Sjómannablaðið Víkingur - 01.05.1979, Qupperneq 10

um kulda. Stjáni kallar á mig og
býður mér í stýrishúsið með föt-
una, en ég held ég geti spjarað mig
í skjólinu framan við kappann.
Mikil hetja er maður!
Ég tek við stýrinu af Stjána, sem
auðvitað er ekki rétt, því nú er
komin sjálfstýring í Skúminn. Það
er stinningskaldi norðaustan, en
við erum á þægilegu undanhaldi.
Ég dreg fram sætisbrettið og ræ á
því til og frá eftir öldugangi báts-
ins. Báturinn rásar talsvert á lens-
inu, helst í stjórnborða, því að
vindur stendur fremur á þá hlið.
Þetta er notalegt rórill og ekkert
að gera nema glápa. Sólskinið er
mistrað og sjórinn eins og matt
silfur. Hillingar á ströndinni, en
Eldey stígur ofurhægt úr hafinu
framundan í bak.
Eftir rúman klukkutíma verð-
um við á Brotinu. Skyldi hann
gefa sig til þar? í gær vorum við í
Röstinni. Þar var eiginlega ekkert
að hafa nema milliufsa (og smá-
ufsa sem maður henti jafnóðum).
Á Brotinu er áreiðanlega
þorskur. Bara að hann gefi sig til!
Jarlsdæmið
Brotið kalla sjómenn miðin
vestur — vestnorðvestur af Eldey,
frá 5 upp í 8 mílur frá eynni. Hið
eiginlega Brot, leifarnar af Geir-
fuglaskeri, er aðeins sunnar. Þessi
mið stundar Stjáni á Skúmnum
mikið á vetrarvertíðinni. Það gerir
Svanur á Birgi líka. Hér er botn
ákaflega ósléttur, hraun með ein-
lægum köntum og hólum. Hér eru
góð færamið og til skamms tíma
voru færabátar nær einráðir á
þessum miðum, en hin síðari ár
hafa netabátarnir verið að sækja á
þau.
Klukkan er að ganga ellefu,
þegar við komum á miðin.
— Við reynum fyrst í Jarls-
dæminu, segir Stjáni, — ég held
það sé mest von þar.
Mið eru hér glögg, en Stjáni
þekkir þau eins og götin í buxna-
vöxunum sínum og sumum hefur
hann gefið nöfn eftir sínu höfði.
Jarlsdæmið er hans ríki. Þar er
brattur hraunkantur. En nú hefur
verið gerð innrás í Jarlsdæmið.
Það er trossa við kantinn.
— Þetta á hann Magnús á
Bergþóri, segir Stjáni. Hann bölv-
ar samt ekki neitt, þótt trossan geri
okkur erfitt um vik. Hann keyrir
svolítið um, leitar að lóðningum,
hér er aldrei rennt nema í lóðn-
ingar. Við rennum uppi í kantin-
um og fáum rek upp á hraunið.
Verðum varir, en fiskurinn er
smár.
— Það er lítið gaman að draga
svona fisk, segir Valdi, — þetta er
enginn vertiðarfiskur.
VÍKINGUR