Munið að dauðinn er létt
sem f jöður, en að skyldan er þyngri
en nokkurt fjall“.
Hershöfðinginn Hayashi að nafni,
kynnti mig fyrir herforingjaráði
sínu og svo fóru allir inn í herbergi,
þar sem mynd af keisaranum hékk
uppi á vegg. Allir hneigðu sig djúpt
og stóðu þögulir um stund. Næsta
morgun kl. 5 fengu nýliðamir frá
hinum afskekktu bændabýlum sín
fyrstu kynni af herþjónustunni.
Við skulum skyggnast inn í eitt
af þessum gulu heilabúum og sjá,
hvað þar er fyrir. I fyrsta lagi veit
þessi fáfróði bóndasonur að hann
er afkomandi guðanna. Það er
bjargföst trú hans og 80 milljóna
af þjóðbræðrum hans. Þar að auki
veit hann að keisarinn er sonur
himinsins, hin æðsta vera og endur-
holdgaður guð. Jafnvel myndin af
hinum litla Hirohito, með gleraug-
un, er guðdómleg. Mörg hundruð
Japanir hafa látið lífið við að
bjarga þessari mynd út úr brenn-
andi húsum. Skólastjórar, sem hafa
látið sér í léttu rúmi liggja, þótt
eitthvað af skólabörnunum færust,
er skólar þeirra brtrnnu, hafa fram-
ið kviðristu, ef þeim tókst ekki að
bjarga mynd keisarans úr brunan-
um.
Nýliðinn hefur að baki sérmargra
ára þjálfun, við strangan aga og
harðrétti. í engu landi, ekki einu
sinni Þýzkalandi eða ítalíu, er líf
einstaklingsins eins skipulagt af
hinu opinbera og í Japan. Frá því
er nýliðinn fór að vitkast, hefur
hann verið hvattur til dáða með sög-
um af afburðamönnum og hetjum,
sem fómuðu öllu fyrir föðurlandið.
Allir leggjast á eitt, heimilið, skól-
inn, musterið og herbúðimar, að
móta hina óþroskuðu barnssál í
stakk hermennskunnar. I rauninni
byrjar þjálfun nýliðans, er hann
sem 6 ára sveinn, er látinn marsjera
um gólfið í skólastofunni með mal-
poka á baki, syngjandi hersöngva.
Tólf ára gamall fær hann einkennis-
búning og léttan riffil. Þá er hann
látinn taka þátt í heræfingum, þar
sem notaðar em léttar fallbyssur
og handsprengjur. Þegar hann er
15 ára æpir hann heróp og æðir
fram með bmgðnum byssusting 1
áhlaupi á ímyndaðar óvinastöðvar.
Ári síðar er hann farinn að aka
skriðdrekum úr krossviði um leik-
velli skólans, og þegar hann er 19
ára, hefur haxui gengið 40 km. á
dag með þtmgan bakpoka, grafið
skotgrafir, reist gaddavírsgirðingar
og lært að notfæra sér landabréf.
Hann hefur vaðið yfir ískalda fjalla-
læki, stundum í geirvörtur, þramm-
að í ófærð og ryki og soðið hrís-
grjónahnefann sinn í smáfötu yfir
opnum eldi. Þá hefur hann og verið
þrautæfður í skilmingum og jap-
anskri glímu.
Skömmu síðar sá ég þessa „ný-
liða“ ganga fylktu liði inn á æfing-
arsvæðið til að taka á móti rifflum
sínum. Háttsettur foringi stóð við
grindina, þar sem rifflunum var
raðað og kallaði á einn hermann í
einu. Þar hneigðu þeir sig djúpt,
tóku við rifflinum og hneigðu sig
svo aftur. Þessi athöfn og sú lotn-
ing, sem vopninu er sýnd, er þess
virði að henni sé gaumur gefinn.
Nokkrum dögum síðar kynntist
ég annarri hlið japanskrar skap-
gerðar. Hersveitin, sem ég var með
fékk skipun um að vera viðbúin,
löngu fyrir dögun, í fullum herklæð-
um. Ég spurði undirforingjann, sem
hafði verið settur mér til aðstoðar,
hvað stæði til.
„Herdeildin á að ganga upp á
Bandai-San og til baka í dag“.
Mér leist ekki á blikuna. Bandai-
San er 3500 m. hátt f jall og ég var
nýsloppinn úr sjúkrahúsi í Tokyo,
þar sem ég hafði legið í 4 mánuði
í magablæðingu. Það var mjög heitt
þennan dag og brátt tóku hertygin
VÍKINGUR