Sjómannablaðið Víkingur - 01.10.1982, Síða 64

Þorsteinn kaupmaður kom kvöld
eitt fullur heim og háttaði hjá
konu sinni.
Þegar hann hefur sofið um hríð,
rís hann upp með andfælum og
segir:
— Nei, þetta dugir ekki, góða
mín! Nú verð ég að fara heim til
konunnar.
Steini litli sat í strætisvagni með
mömmu sinni. Andspænis þeim
sat feikilega há og digur kona.
Steini litli starði lengi höggdofa
á konuna, sneri sér svo að mömmu
sinni spurði:
—Er þetta allt saman einn
kvenmaður?
Glímukappi var að halda ræðu á
ungmennafélagsfundi og sagði
meðal annars:
— Á söguöldinni voru íslend-
ingar menn, þá voru þeir engar
lyddur, eins og þeir eru nú. Það
voru karlar, sem höfðu krafta í
kögglum. Þeirfóru tuttugu í Gretti
og höfðu hann ekki.
Presturinn á Mel var værukær
og messaði ekki, nema hann teldi
sérstaka ástæðu til.
Sunnudagsmorgun einn lítur
hann út, sér að veður er slæmt og
segir við konu sína:
— Ég held ég nenni ekki að
messa í dag, góða mín.
— Hvað er þetta maður!
Manstu ekki, að þú átt að jarða?
sagði konan.
— Æi, jú, það er helvítis líkið,
svaraði presturinn.
64
Einn af lagaprófessorum Háskól-
ans, látinn fyrir nokkrum árum,
var hinn mesti reglumaður í hví-
vetna, en sjúkdómur, sem hann
varð fyrir í æsku, olli því, að hann
var afar skjálfhentur.
Ungur stúdent var að byrja nám
og sat í fyrsta tíma hjá þessum
prófessor.
Stúdentinn hafði ekki séð
prófessorinn fyrr.
Nú fer prófessorinn að fá sér í
nefið, en þá varð skjálftinn sérlega
áberandi.
Stúdentinn laut þá að sessunaut
sínum og hvíslaði:
— Helvíti er karlinn harður af
sér að mæta í tíma svona timbr-
aður.
-¥■
Heili, hjarta og kynfæri munu
vera talin einhver helstu líffæri
mannsins.
Einu sinni var hjúkrunarkona
að ganga undir lokapróf í hjúkrun.
Læknir, sem prófaði, spyr hana
nú, hver séu helstu líffæri manns-
ins.
— Heili og hjarta, segir hún.
— Og fleira? spyr læknirinn.
Stúlkan hikar og segið síðan:
— Æ, að ég skuli ekki muna
þetta, svo oft er þó búið að troða
því í mig.
— Já, ætli það ekki, sagði
læknirinn og kímdi.
-¥■
VÍKINGUR