Sjómannablaðið Víkingur - 01.12.1985, Page 57

Ommelettur
risiö. Ég varsendur fram íeldhús aö laga kaffi en
annars hugguöu þeir sig helst meö því aö hella í
sig því brennivíni sem eftir var. „Kallinum“ var
blótaö i sand og ösku en hann haföi dregiö sig
virðulega í hlé og því fengu reiöi og vonbrigöi
enga útrás. Brátt logaöi allt í hávaöarifrildi inni í
messanum og mér til mikillar skelfingar heyröi
ég aö þeir voru farnir aö fleygja diskum og krús-
um hver í annan. Hittnin var aftur á móti i lág-
marki og þvi brotnaöi leirtauiö yfirleitt í þúsund
mola á veggjum eöa gólfi.
Auövitaö vissi ég aö þaö myndi lenda á mér aö
hreinsa þetta upp og þvi gekk ég fram í messa-
dyrnar til aö reyna aö beita mínum lítilmótlegu
áhrifum til aö stööva þessa eyðileggingu. Þá sá
ég hvar bátsmaöurinn kom í hendingskasti á
móti mér og einn vélstjórinn á haela hans meö
reiddan hnefa, sýndist mér. Drottinn minn, voru
þeir nú farnir að slást? Ég lét bátsmanninn kom-
ast framhjá mér en gekk í veg fyrir vélstjórann;
ég sá nefnilega aö hásetarnir voru komnir á fæt-
ur og myndu bjarga mér áöur en honum tækist
aö limlesta mig illilega!
Sjaldan hef ég oröiö jafn hræddur á ævinni og
þegar heljarstór búrhnífur straukst skyndilega
rétt viö hálsinn á mér; vopn sem ætlaö var báts-
manninum! Mér féllust hendur en sem betur fer
voru hásetarnir nú komnir á vettvang og yfir-
bugöuö ofsareiöan og fordrukkinn vélstjórann.
Hann lyppaöist fljótlega niöur og skjögraöi sro
Bráttlogaöi alltí
hávaöarifrildi inni í
messanum og mér
til mikillar skelf-
ingar heyröi ég aö
þeir voru farnir aö
fleygja diskum og
kústum hver í
annan.