Sjómannablaðið Víkingur - 01.12.1995, Síða 51

Hásetarnir frá Filippseyjum eru dug-
legir sjómenn og þægilegir í um-
gegni.
halda móralnum uppi. Þó voru sumir
orðnir léttfúlir þegar þeir höfðu verið
bjórlausir í tvo mánuði. Annars var
matur og aðbúnaður góður, segir Agnar.
Kokkurinn var filippeyskur og eldaði
bæði evrópskan og asískan mat. Agnar
saknaði þess að fá aldrei soðinn fisk í
þessa mánuði, allur matur var steiktur.
Hann segist hafa borðað alls konar
kvikindi, bæði góð og vond. Allir
skipverjar, háir og lágir, höfðu sérkáetu
með salerni og baði.
BARÁTTA VIÐ ÞJÓFA
Agnar segir að hann hafi orðið vitni að
mikilli fátækt í Suður-Ameríku en fólk
hafi yfirleitt virst hamingjusamt nema í
Santo Domingo.
„Við vorum að berjast við það allan
tímann að verkamennirnir stálu seglun-
um til að byggja sér hús. Margoft þurft-
um við að vísa mönnum í land vegna
þess að þeir voru að stela. Allir verðir eru
vopnaðir og skipin vöktuð allan sólar-
hringinn. Samt tókst þeim að stela
vídeótæki og karaoke frá strákunum
fyrstu nóttina.“
KRAKKARNIR VERÐA FYRIR
VONBRIGÐUM
Þótt Agnar sé nýkominn í land eftir
sex mánaða úthald er hann að þreifa eftir
plássi.
„Skiljanlega verða krakkarnir fyrir
vonbrigðum ef ég verð á sjó um jólin.
Þau höfðu búist við að ég myndi eyða
jólunum heima með þeim eftir svona
langa fjarveru. En ef ég fæ pláss þýðir
ekkert annað en að taka því. Við erum
enn að ná okkur fjárhagslega eftir þann
tíma sem ég var atvinnu- og bótalaus,“
segir Agnar. Hann segir að þau hafi haft
tiltölulega litlar skuldbindingar þegar
hann missti vinnuna, aðeins lífeyris-
sjóðslán og húsnæðisslán. Síðan hafa
skuldirnar aukist um rúmar tvær
milljónir.
Hann segist hafa lagt sín mál á borð
Oldunnar en ekki fengið neina lausn
ennþá.
SJÓMANNSKONUR LÍTILS
METNAR HJÁ RÍKINU
„Það eru fleiri sjómenn en ég í þessari
stöðu. Eg hef greitt skatta og gjöld síðan
ég byrjaði að vinna fyrir mér. Það er
dáldið hart að standa uppi réttlaus í
atvinnuleysisbótakerfmu eftir áratugi á
vinnumarkaði.“
Kona Agnars, Margrét Eggertsdóttir,
hefur verið heimavinnandi en saumað
barnaföt og dúkkuföt til að drýgja heim-
ilistekjurnar. Ekki hefur borgað sig fyrir
hana að fara að vinna því hún hefði þurft
að hætta um leið og hann fékk pláss.
„Sjómannskonur eru lítils metnar hjá
ríkinu þrátt fyrir að þær reki heimilið
nánast einar. Fyrir nokkrum árum var
komið til móts við bændur og þeirra
mökurn veittur fullur skattaafsláttur. Við
getum aðeins notað 80% af skattkorti
makans þótt hann standi einn í daglega
amstrinu.“
SJÓMENN ERU ALGJÖRT NÚLL í
LANDI
Bróðir Agnars hefur verið að líta eftir
bitastæðri vinnu í landi en ekkert orðið
ágengt. Nauðsynlegt er fyrir fjölskylduna
að hann fái þokkaleg laun til þess að
framfleyta henni.
„Sjómenn eru algjört núll þegar þeir
koma í land. Þeir ættu að vera hæfir í
verkstjórastöður en það er ekki litið við
þeim. Að mínu mati ættu stýrimanna-
félögin að hjálpa félagsmönnum sínum
um vinnu í landi og koma á fót atvinnu-
miðlun. Félögin eru að deyja út af því
starfandi stýrimönnum fækkar ár frá ári.
Heima er rukkun frá stýrimannafélaginu
fyrir félagsgjöldum þessa árs en því
miður hef ég ekki efni á að borga þau,“
segir Agnar. Hann er hlynntur sam-
einingu allra sjómanna í eitt félag.
„Það er hart sótt að öllum sjómönnum
í þessu landi og því verða þeir að
sameinast í eitt öflugt félag. Það skiptir
engu hvort þeir heita stýrimenn, vél-
stjórar eða hásetar, það er fækkun í öllum
störfum. Ef við stöndum saman sem sjó-
menn ættum við að vera betur í stakk
búnir til að verjast áföllum sem dynja á
okkur alla, fiskimenn sem farmenn.“
Jóhanna A.H. Jóhannsdóttir
Fólkið við Amason-fljót virtist hamingjusamt þrátt fyrir mikla fátækt.
51