Sjómannablaðið Víkingur - 01.12.1985, Side 71

Bankað
hékk þarna á stól og var skíthræddur. Maöur er
alltaf hræddastur viö þaö óþekkta. Útgeröarmaö-
urinn náöi í viskýflösku og viö fengum okkur
dreitil til aö róa taugarnar. Öll jólasteming var
rokin út í veöur og vind. Nú biöum viö bara eftir
þvihvaö næst geröist.
— Og hvaö geröist? Hvaö geröist næst?
— Ekkert vinur minn. Þaö var ekki bariö oftar
aö dyrum. Ég fór heim í verbúö undir morgun, en
kom ímat til þeirra daginn eftir. Þau voru þá farin
aö jafna sig. Svo var þetta aö mestu gleymt um
áramótin. En ég vissi mínu viti skal ég segja þér.
Þetta þóttu mér vera greinileg skiiaboö eöa
viövörun. Og ég snarhætti viö aö róa þarna
þessa vertiö því ef þetta þýddi ekki aö bátur fær-
ist þá var ég illa svikinn. Eg fór því út í Eyjar og
reri þaöan.
— Og fórust svo báöir bátar útgeröarmanns-
ins?
— Nei, þeir iórust ekki. Náöu metafla, voru
hæstir á vertíöinni. En báturinn sem ég var á i
Eyjum fiskaöi nánast ekki neitt og ég kom slypp-
ur og snauöur út úr þessu. Þannig var þaö,
dengsi minni, sagöi Jói og saup á glasi sínu.
Teikning:
Birgir
Andrésson.
VIKINGUR 71