Sjómannablaðið Víkingur - 01.12.1995, Blaðsíða 61

niður sagði ég við Matt: „Þú verður að
hjálpa mér þarna niðri við að hafa stjórn
á vírnum þegar við hífum mennina
upp.“
Blumentritt sat stífur við stýri þyrl-
unnar og reyndi að ná viðmiðun fyrir
framan þyrluna. Það var erfitt að finna
fastan punkt í þessu kraumandi víti:
„Ég lét nefið á þyrlunni snúa upp í
vindinn og stillti þyrluna af. Goðinn var
nú 25 metra fram undan og ég flaug
vélinni áfram.“
„Ég fer hægt áfram, bara hægt, nú
nálgast ég skipið. Nú er það komið undir
vélina. Ég sé skipið ekki lengur,“ sagði ég
í talkerfið. Nú tók Jeff spilmaður við.
Hann horfði niður fyrir þyrluna og tal-
aði stöðugt við mig og sagði mér til
hvernig hann vildi að ég stillti þyrluna af
fyrir ofan flakið. Ég var að missa jafn-
vægisskynið því nú hafði ég enga
viðmiðun. Það eina sem ég gat stuðst við
var hæðarmælirinn inni í vélinni og
ólgandi brimið fyrir framan hana.
„Köstum blysi í sjóinn svo ég geti haft
viðmiðun af því,“ sagði ég.
Við flugum upp í vindinn og strákarn-
ir aftur í köstuðu blysinu út. Ég sá að
þetta stoðaði ekkert. Blysið fauk strax í
burtu. Ég flaug aftur yfir flakið og lét
vélina hanga á ný. Við flugmennirnir
urðum nú að treysta á sjálfa okkur og
tilsögnina aftur í. Spilmaðurinn taldi
mig niður að réttum punkti og sagði mér
stöðugt til. Þegar við komum yfir flakið
og ég lét þyrluna hanga upp í vindinn
voru hviðurnar svo sterkar að hraðamæl-
arnir gáfu til kynna að við værum á
fleygiferð. Við eðlilegar aðstæður hefð-
um við verið á 100-120 kílómetra hraða
miðað við það afl sem við notuðum en
stormurinn, sem stóð frá hafinu, hélt á
móti.
Jeff sagði mér að hann væri að fara að
láta Jesse síga.“
Jesse Goerz var að fara út úr þyrlunni:
„Ólgandi sjórinn var nú fyrir neðan
mig. Fæturnir voru lausir frá þyrlunni og
ég hékk í vírnum. Jeff byrjaði að láta mig
síga. Ég horfði niður fyrir mig og sjó-
mennirnir horfðu upp til mín. „Ég er að
fara niður í þennan ólgandi pott,“
hugsaði ég. Vindurinn var gífurlegur og
hreif mig með sér. Ég einbeitti mér að
loftnetunum og vírunum fyrir neðan.
Jeff lét mig síga hratt. Aður en ég vissi af
var ég kominn niður og greip í eitthvað
fast og stóð nú skyndilega á þaki bátsins
og batt mig fastan. Ég tók björgunar-
lykkjuna af mér og ýtti henni frá til að
Jeff gæti híft hana upp aftur.
Nú gerði ég mér fyrst grein fyrir hve
erfitt það yrði að koma mönnunum frá
flakinu. Ég horfði í augu sjómannanna
til að fá fyrstu viðbrögð þeirra og vís-
bendingu um hvernig þeim liði. Ég
reyndi að ná athygli þeirra. Mér fannst
tveir þeirra ekki vilja eða geta horft á
mig. Það var augljóst að þeir voru mjög
hraktir. Maður, sem greinilega var skip-
stjórinn, horfði fast á mig og beið átekta.
Það var augljóst að við gætum ekki
veitt mönnunum fyrstu hjálp þarna niðri
og því var aðeins eitt að gera — fara með
þá upp í fjöru. Ég var óöruggur enda var
þetta mín fyrsta björgun. Einn maður
var dáinn og ég óskaði þess heitast að
eldcert kæmi fyrir skipbrotsmennina sem
enn voru á lífi.
Þyrlan var öskrandi fyrir ofan okkur,
vindurinn hvein og öldurnar skullu á
skipinu. Ég varð að öskra af öllum lífs og
sálar kröftum til að reyna að gera mig
skiljanlegan við íslendingana.
„Er allt í lagi með ykkur?“ æpti ég og
vonaðist til að mennirnir lyftu upp
þumalfmgrinum eða svöruðu mér ein-
hvern veginn. Skipstjórinn kinkaði kolli
en ég var samt ekki alveg viss um að
hann skildi mig. Mennirnir voru hljóðir.
Ég sá að einn þeirra horfði alls ekki á
mig. Hann virtist vera mjög illa á sig
kominn.
„Ég vil að við byrjum á að hífa upp þá
tvo sem verst eru á sig komnir,“ æpti ég
til skipverjanna. Mennirnir fóm að tala hver
við annan. Nú var eitthvað að gerast.
Skipstjórinn virtist með á nótunum.
„Þeir hljóta að hafa skilið mig,“ hugsaði ég.
Ég hafði verið mjög alvarlegur eftir að
ég kom niður á flakið en nú kom Matt
niður til okkar og sagði strax: „Strákar,
langar einhvern að fá far?“
Matt sá að mér gekk ágætlega í mínu
hlutverki og tók strax til við að reyna að
halda uppi góðum anda og telja kjark í
mennina til að reyna að láta þeim líða
betur. Ég sá bregða fyrir brosi hjá
Islendingunum og fannst það lofa góðu
miðað við að þeir höfðu þurft að hafast
við þarna í svo langan tíma.“
„Við gáfum nú Jeff merki um að senda
niður björgunarstól með því að setja
hnefa upp fyrir höfuðið á okkur. Nú
kom í Ijós nauðsyn þess að hafa Matt
þarna líka. Þakið var mjög sleipt og erfitt
í veðurhamnum að koma köldum og
stirðum mönnunum í stólinn. Þeir ýmist
runnu til eða duttu á meðan við vorum
að bjástra við þetta. Atgangurinn var svo
mikill að við Matt áttum fullt í fangi
með að standa þarna, heitir og frískir
björgunarmennirnir. Annar okkar hélt
vírnum réttum og hafði auga með ólög-
unum á meðan hinn lét mennina setjast
í björgunarstólinn og festi þá.
„Það er að koma alda,“ æpti Matt
meðan ég aðstoðaði mennina. Við
beygðum oltkur undan, héldum okkur
fast og reyndum að berjast upp í ölduna.
Þegar hún var farin héldum við strax
áfram. Svona gekk þetta um hríð. Ég
hafði áhyggjur af því að mennirnir færu
úr stólnum og ákvað að fara með þeim.
Það voru sæti fyrir þrjá. Ég gaf merki um
að við yrðum teknir upp og Jeff byrjaði
að hífa. Skyndilega öskraði Matt:
„Jesse, þú ert ennþá bundinn, þú ert
fastur við bátinn.“
Lagt af stað til Hafnar í Hornafirði.
61