Sjómannablaðið Víkingur - 01.02.1960, Blaðsíða 33

Rauöafjall (Augpalartoq qaqaq).
Austan við það er lítill vogur sem
gríðarmikil granítklöpp skyggir
þó á. 1 kvos þar ofan við er þorp-
ið Rauðavík (Augpalartoq). Sá-
um við nokkur húsanna, og þar
á meðal kirkju upp fyrir klöpp-
ina. Einhver skúta lá þar inni á
voginum þegar við fórum fram-
hjá, og ísjaki stóð grunn við inn-
siglinguna. Vestur þaðan liggur
sundið meðfram bröttum hamra-
hlíðum og endar í vogi þaðan sem
mikil dalskora gengur vestur yfir
landið allt til Ketilsfjarðar (Tas-
eirmiut). Heitir dalskora þessi
Itivdlerssuaq, sem ég þýði Lág-
heiði á íslenzku.
En nú snerum við af leið og
stefndum til suðvesturs, niður
Mjósund (Torsukataq) í átt til
hafs, en við enda þess gnæfir
eyjan Nunarssuaq — Háey, 775
m. há og varnar hafrótinu að ber-
ast inn í sundið. Var nú haldið
út með Háey að sunnanverðu til
þess að komast á hreinar leiðir
Vesturbotns. Síðan var siglt
framhjá Fræmeyjum (Savssat)
vestur af Háey og haldið út fyrir
Eiríkshólma (Kitsigsut) sem eru
margar gróðurlausar klettaeyjar
um fjórar sjómílur undan landi
þar vestur af.
Þegar við sigldum vestur sund-
in um morguninn glóði allt í sól-
skini og hin stórfenglegu og mik-
ilúðlegu fjöll undir Hvarfi voru
vafin svo margvísegri litadýrð að
ekki verður með orðum lýst.
Fjöllin eru víða sem ein hella frá
sjávarmáli upp á brún og skift-
ast á þeim ótal litbrigði líkt og
af margvíslegum gróðri sé þann-
ig að tilsýndar er sem sjái á
grænar grasbreiður með blóma-
ski’úði eða gulnaða móa þar sem
er nakið bergið, máð af næðing-
um hafvindanna. Uppi yfir gnæfa
hin furðulegustu fyrirbæri
hnjúka og tinda sem taka á sig
ótrúlegustu myndir manna og
dýra og alls konar kynjavera sem
stigið hafi út úr heimum álfa og
trölla eins og þjóðsögum, gnæfa
sem „risar á verði við sjóndeild-
arhring". — Eg hef að minnsta
kosti hvergi séð stórfenglegi’a
landslag. Það er sem það hrópi
ómótstæðilegu kalli með þögn-
inni og tignleikanum að ennþá
sé hér ólesin sagan um liðin ör-
lög og óræða framtíð.
Það væri hægt að raða upp
heitum ýmissa kennileita sem
menn samvistum við þessa nátt-
úru fegurðar og feikna hafa
reynt að túlka með áhrifamagn
hennar á hugi sína og skapað með
því sögu samofna mikilúðleik
landsins. En hverju skiftir það
í stuttri grein um lítilmótlegt
ferðalag nokkurra fiskimanna á
litlu skipi til þess að daga annað
enn minna burt frá ströndum
þessa stórbrotna lands.
Sólin skein á bláum himni yfir
þessa töfrandi fegurð. Hinn mikli
Þór (Tornarseuaq) yppti áru
sinni yfir kolla granna sinna upp
móti heiðríkjunni og var sem
gullnum eldi slægi á ásjónu hans
er landið fjarlægðist smám sam-
an og þokumistrið sem lá til hafs-
ins færði sig ofar smátt og smátt
unz höfðar og fell hurfu í móð-
una. SuSurhöf ði (Kangeq kujatd-
leq) Drangeyjar hvarf loks sýn-
um til suðausturs. Og loks
deyfðist landsýn öll sem í þoku-
bakka til austurs, og höfðum við
ógreinilega landsýn úr því vegna
þoku og rigningarúða næstu daga
er við héldum norður með land-
inu.
Kokkurinn hafði glímt við að
brenna uppþýtt íslenzkt lamba-
kjöt meðan stímað var gegnum
fegurð sundanna og glöddu menn
nú maga sína við bras og súpu
um það leyti er lagt var út á
lognværar öldur Vesturbotnsins.
Lago springinn!
Þú skalt farmanns kufU klæðast,
knern þíwum hrinda á flot.
Ekki skaltu hrannir hræðast,
hríðarél né ísabrot.
Sé við ekkert illt að striða,
er ekki sigur neinn að fá.
Fögur lönd í fjarska bíða,
falin bak við úfinn sjá.
VÍK.IN GUR
33