Sjómannablaðið Víkingur - 01.10.1982, Blaðsíða 13

framleiðslu og númer frystihúss-
ins er áberandi á öllum kössum.
Þegar krafa kemur frá kaupanda
er alltaf reynt að einangra það
frystihús í viðkomandi sendingu,
sem gallaði fiskurinn kom frá. í
einstaka tilvikum er það þó ekki
hægt. Samtryggingin er á öðru
sviði en það er ekki vilji okkar að
láta hana verka gegn viðleitni til
vöruvöndunar.
Þ.J.: Ég get sagt það sama og
Hjalti. Lög Sölusambandsins eru
svipuð lögum SH. Hver og einn
framleiðandi ber ábyrgð á sinni
vöru. Hins vegar hafa komið upp
þau tilvik, að allir hafa borið
skaðann, en það er aðeins í sér-
stökum tilfellum.
H.Þ.: Hjá Sambandinu ber
hver framleiðandi ábyrgð á sinni
vöru. Það fer að vísu dálítið eftir
eðli kvörtunar eða galla í fiski,
hver meðhöndlunin er hjá okkur.
En í hvert sinn sem kvartað er
undan hráefnisgæðum vöru, þá
verður viðkomandi framleiðandi
skilyrðislaust að bera ábyrgðina.
Þ.Ó.: Nú er það svo, að á und-
anfömum tveim til þrem árum
virðumst við hafa orðið fyrir meiri
skakkaföllum vegna gæða en oft
áður. Er það rétt, eða er aðeins
rætt meira um þessi mál nú?
H.Þ.: Það er erfitt að svara
þessu. Spumingin er um heildina.
Ég sem starfsmaður sjávarafurða-
deildar Sambandsins, hef ekki
þessa tilfinningu. Á hinn bóginn
verð ég að segja það, að ég er
óánægður með hvemig gæðum
hráefnisins hefur hrakað undan-
farin ár. Hins vegar höfum við
ekki orðið fyrir meiri áföllum en
áður.
J.B.: Við höfum reynt að velta
þessu nokkuð fyrir okkur. Mér
sýnist engin sú mælieining vera til,
sem getur sýnt á einhlýtan hátt
hvort slys séu nú algengari en
áður, því held ég að það sé hárrétt
að ræða um tilfinningu, og margir
halda því fram að svo sé. Það er
VÍKINGUR
ekki neitt tölulegt sem hægt er að
nota í þessu sambandi. Það breytir
ekki því að sögur eru algengar um
mistök í fiskiðnaðinum, kvartanir
um galla eða stórgallaða vöru. Svo
var að vísu einnig áður og ég er
ekki að segja að þetta hafi farið
vaxandi. En það er í sjálfu sér
nógu alvarlegt að slíkum mistök-
um fari ekki fækkandi nú á tím-
um.
Viss samtrygging kringum
Framleiðslueftirlitið
Það var rætt um samtrygging-
una hér áðan. Ég held að sam-
tryggingin í sjálfu sér sé að vissu
marki góð og hún þarf að vera
það, en hún má alls ekki vera
þannig, að hún leiði til þess, að
menn komist upp með allskonar
yfirsjónir, sem auðvelt væri að
leiðrétta. Það má líka segja að það
sé viss samtrygging kringum
Framleiðslueftirlitið. Starfsmenn
eftirlitsins eru að mínu mati ekki
nógu fúsir til að viðurkenna mis-
tök, sem eru tilkomin vegna
óáreiðanlegs mats á fiski.
H.E.: Þessi spurning er víðtæk.
Við höfum vissulega upplýsingar í
gegnum eftirlitsdeild langt aftur í
tímann. Ég tel kannski rétt að
ræða hráefnið fyrst. f vinnslunni
er of mikið af fiski sem eftirlitið
þarf að hafa afskipti af vegna
ófullnægjandi hráefnisgæða. Ég
tel að það hafi kannski ekki aukist
á síðustu tveim til þrem árum, en
ég tel að það hafi aukist ef farið er
lengra aftur og rniðað t.d. við aðal
bátatímabilin. Þá má kannski
benda á það hér, að fiskur er af
mismunandi holdagerð, mismun-
andi bragðgóður eftir árstímum,
t.d. er síld afar misjöfn, misfeit,
misgóð, eftir því hvort hún er
veidd á hrygningartíma eða kan-
nski fjórum mánuðum eftir
hrygningu. Margar fisktegundir
þykja lélegar rétt eftir hrygningu,
svo er um grálúðu. Þá má nefna að
steinbítur er misfeitur, ufsi heldur
lélegur á vissum árstíma o.s.frv.
Grálúðan er afar léleg að
hrygningu lokinni. Hún hrygnir
mest á djúpinu milli íslands og
Grænlands og kernur inn á land-
grunnið í maí í ætisleit. Þá er hún
horuð, fituinnihald 0 til 5%, þá er
hún líka vatnsmikil og hlaup-
kennd. Fyrir nokkrum árum var
grálúða mest veidd af línubátum á
sumrin, fituinnihald þá oft 10 til
15%. Feit lúða er eftirsótt.
Það er einnig hluti af gæðamáli
í frystum fiski að halda beinum,
ormurn, aðskotahlutum o.s.frv. í
13