Sjómannablaðið Víkingur - 01.02.1960, Blaðsíða 25

hans, en stöðvast upp undir nefinu,
sem nærri tók af.
Bjallan hringir. En hvílíkar fimm
mínútur! Kitamura dregur sig í hlé
í hring sinn og blóðið fossar úr nefi
hans, en hann lítur aldrei af keppi-
naut sínum.
Hinn blóðugi þrimill yfir andliti
Clears minnir á svipuhögg. „Hann
hefur nú ekki ennþá náð að koma á
þig hættulegu höggi“, sagði ég til
uppörvunar. „Þá hefur einhver ver-
ið að kasta í mig grjóti“, svarar
Clear.
Bjallan hringir.
Kitamura þýtur á fætur. Hinn
fyrri ögrandi svipur hans hefur vik-
ið fyrir nístandi hatursaugnaráði.
Hann byrjar á því að færa sig hratt
í hring til hægri. Clear hreyfir sig
í samræmi við það og athugar allar
hreyfingar með sínum skörpu aug-
um.
Ég hef aldrei á ævi minni séð
annan eins áhuga skína út úr aug-
um og svip neinna manna eins og
hinna gulu áhorfenda. Það sem
gerðist fyrir augvun þeirra viðkom
kynstofninum. Kitamura varði ekki
einungis sinn eiginn heiður, heldur
einnig heiður hins keisaralega hers
Japans.
Allt í einu sveiflar Japaninnhægri
hendi hátt og Clear ber hendi fyrir
sig til varnar höfuðhöggi, en í stað-
inn ber Japaninn með hendi vinstri
handar leiftursnöggt högg á neðan-
verðan brjóstkassann hægra megin,
svo að Clear grípur andann á lofti.
Mér finnst að á næstu sekúndu
hljóti öllu að vera lokið, en heppnin
er Clear hliðholl í þetta sinn, því
að Japaninn hefur við það að fylgja
högginu eftir misst jafnvægið og
nær því ekki þeirri stöðu að enda
það jujitsubragð, sem hann hafði
undirbúið.
En nú var auðséð að baráttuhug-
urinn stytti bilið milli þeirra. Jap-
aninn var ákafari og vildi binda
endi á tilveru hins. Með örskots-
hraða stefnir önnur hendi hans í
nárann, en höggið lendir lægra en
ætlað var, og til endurgjalds fær
nef hans nýja ráðningu. í hams-
lausri reiði leggur Kitamura hand-
jöðrum sínum með leiftursnöggum
handsveiflum að andliti Clear, því
að hann þekkir verkanir handajað-
arshögga sinna. En með þessum
handlögum veitir hann Clear betri
aðstöðu til að bera þau af sér með
hnefaleikavörnum, fremur en önnur
jujitsu brögð. Clear nær því að kom-
ast í gott færi við og við og getur
hann því veitt Japananum ósvikin
högg öðru hvoru.
Þetta fær á Japanann, og í fyrsta
skipti sást ótta bregða fyrir í svip
hans.
En nú gerði Clear skyssu. Hann
hafði alltaf hopað imdan eftir hvert
högg til þess að losna við fangbrögð
Japanans. Er hann sá Kitamura op-
inn fyrir höggum, leitaði hann fyrst
fyrir með vinstri handar höggi, til
þess að undirbúa þungt hægri hand-
ar högg. Þetta kostaði Clear nærri
því lífið.
Kitamura, sem auk margra ára
þjálfunar í jujitsu viðureignum, var
fæddur áflogahundur, skynjaði nú
með sjötta skilningarviti sínu fyrir-
ætlun mótstöðumanns síns og veik
mjúklega undan hinu trölleflda,
hægrihandar höggi Clears, og er
höggið reið á hleypur hann undir
það, og ég sé Clear slöngvast yfir
bak Japanans, fljúga í gegnum loft-
ið og lenda á höfuðið á hart tré-
gólfið.
Qear reis ekki á fætur, en lá
hreyfingarlaus á bakinu.
Áhorfendur ráku upp ógurlegt
öskur.
Hrifinn af afreki sínu hljóp Kita-
mura í loft upp og sló á lær sér af
sigurgleði. Einhver taldi: „Ichi! Ni!
Sen, einn . . tveir . . þrír .. Ég leit
á úrið mitt. Lotan hafði staðið í
meir en fimm mínútur. Ég óð að
tímaverðinum og beindi athygli
hans að úrinu. Bjallan hringdi, en
Clear heyrði alls ekki til hennar.
Ég gekk því fram á gólfið og tók
að stumra yfir honum. Hann opnaði
að lokum augum og leit í fyrstu
undrandi í kringum ig. Ég beygði
mig nær honum, fullur blygðunar
frammi fyrir þessum æpandi gul-
leita skríl.
„Heldurðu að þú getir haldið á-
fram?“
„Það er lítil uppörvun í svona
spumingu", var svarið.
Þegar hann var risinn á fætur,
með hjálp minni, sá ég að hann var
fölur. Af hverju sá fölvi stafaði gat
ég ekki ráðið af svip hans. Hann
hlaut að hafa meiðzt, — hann var
einnig reiður Kitamura, sjálfum sér
og mér. Ósjálfrátt brosti ég, þegar
hann leit á mig. Ég skildi fyrst nú
að það var Ameríkumaður með írskt
blóð í æðum, sem stóð frammi fyrir
mér. í bænarrómi hrutu af vörum
mér orð í þá átt að hann héldi sér
frá Kitamura dálitla stund.
„Japanir reyna alltaf aftur það,
sem heppnast einu sinni“.
Kitamura læddist fram úr hring
sínum, eins og hungrað rándýr og
sló við og við á lær sér. Nú óttaðist
hann hvergi óvin sinn. Hann heldur
áfram fast að Clear, en svo snýr
hann baki við honum og gengur
skellihlæjandi frá honum. Áhorf-
endur öskruðu.
„Baka no yo na“, hvæsti Clear.
Við það að vera kallaður fífl,
snarsnerist Kitamura með heiftar-
svip móti Clear. Hann sló Clear of-
an við augun með snöggri sveiflu
vinstri handar. Fagnaðarbylgja fór
um salinn. Kitamura gerðist nær-
göngull. Hann undirbjó það við-
bragð, sem átti að færa honum sig-
ur, en hinum — dauða.
Áhorfendur lögðust fram á stól-
bríkurnar, eða risu á fætur. Eftir-
væntingarkyrrð færðist yfir.
Clear skynjaði einnig endalokin,
en enginn gat lesið úr svip hans þá
fyrirætlun, sem hann hlóð undir
allri orku sinni.
Hægri handleggur hans var
beygður til höggs, en hið ytra varð
ekki með nokkru móti séð, að hver
vöðva- og taugafruma var kölluð til
starfa. Kitamura reyndi að berja
sem tíðast og högg hans féllu eins
og leiftur, ýmist á handlegg, háls,
síður, læri eða höfuð Clears, en hann
lét það ekkert á sig fá. Þá dró Clear
að sér vinstri hendina. Þessu við-
bragði hafði Kitamura beðið eftir.
Hann sentist áfram til þess að beita
Clear sömu tökum sem fyrr, og nú
átti að fylgja eftir. En — Clear
varð fyrri til. í stað þess að draga
handlegginn að sér til fulls, sem í
hið fyrra skiptið og eyða tíma til
undirbúnings högginu, lagði hann
VIKIN GUR
25