Sjómannablaðið Víkingur - 01.08.1973, Blaðsíða 8

SMÁSÖGUR
eftir
P. Björnsson G., frá Rifi-
Jæja, strákar, hvað haldið þið
að blessuð stúlkan hafi gert, já,
ég segi blessuð stúlkan, ef ég hef
nokkurn tíma beðið guð að
blessa einn kvenmann, þá var það
þessa. Hún sneri sér til veggjar
og lét fara eins lítið fyrir sér og
hún gat. Ég breiddi teppið vel
yfir hana og hlúði að henni eins
og góð móðir gjörir við barnið
sitt. Nú var ég fljótur að svífa
inn í draumaheiminn og vaknaði
ekki fyr en komið var fram á
morgun, heyrði ég þá einhvern
umgang frammi á göngunum,
hugsaði ég þá með mér að ráðleg-
ast myndi vera fyrir mig, að ég
kæmi mér burt, áður en klefabúar
og þjónustufólk vaknaði, því ef
það yrði vart við mig þarna, gæti
það kostað töluvert rex og við
jafnvel hlotið skerðingu á okkar
góða mannorði. Ég smeygði mér
því út úr kojunni jafn hljóðlega
cg ég hafði farið í hana. Þegar ég
var kominn fram fyrir hurðina,
létti mér mikið því mér fannst að
ég hefði sloppið vel úr þeirri
miklu hættu, sem ég hafði stofn-
að mér í með tiltæki mínu.
Þegar ég hitti félaga mína,
urðu þeir eitt spurningarmerki og
spurðu mig í þaula, en ég gat lítið
frætt þá um kvenmanninn, sem
ég hafði sofið hjá. Ég hafði ekki
séð framan í hana, svo ég vissi
ekki hvort hún væri falleg eða
ekki, hvað hún hét vissi ég ekki
heldur, en eitt vissi ég og það var
mér nóg, að hún var góð sál.
Seinna um daginn, þegar skip-
iö var að koma til ákvörðunar-
staðar ferðarinnar, sátum við í
reyksalnum. Þegar farþegarnir
voru að koma á stjá og litu inn í
salinn voru strákarnir alltaf að
hnippa í mig og hvísla að mér,
var það þessi eða var það hin, en
ég var jafnófróður og þeir. Þeg-
ar skipið var lagst upp að, skild-
ust leiðir og hver hélt til síns
heima.
256
Sá framliðni
Einhver hafði nú haldið að pen-
ingastofnanir væru þeir staðir,
sem hinir framliðnu mundu sízt
sækja á. En svo ótrúlegur at-
burður gerðist í einum banka hér
í bæ, ekki alls fyrir löngu. Þótt
bankastjórinn sjálfur segði mér
ekki söguna, var ekki nema einn
á milli okkar, og var hann al-
gjörlega ólyginn og því trúi ég
sögunni og set hana hér.
Bankastjóranum sagðist svo
frá: Við höfðum fengið fyrirmæli
frá bankaráðinu, að það eigi að
stöðva öll lán um tíma. Með öðr-
um orðum ekki kaupa neina víxla.
„Svo var það einn morguninn,
að ég var við móttöku. Einn við-
mælandinn var genginn út og
ég var að athuga skjöl, sem hann
hafði skilið eftir. Mér varð þá
litið í stólinn, sá ég þá hvar sat
eldri maður, en um leið og ég
leit til hans, brosti hann og sagði:
Ég verð að biðja þig að
fyrirgefa að ég kom óboðinn,
en svo er mál með vexti, að næsti
maður sem kemur er sonur minn.
Hann er dálítið óframfærinn og
óvanur að heimsækja þessar
stofnanir , en hann þarf nauðsyn-
lega að selja víxil upp á 50 þús-
und krónur og ég treysti þér bezt
til að hjálpa honum.“
„Já, en við höfum fengið fyrir-
mæli um að kaupa enga víxla,“
kvaðst bankastjórinn hafa sagt.
„Þið hafið nóga peninga," sagði
maðurinn í stólnum," og ég skal
sjá til þess að þig skal ekki iðra
þess að hafa gert þetta. Hann
sonur minn er með konuna sína
komna að falli á götunni og til
þess að komast í húsið sitt þarf
hann 50 þúsund krónur.“
„Ég skal sjá til, hvað ég get
gert,“ en nú greip hinn fram í
og sagði : „engar tálvonir, aðeins
ákveðið loforð, og ég tek það
fram, þig skal ekki iðra þess, ef
þú gjörir þetta.“ Hann horfði
svo stíft á mig, að mér fannst
ég vera algjörlega á valdi hans
og áður en ég hafði gert mér
grein fyrir því, hvað væri að
gjörast, hafði ég sagt, já, „ég
skal gjöra þetta.“
Gamli maðurinn stóð upp og
brosti til mín um l'eið og hann
hneigði sig og sagði, þakka þér
fyrir, síðan leið hann fram gólf-
ið, og þegar hann kom að dyrun-
um, hvarf hann. Einhver ónota-
kennd hafði gripið mig, sagði
bankastjórinn, svo ég tók upp
vasaklút minn og þerraði af mér
hinn kalda svita, sem spratt
á enni mínu, að því loknu hringdi
ég á þann næsta.
Inn kom ungur maður, hár og
grannur, klæddur dökkum fötum,
sem voru töluvert snjáð, en virt-
ust hrein og fóru honum vel.
Hann virtist óframfærinn. Ég
bauð honum sæti í stólnum gegnt
mér og kom honum til hjálpar.
„Hvað var það fyrir þig?“ „Ja,
mig vantar dálítið af peningum
um stund.“ „Hvað er það mikið?“
Hann rétti mér víxilinn og ég
sagði við hann: „Það er dálítið
erfitt með peninga núna, okkur
hefur verið bannað að kaupa
víxla.“ Það var sem vonleysið
færðist yfir andlit mannsins og
hann sagði með mestu hægð, er
þetta þá alveg útilokað. Þegar ég
ætlaði að fara að svara honum,
var sem einhver hvíslaði í eyra
mér: „þig skal ekki iðra þess,
ef þú gjörir það.“ Ég gleymdi því
sem ég ætlaði að segja við mann-
inn, en tók víxilinn og fór að
skoða hann. Hver er útgefandi á
víxlinum? Faðir minn, sagði mað-
urinn með mestu hægð. Ég horfði
á manninn og víxilinn dál'itla
stund, því næst spurði ég eins og
ósjálfrætt. „Hvenær dó faðir
þinn?“ Unga manninum brá sjá-
anlega við þessa spurningu, því
VlKINGUR