Sjómannablaðið Víkingur - 01.12.2005, Page 46

vera manngengar, voru i brjósthæð ís-
lendinga enda þótt Japanarnir slyppu
leikandi undir. En þeir kunnu sitt fag,
ekkert stórvægilegt kom upp á og skipið
var tilbúið um áramótin eins og til stóð.
Boðskiptin við hinn venjulega verka-
menn í skipasmíðastöðinni voru erfið,
enginn þeirra talaði ensku en það gerðu
hins vegar tæknimennirnir og allir þeir
sem við þurftum að hafa samskipti við.
Við kynntumst lítið mannlífinu fyrir
utan hótelið sem við bjuggum á. Það
kom þó fyrir að við fórum út á lífið,
dönsuðum og skemmtum okkur. Um
leið lærðum við svolitið um formfestuna
og agann hjá japönskunr fjölskyldum.
Foreldrar mættu á dansleik með tveimur
dætrum sínum og ef einhver vildi dansa
við þær varð hann að biðja föðurinn leyf-
is.
Pöpparöltið gat líka orðið svolítið
fyndið. Þarna voru barir á breidd við
klæðaskápa. Þeir sem þykkastir voru
urðu að fara inn fyrstir því ef þeir voru
næstir dyrunum komust ekki aðrir inn.
En snakkið var töluvert betra en á vest-
rænum börum. í staðinn fyrir hinar hefð-
bundnu saltstangir var boðið upp á
þurrkaða loðnu og smokkfisk.
Annars fannst mér japanski maturinn
hreint afbragð og þarna áttaði ég mig
fyrst á ástæðum hinnar miklu kröfu-
hörku Japana þegar kemur að hráefni og
hvers vegna þeir borga svona vel fyrir
sjófrysta grálúðu, karfa og rækju. Fersk-
leikinn þarf að vera 100 prósent þar sem
þeir borða þetta meira og minna hrátt.
Auk þess verður hráefnið einnig að
höfða til augans, þetta eru skrautmáltíðir,
þar sem allskonar fiski og fiskmeti er
raðað saman til að ná fram ákveðnu lita-
munstri.
Allir gilsar á og innjór það, heil 70 tonn aj
þorskí á Halanum 1986.
í fellibyl á Kyrrahafi
Um áramótin lögðum við af stað heim
og kvöddum Japanina sem höfðu reynst
okkur ákaflega yndislegir, vinalegir og
strang heiðarlegir.
Við sigldum af stað í samfloti með
Vestmannaey, sent Japanarnir luku við
um líkt leyti og Pál Pálsson. Næsti á-
fangastaður var Hawaiieyjar í miðju
Kyrrahafi. Við biðum að vísu örlítið með
brottförina því að úti fyrir ströndum
Hokkaido var fellibylur að djöflast. Þegar
við héldum að öllu væri óhætt lögðum
við af stað og lentum óðara inn í ofviðr-
inu miðju. Fellibylurinn hafði þá hægt á
sér og sveigt til austurs, öndvert við það
sem hann átti að gera samkvæmt veður-
spám.
Þarna þvældumst við í nokkrar
klukkustundir í því leiðinlegasta sjólagi
sem ég hef komist í á ævinni. Maður
vissi aldrei hvaðan aldan kom næst, þær
skullu á okkur úr öllum áttum. Skipið
var þunglestað af olíu, með litla aðra yf-
irvigt, nánast engin veiðarfæri á dekki,
og því pallstöðugt. Það valt þvf ákaflega
snöggt þegar fjallháum öldunum tókst að
yfirvinna stöðugleikann á skipinu. í
sneggstu veltunum var eins og gólfið
dytti undan fótum okkar og við dingluð-
um í þeirri handfestu sem var að hafa í
brúnni.
Þetta reyndi á mannskapinn. Lengi vel
var þó ekki brugðið út af stefnunni til
Hawaii en að lokum var okkur nóg boð-
ið. Til að komast út úr þessum djöfla-
gangi var kúrsinum breytt og stefnt í
suðvestur en fellibyljir fara yfirleitt í
norðaustur eða norð-norðaust-
ur. í 7 eða 8 klukkustundir
sigklum við öndvert við stefnu
fellibylsins og komumst þá
loks í glampandi sól og fínasta
veður.
Þá voru liðnir 18 tímar síðan
við lentum inn í óveðrinu.
Eftir þetta var siglingin tíð-
indalaust til Hawaii. Sólin
brenndi mannskapinn og vart
hreyfði vind.
Þegar farið var að huga að
skemmdum kom í ljós að þær
voru næsta litlar. Japanarnir
höfðu byggt sterkt skip. Mesta
tjónið varð frammi í báts-
mannsgeymslunni þar sem við
höfðum komið fyrir tveggja ára
birgðum af skipamálningu.
Þrátt fyrir að skipið væri vand-
lega sjóbúið og málningarföt-
urnar, 18 eða 20 lítra hver, vel
skorðaðar í hillum og bundið
yfir þá hafði losnað um þær og
allt farið á tjá og tundur. Það
eina sem við gátum gert var að lofta úl
og leyfa málningunni að harðna.
Þetta var þó ekki versta afleiðing óveð-
ursins. Leifur kokkur, bróðir Jóakims út-
gerðarmanns, flutti okkur þær fréttir að
vatnið væri orðið algerlega ónothæft.
Sósur urðu bragðvondar og gráar og kaff-
ið ódrekkandi.
Vatnstankarnir voru þrír um borð og
tóku um 30 til 40 lonn samanlagt. Japan-
arnir höfðu þrifið þá með lísóli, ljósgul-
um sótthreinsunarvökva, sem fellibylur-
inn hafði gruggað upp og hrist rækilega
saman við neysluvatnið. Eftir þetta
drukkum við aðallega bjór.
Þegar við komum til Honululu áttuð-
um við okkur fljótlega á því að borgin
var ekki heppilegasti staðurinn til að
stunda þrif á vatnstönkum. Mér er til efs
að til sé öllu dýrara vatn í heiminum en
það sem skip kaupa í Honululu. Þarna er
þó enginn vatnsskortur en lítum á að-
stæður. Eyja í miðju Kyrrahafi. Skipaum-
ferð mikil. Því ekki að selja vatnið dýrt?
Og það gera þeir svo sannarlega, eyjar-
skeggjarnir á Hawaii.
Við létum renna þrisvar í gegnum
minnsta vatnstankinn og fylltum hann
síðan af drykkjarhæfu vatni. Hinir urðu
að bíða hreinsunar uns við kæmum
heirn. Allar tómu bjórflöskurnar voru
líka fylltar af vatni.
Ferðin frájapan til Honululu hafði
tekið 12 daga. Nú var stefnan sett á
Panama.
Panamaskurðurinn
Siglingin frá Hawaii til Panama var
lengsti leggur ferðarinnar, eða 18 sólar-
hringar í hafi. Nánast allan þann tíma var
staðviðri, stöðugur vindur, fjögur til sex
vindstig beint í stefnið.
46 - Sjómannablaðið Víkingur