Sjómannablaðið Víkingur - 01.12.1985, Síða 58

Ommelettur
Hinn messinn
haröneitaöi lengi
vel aö hreyfa sig úr
koju, þarsem
hann lá spúandi,
en meö því aö
höföa til stéttar-
vitundar og sam-
stööu...
Þau sem enn voru
óbrotin voru hrærö
útápönnu, gamalt
bjúga saxaö úti og
nokkrirlaukar...
Þetta skíröum viö
ommelettu.
58 VÍKINGUR
lúpulegur til klefa síns. Eftir þetta var allur vindur
úr mannskapnum og menn fóru hver í sína koju
nema hvaö ég varö vitaskuld eftir til aö hreinsa
upp brotna diska, krúsir og brennivínsflöskur og
skúra útataö gólfiö. Þegar ég komst loksins í
koju varklukkan oröin fimm og ég tók eftirþviaö
þaö var fariö aö versna ísjóinn.
Um sjöleytiö kom grænleitur háseti aö ræsa
mig. Eitt andartak velti ég því fyrir mér af hverju
hann væri aö hoppa upp og niöur á gólfinu; svo
áttaöi ég mig á því aö þetta var veöriö. Þaö var
varla stætt og ég hentist til og frá í kojunni. Ég
fann sjóveikina ólga upp í mér og aftarlega í
höfðinu var lemjandi höfuöverkur. Mér var skapi
næst aö hreyfa mig hvergi en hásetinn sagöi mér
aö mér væri hollast aö líta fram í eldhús. Svo
greip hann hendi fyrir munn sér og valt einhvern
veginn út.
Eftir óratíma tókst fótunum á mér loksins aö
finna rétta leiö ofan í buxnaskálmarnar og ég
gekk á veggjunum, fremur en gólfinu, fram í eld-
hús. Þar blasti viö mér viöurstyggö eyöilegging-
arinnar. Flestir skápar höföu opnast, þrátt fyrir
allar varúöarráöstafanir, og hrærigrauturinn á
gólfinu náöi mér næstum í hné. Þarna var brotiö
leirtau, niöursuöudósir, hveiti og mjöl, kornfleks
og súrmjólk, kjötstykki og allt sem nöfnum tjóir
aö nefna. Nokkrar skápahuröir höföu brotnaö afí
átökunum.
Mig langaöi mest til þess aö setjast niöur og
hágráta en mátti ekki vera aö því. Ég þurfti nefni-
lega aö flýta mér fram á klósett og kasta upp
þangaö til ekkert kom upp úr mér nema gall. Svo
braust ég aö klefa kokksins til þess aö ræsa
hann en hann leitbara á mig rauöeygöurog úrill-
ur og skipaöi mér aö ræsa sig aftur eftir fimm
mínútur. Harmi lostinn byrjaöi ég að hreinsa til í
eldhúsinu en haföi varla komiö hlutunum fyrir á
sínum stööum þegar þeir hentust af staö aftur
eins og þeir heföu eigiö líf. Út um kýraugaö sá ég
ekkert nema grængolandi hafiö; stundum var ég
viss um aö viö værum á leiö beint til botns.
Eftir fimm mínútur neitaöi kokkurinn enn aö
róta sér. Hann umlaöi eitthvaö um aö ræsa hinn
messann og þegar ég reyndi aö segja honum
hvernig ástandiö væri urraöi hann aö okkur væri
ekkert of gott aö ráöa fram úr þessu sjálfir. Mér
féllust hendur en eitthvaö varö aö gera; bráttyröi
átta-fjögur vaktin ræst og einhver morgunveröur
varð vísataö vera á boröum.
Hinn messinn harðneitaði lengi vel aö hreyfa
sig úr koju, þar sem hann lá spúandi, en meö því
aö höföa til stéttarvitundar og samstööu tókst
mér loksins aö draga hann fram úr. I sameiningu
reyndum viö svo aö þrífa mestan skítinn úr eld-
húsinu og búa um leið til eitthvaö sem líktist
morgunveröi. Þau egg sem enn voru óbrotin voru
hrærö út á pönnu, gamalt bjúga saxaö út í og
nokkrir laukar, sem viö hirtum raunar upp úr
kornflekssúrmjólkinni á gólfinu, sömuleiðis.
Þetta skíröum viö ommelettu, og þegar vaktin
birtist komum viö hoppandi meö þetta á þeim
sárafáu diskum sem höföu lifaö af.
Sem betur fer höföu fáir mikla matarlyst. Flest-
ir voru gulir og grænir í framan af sjóveiki,
þynnku og timburmönnum og ommeletturnar
okkar runnu mestanpart ósnertar til og frá á
diskunum. Jafnvel gamlir hundar sem höföu ver-
iö áratugum saman á sjó gripu fyrirvaralaust um
munn og maga og hrööuöu sér á afvikna staöi til
aö selja upp. Enginn reyndi þó aö fara út á þiljur
enda heföi þeim hinum sama þá fljótlega skolaö
burt.
Eftir aö þessari morgunverðarnefnu var loks-
ins lokiö — eftir óratíma fannst mér — fór hinn
messinn alveg kaldrifjaöur og haröbrjósta aftur i
koju og skildi mig eftir til þess aö bjarga því sem
bjargaö yröi í messanum og eldhúsinu. Satt aö
segja varég hálftihvoru feginn. Á svona erfiöum
stundum í lífi manns fer best á því aö maöur sé
einn. Ég veit enn ekki hvernig ég fór aö þessu en
aö lokum virtist bara geisa bardagi i eldhúsinu,
ekki heil styrjöld. Meö reglulegu millibili þurfti ég
aö gleypa í mig kornfleks eöa einhvern þungan
mat til þess aö hafa eitthvaö til þess aö æla og
þegar ég kútveltist á höndum og fótum fram á
klósett fann ég væmna gubbupestina úr næstum
hverjum klefa. Enginn var á ferli og þegar ég fór
meö kaffi upp i brú og niöur í vél sá ég þar ein-
ungis guggna vesalinga meö örvæntingarsvip á
andlitinu og samræöur voru óhugsandi.
Þaö voru tólf vindstig og rúmlega þaö en þaö
versta varaö allarþessarraunir voru fullkomlega
ónauösynlegar. Þaö má heita aö viö höfum látiö
reka. Ég veit ekki nákvæmlega hvaöa skipanir
„kallinn" haföi fengiö frá útgeröinni í landi en aö
minnsta kosti haföi honum veriö sagt aö bíöa
átekta, eftir hverju hef ég ekki hugmynd. En í
staö þess aö fara í var hélt hann sig úti íóveðrinu
miöju til þess eins, aö því er séð varö, aö geta
sent útgeröinni skeyti meö reglulegu millibili:
„Höldum sjó í tólf vindstigum", og ítrekað þar
meö aö hann væri sko engin kveif. Þetta var fár-
ánlegt, fannst öllum nema „kallinum“ en hann
var ekki til viöræðu; húkti aðallega í klefa sínum
og skaust bara einstaka sinnum upp í brú til aö
senda skeyti suöur.
Örþreyttur og illa haldinn lauk ég helstu störf-
um minum um hálfellefuleytiö og haföi hálftíma
pásu áöur en ég átti aö ræsa kokkinn til aö búa til