Sjómannablaðið Víkingur - 01.10.1991, Blaðsíða 21

Viðtal
Eigendurnir taka á móti
nýju skipi. Frá vinstri:
Jóhann Simonarson,
Ingimar Halldórsson,
Jóhann I. Ásgeirsson,
Helga Gunnarsdóttir,
Barði Ingibjartsson og
fulltrúi skipasmíðast-
öðvarinnar Quinn Refsl-
and.
austur eins og hinir. Skipin voru
aö fá þetta frá einu og upp í sex
tonn í holi. Ég var afskaplega
ósáttur viö aö fara þetta og ég
tók ekki nema eitt einasta hol
þarna og keyrði svo rakleitt til
baka, bölvandi og ragnandi
enda fóru í þetta 12 tímar. En
viti menn, um leið og kom út úr
hólfinu þá er allt svart þar af
lóði. Viö tókum þrjú hol og feng-
um 100 tonn í þeim sem nægðu
til aö fylla skipið. Viö sögðum
svo frá þessu á þriöja holi og þá
komu skipin og þarna varö svo
óhemju veiði.
Þeir héldu að ég
væri að Ijúga
Ég man líka eitt dæmi frá því
ég var á síldinni. Við vorum að
koma norðan að, það var öll
síld búin þar. Það var laugar-
dagur að morgni og við vorum
á keyrslu suðureftir. Það spáði
alveg rosalega illa og engin
skip á sjó og ég segi svona við
strákana: Nú sláum við þessu
bara upp í kæruleysi og skell-
um okkur á ball í Neskaupstað
annað kvöld. Þegar ég átti eftir
70 eða 80 mílur í Dalatanga
koma í mig bakþankar; það sé
nú líklegt svæði þarna, mjög
gott síldarsvæði. Veðrið að
batna hjá okkur og þótt allur
flotinn sé í landi sé nú allt í lagi
að kíkja á þetta, svo ég segi við
strákinn sem var á vakt að ég
ætli að láta reka þarna fram á
morgun og bið hann að ræsa
mig klukkan sex. Það voru allir
fúlir og vitlausir yfir því hvern
andskotann ég væri að gera
þarna, svo ég segi við þá að ef
ég finni ekkert þarna þá verði
ég kominn inn fyrir ball. Svo líð-
ur og bíður og klukkan sex er
komið ágætis veður en helvítis
undiralda. Ég keyri þarna út og
þegar viö vorum komnir um 100
mílur út af Dalatanga hitti ég á
torfu og hún var virkilega stór.
Við köstuðum á hana og þarna
háfuðum við okkur sneisafulla.
Það liðu þrír tímar frá því kastað
var og þangað til við vorum
komnir á landleið. Þegar við er-
um að enda við að háfa þá
heyri ég að radíóin á Dalatanga
og Neskaupstað eru að ræða
saman. Þá segir Neskaupstað-
ur að það sé nú meira andskot-
ans veðrið sem hafi gengið yfir
um nóttina, það hafi fokið járn-
plötur og bátarnir í helvítis lát-
um þarna í höfninni. Hinn segir
að það sé sama sagan hjá sér
og það sé næsta víst að það sé
enginn bátur á sjó. Þá kalla ég í
hann og segi að viö séum að
Ijúka við að háfa hérna í fullt
skipið úr einu kasti og hér sé
ágætis veður. Það varð gjör-
samlega sprenging í loftinu.
Þeir sem lágu í landi hlustuðu
auðvitað grannt eftir öllu á
bylgjunum og það var kallað og
kallað því þeir héldu að ég væri
aö Ijúga. Á landleiðinni mætt-
um við svo öllum flotanum á
útleið og við náðum á ballið.
Svona hlutir gerast hjá öllum
skipstjórum, þetta bara skeður
þegar síst varir og maður á ekki
von á neinu.“
VÍKINGUR 21