Sjómannablaðið Víkingur - 01.12.2005, Page 12

eru þessi svæði ávallt heimsótt. Margar
skoðunarferðir eru farnar um hafnar-
svæði þar sem það er í boði í þeirri von
að líta eitthvert gömlu skipanna okkar
augurn. Oft hafa skipin tekið nokkrum
breytingum og sum hafa breyst svo mik-
ið að erfitt getur verið að átta sig á því
hvort viðkomandi skip geti verið eitt-
hvert gömlu skipanna okkar eða ekki. 1
þessari grein ætla ég að segja lesendum
Víkingsins frá þremur skipunt gömlum
skipum sem ég hef hitt á ferðum mínum
úti í heimi.
Maí
Mér er minnisstæð ferð sern ég fór fyr-
ir einum átta árum til Noregs að skoða
skip sem þar var til sölu. Til að komast
að umræddu skipi þurfti að fara með bát
og lá skipið yst þriggja skipa í leguplássi.
Eftir nokkurra tíma skoðun á skipinu lá
leiðin upp á þilfar og blasti þá við bolur
framskips þess sem legið var utan á.
Pótti mér sem þetta byggingarlag væri
nokkuð kunnuglegt og greinilegt að um
þýskt byggingarlag væri að ræða. Skipið
var aðstoðarskip fyrir borpalla en ekki
var nokkurt nafn að sjá á bol skipsins
þar sem ég stóð. Varð ég strax viss að
hér væri um gamlan íslenskan togara að
ræða.
Við nánari eftirgrennslan með því að
rýna i gegnum glugga kom í ljós að skip-
ið bar nafnið Stril Mai. Þurfli ekki frek-
ari blöðum um það að fletta að hér var
kominn togarinn Maí frá Hafnarfirði,
einn fjögurra síðutogara sem smíðaðir
voru fyrir íslenskar útgerðir um 1960.
Tvö skipanna voru seld úr landi, þau
Freyr og Maí. Freyr var lengi gerður út
sem togari í Bretlandi en var síðan breytt
í úlvarpsstöð sem mörgum sjómanni var
að góðu kunn sem Radio Caroline. Nú
liggur skipið bundið við festar á
Thamesá en þrátt fyrir margar skoðunar-
ferðir niður með ánni þá hefur mér ekki
enn tekist að komast á það svæði sem
skipið liggur á.
Hvað Maí áhrærir þá var skipinu breytt
til verkefnis í tengslum við olíuleit og að-
stoð við borpalla. Nú hefur þessi gamli
togari lokið ævistarfi sínu og síðast þegar
ég vissi beið hann við bryggju hjá brota-
járnskaupmanni í Noregi eftir að vinna
hæfist við niðurrif á skipinu.
Hekla
Það var einn haustdag árið 2003 að ég
var staddur í frii í Cape Town í Suður-
Afríku sem á íslensku legst út fyrir að
vera Höfðaborg. Við hjónin vorum stödd
eftir Hilmar Snorrason skipstjóra,
skólameistara og skipaáhugamann
Stril Mai á legufyrir utan Stavanger.
Það er alveg ótrúleg upplifun fyrir
skipaáhugamann eins og mig að
rekast á gömul íslensk skip í erlendum
höfnum. Gæsahúð færist niður bakið
þegar farkosturinn er litinn augum.
Skiptir þá oft litlu hvort um er að ræða
skip sem ég hef siglt á eða bara fylgst
með. Þau sem ég sigldi á hafa þó alltaf
aðeins meiri áhrif. Það er einnig mjög
spennandi þegar sjómenn hafa samband
og segja frá því að þeir hafi rekist á eitt-
hvert okkar gömlu skipa og hafa undir
höndum ljósmyndir af þeim. Sem skipa-
áhugamaður í nærri fjóra áratugi þá hafa
bryggjusvæði óneitanlega haft tnikið að-
dráttarafl og sama hvar verið er á ferð þá
„Gamla strandferðaskipið Hekla með nýju nafni í Höfðaborg".
Að hitta gamla „vini“
12 - Sjómannablaðið Víkingur