Sjómannablaðið Víkingur - 01.12.1995, Qupperneq 58

Hér birtist hluti úr kafla úr bókinni „Útkall - íslenska neyðarlínaiú sem Óttar
Sveinsson skráði. I þessum kafla er rifjað upp björgunarafrek þyrlusveitar
ystu mörk-
um við bj örgun
„Veðrið versnaði stöðugt hjá okkur.
Hraðamælarnir gáfu til kynna að þyr-
lurnar væru á 260 kílómetra hraða en
mótvindurinn gerði hins vegar að verk-
um að raunverulegur hraði var helmingi
minni, aðeins 130 kílómetrar á klukkus-
tund. Vindhraðinn var 11-12 vindstig á
móti okkur. Þrátt fyrir þetta höfðum við
nægilegt eldsneyti til að komast alla leið
til Vöðlavíkur en við urðum að taka með
í reikninginn að við björgun yrðum við
að láta vélarnar hanga í að minnsta kosti
eina klukkustund yfir slysstað og komast
svo í burtu. Ef okkur tækist að bjarga
áhöfn bátsins var heppilegast að fljúga
með mennina til Reykjavíkur. Eg sá að
við urðum að endurskipuleggja flug-
áætlunina. Mér fannst líkurnar á að við
næðum að flytja mennina til höfuðborg-
arinnar nánast engar. Við urðum að
kaupa eldsneyti einhvers staðar á leið-
inni. Ég bað Copsey um að hafa sam-
band við Keflavíkurflugvöll og biðja
stjórnstöðina að kanna hvar hægt væri að
fylla tankana á leiðinni. Skömmu síðar
var okkur tilkynnt að við gætum tekið
eldsneyti á Höfn í Hornafirði án þess að
þurfa að borga á staðnum með tilheyr-
andi pappírsvinnu sem myndi tefja
okkur. Ég ákvað að við flygjum til Hafn-
ar. Þegar við komum austur fyrir Vík og
settum stefnuna til norðausturs á Höfn
versnaði veðrið. Suður af Vatnajökli fór
ástandið enn versnandi. Við köstuðumst
til og frá og skyggnið var aðeins um hálf
míla. Þetta hélst alla leið til Hafnar.
Ég hafði áður tekið eldsneyti á Höfn
og var kunnugur aðstæðum þar. Eftir
lendingu kom í ljós að á flugvellinum var
aðeins ein eldsneytisdæla — en vélarnar
voru tvær - þetta átti eftir að tefja okkur.
Ég ræddi þetta við Blumentritt. Við
töldum bátinn í Vöðlavík enn vera á reki
og milda hættu á strandi og því lá mikið
á að komast á áfangastað.“
Nú var afdrifarík ákvörðun tekin.
Blumentritt lagði fram tillögu við Sills:
„Ég er með tvo sigmenn í minni vél en
þú aðeins einn og því er betra að ég
komist fyrstur á slysstað. Sigmennirnir
mínir geta byrjað að bjarga skipbrots-
mönnunum og síðan getur læknirinn
þinn tekið við þeim þegar þú kemur á
vettvang. Leyfðu mér að taka eldsneyti
fyrst,“ sagði Blumentritt.
Blumentritt var með allan hugann við
að komast á slysstað. Hann sá fyrir sér
skipbrotsmennina á Goðanum berjast
fyrir Iífi sínu og ekki var langt í myrkur:
„Mér fannst taka óratíma að dæla elds-
neyti á vélina. Eftir að við höfðum beðið
í um 15 mínútur var búið að dæla það
miklu að dygði til að fljúga til Vöðla-
víkur, láta vélina hanga þar í talsverðan
tíma og halda síðan aftur til Hafnar. Mér
fannst að nú væri komið nóg, ákvað að
halda af stað og fljúga yfir Almanna-
skarð.“
Þegar Blumentritt flaug af stað hafði
um 800 lítrum verið dælt á vél hans. Sills
taldi hins vegar að 1100 lítrum hefði
þegar verið dælt á vél hans. Honum
fannst erfitt að sjá á eftir þyrlunni. En
hin vélin varð að fara á undan, það var
enginn tími til stefnu. Blumentritt lagði
á ráðin með flugmanni sínum og leit yfir
landakortin:
„Ég bað Henderson um að fljúga þyr-
lunni eftir að við fórum frá Höfn. Þegar
Goðinn hálfsokkinn í brimrótinu í Vöðlavík. Sex skipbrotsmenn hafast við í
ágjöfinni uppi á brúarþakinu. Ljósm.: Gísli Guðjónsson
58