Sjómannablaðið Víkingur - 01.12.1985, Blaðsíða 11

Eg er bara...
Óskari Halldórssyni, sem
beið i Vestmannaeyjum. Ég
varð eiginlega dálitið hissa á
þvi hvað þeir uppi i Vélstjóra-
félagi tóku þetta alvarlega en
þetta er náttúrulega lög-
verndaö starf og þvi var i
sjálfu sér ólöglegt að ráða
vélstjóra með minni réttindi
en ég hafði.“
Þaö varð miklu
skemmtilegra...
— Og hvernig var þér svo
tekiö?
„Afskaplega vel. Ég hef
stundum líkt þessu karlaveldi
við himnariki eins og það er i
sögum. Karlarnir sem öllu
vilja ráða skipa sjálfa sig i
emþætti Lykla-Péturs og
velja svo og hafna hverjir
komast inn fyrir Gullna hliðið.
En þegar inn i Paradis er
komið getur maður svo nokk-
urn veginn haft sina henti-
semi.“
— Vargaman ásjónum?
,,Ég hélt að það yrði gaman
en það varð miklu skemmti-
legra! Þar réði auðvitað
mestu að ég var ákaflega
heppin með skipsfélaga —
þetta hefði væntanlega
reynst mér töluvert erf iöara ef
áhöfnin hefði verið klikkuð!
Þó fannst mér þeir svolitið
skýrtnir fyrsta daginn. Öll
áhöfnin var frá Vestmanna-
eyjum nema fyrsti vélstjóri,
sem var úr Reykjavik og hann
kom með mér til Eyja. Við fór-
um svo saman heim til
skipstjórans, Atla Sigurðs-
sonar, og þar var öll áhöfnin
samankomin. Ég fór að
spjalla við hásetana sem
flestir voru á minu reki og satt
að segja fannst mér sam-
ræðulist þeirra ekki á háu
stigi. Þeir vildu bara tala um
undirstöðuatriði diselvéla og
annað i þeim dúr — þetta voru
ansi hallærislegar tilraunir til
að hefja samræður, þótti mér.
Það lagaðist að vísu fljótlega
og við fórum að tala saman
eins og eðlilegt fólk og svo
buðu þeir mér á þall um
kvöldið og allt i fína. Ég hugs-
aði ekki meira út i þetta fyrr
en löngu seinna þegar þeir
sögðu mér að þeir hefðu verið
að tékka á þvi hvort ég væri i
rauninni vélstjóri. Af þvi að ég
varð samferða fyrsta vél-
stjóra héldu þeir að ég væri
vinkona hans sem hann ætl-
aði að smygla um borö undir
þessu yfirskini! “
Ætluðust til að ég
stjórnaði
— Þeim hefur ekki þótt þú
trúveröug sem vélstjóri?
„Nei, liklega ekki, en undir
eins og þeir höfðu sannfærst
um að ég væri það sem ég
sagðist vera voru þeir hinir
Ijúfustu. Þeir tóku yfirmann-
sstöðu mina lika mjög hátið-
lega og ætluðust til þess að
ég stjórnaði þvi sem ég átti að
stjórna. En raunar þurftu þeir
að byrja á þvi að kenna mér til
verka — ég vissi varla hvað
hleri var eða troll. Skipið var
undirmannað, við vorum ekki
nema átta um borð, og ég
þurfti þvi að fara á dekk,
standa í aðgerð og yfirleitt
ganga í öll störf — þó ég
þekkti varla haus frá sporði á
þorski! Ég hafði tekið próf i
tiltekinni tegund af spilkerfi
en hafði aldrei séð þetta spil
hreyfast. Strákarnir voru mér
mjög hjálplegir og ég varð
fljótlega flestum hnútum
kunnug. Hafi þeir spilað eitt-
hvað með mig þá er ég að
Rannveig kynnti Vél-
stjórafélagið í Kvenna-
smiðjunni i Seðla-
bankahúsinu nýlega.
Þar var þessi mynd af
henni hengd upp.
... ég varákaflega
heppin meö
skipsfélaga —
þetta heföi
væntanlega reynst
mér töluvert erfiö-
ara efáhöfnin
hefði veriö klikkuö.
VIKINGUR 11