Sjómannablaðið Víkingur - 01.02.1977, Page 35

Jónas Sigurðsson skyggnist um í á brúarþakinu á Hval 5.
búnaður og sjávarútvegur, sem
tryggja okkur um alla framtíð gott
brautargengi á Islandi.Þessir fornu
traustu atvinnuvegir, eiga að
haldast í hendur og styðja hvern
annan í sókn og vörn. Þetta eru
atvinnugreinar, sem verðmætin
skapa einhvers staðar verða þau
fyrst að verða til, svo eitthvað sé til
skiptanna.
Ég skil ekki að nokkur þjóð geti
komist vel af, sem ekki skapar öll
þau verðmæti, sem landið sjálft
getur hugsanlega gefið af sér, á
eðlilegan hátt, þegar vel er á mál-
um haldið. Hjá okkur íslendingum
eru þetta ótrúlega fáar hendur,
sem vinna að verðmætasköpum
inni. Það skal þurfa nokkuð til, að
sjá þeim stóra hóp, sem engin
verðmæti skapa, fyrir öllum lífs-
þörfum, þar með talið, það sem fer
í að mennta fólkið.
Það er ekki það langt síðan að
íslendingar eignuðust auð til að
spila úr, og í nógu mörg horn var
að líta eftir allt fátækarbaslið. Það
má láta sér næstum því detta í hug
nýtt landnám, svo mikið hefur
verið gert undanfarna 3—4 ára-
tugi. Við megum vera bæði stoltog
ánægð, þó svo um það megi eitt-
hvað deila, eftir á, að enn betur
hefði mátt ráðstafa auðnum. Ef
okkur hefur fnistekist, þá eru vítin
til að forðast þau, nú höfum við
reynsluna sem er talin ólygnust.
Óviðkunnanlegt var að heyra
talað um í fyrra, að nú mundi
besta ráðið að leggja stórum hluta
af fiskiflotanum. Það er ótrúlegt að
ekki séu til betri ráð, þá á ég við
betra skipulag veiðanna og gæti-
legri sókn í ofveidda fiskistofna.
Nú ætti vandinn að verða minni,
því eitthvað munar um bresku
veiðiskipin. Svo líður að því að
önnur erlend skip fari einnig, þá
sitjum við einir um bráðina. Ein-
hvern tíma hefur slíkt ævintýri,
sem nú hefur gerst þótt ótrúlegt, en
nú er það orðið að veruleika og nú
er það okkar að standa vel á verð-
inum. Sem sé engar undanþágur
til fiskveiða í okkar landhelgi, til
útlendinga, og afgerandi fiski-
vernd, betri nýting þess afla sem að
landi kemur og engu skyldi hent,
hvorki um borð í fiskiskipunum,
svo sem lifur eða öðrum verðmæt-
um, né í landi. Sú gamla dyggð er
enn í fullu gildi, að nýta öll verð-
mæti til hins ýtrasta og ganga vei
um verðmætin.
Ef ég man rétt, þá var það fyrir
nokkrum árum, þegar verið var að
veiða þorskinn í nót í stórum stíl að
fréttamaður útvarps spurði mætan
fiskifræðing hvort þessi veiði gæti
ekki orðið þorskstofninum hættu-
leg. Svarið var eitthvað á þessa
leið: Nei, ef hann er ekki veiddur,
drepst hann úr elli. Þetta þykir ó-
trúlegt að slík hugsun sé svo
skammt undan. Við skulum bara
vona að svarað hafi verið út í hött,
einhverra hluta vegna. Og alla-
vega treysta því að enginn íslend-
ingur hafi þann hugsunarhátt,
hvorki í nútíð né framtíð.
En hitt er staðreynd að stundum
hefur verið of seint brugðið við. Og
nú er spurningin, þolir loðnu-
Friðbert Elí Gíslason og kona hans Lilja Eiríksdóttir um borð í Hval 7 1965.
V I K I N G U R
35