Sjómannablaðið Víkingur - 01.12.1985, Qupperneq 54

Ommelettur
Og þegar í land
kom þóttistég
heldur meiri karl
en félagarmínir,
sem voru íbygg-
ingarvinnu.
En konan kunni
vissulega sitt fag
og svipti sig klæö-
um samkvæmtöll-
um kúnstarinnar
reglum og ég sá
ekkibeturen
flestir skipsfélagar
mínir væru himin-
lifandi.
54 VIKINGUR
Auövitaö varmikiö aö gera — sá lægstsetti púiar
yfirleitt mest, eins og kunnugt er — en ég var
vanur uppvaski úr heimahúsum og var fljótur aö
skræla kartöflur. Viö messarnir vorum tika tveir
svo stundum gafst tími til aö horfa dáleiddur í
undirölduna og velta fyrir sér eilíföinni. (Ég end-
urtek aö ég var fimmtán ára.) Og þegar í land
kom þóttist ég heldur meiri karl en félagar minir
sem voru í byggingarvinnu eöa stunduöu jafnvel
enn hin fyrirlitnu sendlastörf. Þegar ég hélt út á
sjó i annaö sinn var ég þvi hinn ánægöasti og
viss um aö ég heföi valiö rétt.
Eftir um þaö bil viku túr og viökomu hér og þar
um landiö komum viö til Seyöisfjaröar aö kvöldi
til. Þetta var á föstudegi og viö fréttum fljótlega
aö þaö væri ball íplássinu um kvöldiö; sjálf Sum-
argleöin meö Halla og Ladda i farteski sinu og
þar á ofan þeldökka nektardansmey einhvers
staöar sunnan úr löndum, Jamaica minnir mig.
Vitaskuld tókum viö ekki annaö i mál en aö fara á
balliö og þaö mynduðust þiöraöir viö hverja
sturtu um borö; rakspíralyktin angaöi stafna á
milli. Aö visu heyröust óánægjuraddir þegar kom
upp úrdúrnum aö „kallinn"heföiákveöiö brottför
klukkan þrjú um nóttina — þallinu átti aö Ijúka
klukkan tvö — en flestir voru of önnum kafnir viö
aö skrúþþa sig eöa redda brennivini í bænum til
þess aö láta þetta fara verulega í taugarnar á sér
aö svo stöddu. Og ekki mátti láta „kallinn“ —
sem var ekki vinsælasti maöurinn um borö —
eyöileggja fyrir sér skemmtunina fyrirfram.
Raunar hálfleiddist mér á þessu balli. Eins og
nærri má geta voru Raggi Bjarna og félagar ekki
uppáhalds músíkantar fimmtán ára stráklings og
mér haföi aldrei tekist aö hrífast af Halla og
Ladda. Þaö var helst aö nektardansmærin vekti
áhuga minn, enda í blóma gelgjuskeiösins. En
jafnvel hún olli nokkrum vonbrigöum. Þetta var
ekkert unglamb, eöa aö minnsta kosti var hún
svo útlifuö og snjáð aö hún virtist ekki deginum
yngri en fertug og um svoleiöis kvensur snúast
tæpast hugarórar tánings. Satt aö segja varö
mér helst starsýnt á mjög áberandi botnlanga-
skurö á dökkleitum kviö hennar, og er skömm frá
þvíaö segja þarsem þetta mun hafa veriö ífyrsta
sinn sem ég sá nakinn kvenmann!
En konan kunni vissulega sitt fag og svipti sig
klæöum samkvæmt öllum kúnstarinnar reglum
og ég sá ekkibetur en flestallir skipsfélagar mín-
ir væru himinlifandi. Þaö haföi gengiö vonum
framar aö redda brennivíni og þó enginn væri
beinlínis ofurölvi voru menn afskaplega kátir og
sópaöi af þeim á ballinu. Meira aö segja viö
messaguttarnir vorum látnir súpa á volgu
brennivíni í kókflöskum og þóttumst undir lokin
töluveröir karlar. En þá var ballið líka allt i einu
búiö.
Nú rann þaö fyrst upp fyrir okkur hvílíkt órétt-
læti þaö var aö viö skyldum eiga aö leggja úr
höfn eftir skitinn klukkutíma. Mikiö vill meira og
viö horföum meö söknuöi á eftir áhyggjulausum
Seyöfiröingum hverfa hlæjandi á braut í einhver
partísem okkur haföi líka veriö boöiö í. Einn eöa
tveir höföu séö viö þessu og fariö snemma af
ballinu eitthvaö út í bæ meö kvenmann sér viö
hliö en flestirstóöu eftir í reiöileysi og fóru hund-
fúlir aö tygja sig niöur á bryggju. Þegar þeir for-
sjálu birtust seint og um síöir meö fábjánalegt
sæluglott á vör voru þeir litnir hálfgeröu horn-
auga og einhver haföi í hótunum: „Réttast væri
aö segja kerlingunum þeirra frá öllu saman". Sá
sem þetta mælti var aö sjálfsögöu harögiftur
maöur og bara öfundsjúkur.
„Kallinn“ stóö úti á brúarvæng og fylgdist
skörpum augum meö áhöfninni tínast um borö í
smáhópum. Hann var hér um bil sá eini sem ekki
haföi fariö á balliö og aö minnsta kosti var hann
sá eini sem ekki haföi sett deigan dropa inn fyrir
sinar varir. Þaö var greinilegt á svipnum aö hann
haföi ekki minnstu samúö meö möglandi undir-
mönnum sínum sem vildu ólmir halda gleöinni
áfram. Út skyldum viö og þaö á slaginu þrjú. Ekk-
ertmúöur.
Loks vantaöi klukkuna ekki nema eina tvær
mínúturíþrjú og hásetarnir voru farnir aö fitla viö
landfestarnar. Ennþá vantaöi kokkmn en þaö var
augljóst á öllu aö „kallinn“ ætlaöi út án hans ef
hann skilaöi sér ekki. Þaö leist okkur messagutt-
unum ekkert á enda voru matreiösluhæfileikarnir
harla fábreyttir. Viö sáum fram á ömurlega tíö yfir
eldavélunum.
En sjá! — rétt íþann mund sem „kallinn" ætl-
aöi aö gefa skipun um aö leysa landfestar kom
stór og voldugur station-bíll á fleygiferö niöur á
bryggjuna og hemlaöi meö látum viö skipiö.
Fyrstur út var kokkurinn, mikill maöur og gildvax-
inn og riöaði svolítiö á fótunum. Á eftir honum
kom síöan Sumargleöin eins og hún lagöi sig í
einni strollu!
Kokkurinn hentist upp í brú, fljótar en líkams-
vöxturinn virtist gefa tilefni til, og sagöi „kallin-
um“ aö nú byöist áhöfninni tækifæri sem ekki
væri forsvaranlegt aö sleppa. Þessi kokkur var
ákaflega félagslyndur maöur og glaösinna og
honum haföi ekki oröiö skotaskuld úr þvi aö
sannfæra Sumargleöina um aö halda ballinu
áfram um borö hjá okkur. Aö sönnu var ekki Ijóst
hvernig Raggi Bjarna og kó gætu haldiö uppi há-
þróaöri spilamennsku í skipinu en Halli og Laddi
ætluöu aö skemmta og þaö sem mest var um