Sjómannablaðið Víkingur - 01.12.1985, Qupperneq 29

32. þing FFSI
heilbrigðan rekstrargrundvöll
þannig að fiskveiðar séu arð-
bær atvinnugrein sem stend-
ur undir greiðslu góðra launa
til sjómanna. Hömlulaus sam-
keppni með tilheyrandi gjald-
þrotum stuðlar á hinn bóginn
ekki aö velferð islenskrar sjó-
mannastéttar.
Fjóröa fullyrðingin:
„Kvótinn hindrar eölilega úr-
eldingu fiskiskipa því ekki er
svo hrörlegt skip aö ekki gagn-
ist til aö hljóta úthlutun á veiöi-
heimild sem hagnýta má sem
söluvöru“ (tilvitnun lýkur).
Eitt meginmarkmið núver-
andi fiskveiðistjórnar er að
halda stærð flotans i skefjum.
Aflatakmarkanir valda þvi aö
sjálfsögðu að menn hika viö
að fjárfesta i nýjum skipum
þar sem takmarkaður afli
stendurekki undir gifurlegum
fjármagnskostnaði. Skuldug
þjóð sem getur ekki boðið
þegnum sinum nægilega góð
kjör hefur heldur engin efni á
að byggja skip sem standa
ekki undir sér i rekstri. Mér
er hins vegar Ijóst að flotann
þarf að endurnýja en það
verður þvi aðeins gert aö
rekstrargrundvöllur sé fyrir
hendi.
„Kvótinn ýtir undir, aö þeim
fiski sé fleygt, sem gefur miöur
hagkvæma nýtingu á kvótan-
um“ er enn ein fullyröingin.
Heimilt er að koma með
smáfisk að landi og fá fyrir
hann verð án þess að hann
sé talinn með í aflamarki. Með
breyttri fiskveiðistjórn má þvi
segja að það hafi aukist að
smáfiskurinn komi á land.
Fullyrðingar um aö miklu
magni af netafiski hafi veriö
fleygt í sjóinn hafa ekki við
rök að styðjast þótt vitaö sé
að það hafi komiö fyrir. Ég hef
þá trú á islenskum sjómönn-
um að þeir liti á það sem óaf-
sakanlegt framferði að henda
verðmætum i hafið.
Hér hefur verið gripiö niöur i
nokkrar fullyrðingar and-
stæðings nuverandi fisk-
veiðistefnu. í þeim er ekki
mikill hugur til sátta. Það er
ekki reynt að taka tillit til
hinna ýmsu sjónarmiða sem
rikja i landinu. Það frumvarp
sem nú liggur fyrir býður upp
á val milli aflamarks og sókn-
armarks. Það býður upp á þá
möguleika að skip og áhafnir
ávinni sér nýja reynslu og
bæti hlutdeild sina í heildar-
aflanum. Hins vegar er nauð-
synlegt aö áfram sé hvatning
til að spara tilkostnað og
auka verðmæti. Ég tel að
frumvarpið feli i sér málamiðl-
un. Málamiðlun milli hags-
muna einstakra sjómanna,
skipa, byggðarlaga og
landshluta. Málamiðlun milli
hagsmuna nútiðar og fram-
tiðar.
Ég hef nefnt háar tölur um
sparnað og aukna verðmæta-
sköpun sem fiskveiðistjórn-
unin hefur leitt af sér. Þær töl-
ur verða aldrei að fullu sann-
reyndar. Nauðsynlegt er að
hver og einn spyrji sjálfan sig.
Hefur tilkostnaðurinn minnk-
að i minu tilviki? Hef ég bætt
meðferð aflans? Hef ég sótt í
fisktegundir sem ég hefði
annars ekki gert? Get ég
bætt mina stöðu án þess að
auka aflann? Ég er sann-
færður um að i mörgum tilvik-
um er það hægt. Flestir, sem
viö mig tala, telja sig þurfa
meiri afla til að þæta sinn hag.
Við vitum hins vegar að auk-
inn afli hjá einum mun þýða
minna hjá öðrum ef stöðva á
veiðarnar við tiltekin mörk.
Þótt slik leið kunni að lagfæra
stöðu einstakra aðila er hætt
við að hún skapi enn meiri
vandamál sem enginn sérfyr-
ir endann á. Ég hefur spurt
þessara spurnigna víða og
fengið misjöfn svör en niöur-
staðan min er sú að margir
hafi bætt sína stöðu verulega
og það séu margir sem ekki
hafi notfært sér kosti fisk-
veiðistjórnarinnarog geti gert
enn betur ef þeir snúa sér að
þvi. í þvi sambandi mega
menn ekki lita um of til opin-
berra afskipta en spyrja frem-
ur hvað þeir geti gert sjálfir i
samvinnu þeirra sem hlut
eiga að máli.
Við höfum öðlast mikla
reynslu við framkvæmd fisk-
veiðistefnunnar og okkur ber
að byggja á þeirri reynslu. Þar
eru engir góðir kostir og aö
sjálfsögðu ber að gagnrýna
það sem miður fer, en við
skulum jafnframt minnast
þess að niðurstaða verður að
fást, og ef til vill er það eina
leiðin að enginn gangi frá
þeim leik ánægður með sinn
hlut. Það er auðvelt að magna
upp óánægjuna en þeir menn
sem gera sér það að leik
bera mikla ábyrgö i þvi
samfélagi sem við lifum i .
Þaö er auövelt aö rifa niöur og
þaö gerist venjulega á stutt-
um tima. Það þarf hins vegar
þolinmæði og þrautseigju til
að byggja upp. Islenskir sjó-
menn búa yfir þeirri þraut-
Skólastjórarnir Guðjón
Ármann Eyjólfsson og
Aöalsteinn Guöjóns-
son, og Haraldur Henr-
ýsson forseti SVFÍ,
hlustuöu grannt eftir
orðum ræöumanna.
Þeir voru meöal annarra
góöra gesta við setn-
inguna.
VÍKINGUR 29