Sjómannablaðið Víkingur - 01.12.2005, Page 26

Skipið sat fast og var ekki nokkur vegur að ná þvi út.
Brynjólfur Sveinsson/Minjasafnið á Akureyri
um það að fá björgunarstólinn aftur í
land og hann færi svo sjálfur um borð í
honum og talaði við mennina. Eftir lög-
fræðinám hafði Þorsteinn verið eitt ár í
Englandi og þá meðal annars um tíma
hjá Scolland Yard og var ágætur ensku
maður. En áður en til þess kærni að Þor-
steinn freistaði þess að fara um borð kom
maður úr stjórnpallinum, batt eitthvað
við björgunarstólinn og gaf merki um að
hann skyldi dreginn í land. Var það óð-
ara gert og reyndist lítill, vatnsþéttur
poki festur við hann. í pokanum var bréf
þar sem sagt var að áhöfnin mætti ekki
yfirgefa skipið nema með leyfi herstjórn-
arinnar og var þess óskað að leyfið yrði
fengið. Brá lögreglustjórinn þegar við og
fór heim til að komast í símann. Björg-
unarsveitin og allmargir aðrir urðu eftir á
strandstaðnum og voru í viðbragðsstöðu.
Þrífóturinn var tekinn niður því hann
þótti óstöðugur, eins var ekki hægt að
hafa líflínuna fasta vegna veltings á skip-
inu og var því hópur manna sem sá um
að hún væri alltaf hæfilega strengd.
Líklega hafa liðið tveir tímar áður en
Þorsteinn Símonarson kom aftur og þá
með leyfið frá herstjórninni. Leið nú
ekki á löngu áður en fyrsti maðurinn fór
í stólinn og var dreginn í land. Gekk það
mjög vel en nokkuð dróst hann í sjó þeg-
ar ólög komu því ekki var hægt að
strengja líflínuna nógu hátt. Tók tiltölu-
lega stuttan tíma að ná mönnunum, tólf
að tölu, úr skipinu og voru þeir hressir
þegar í land kom, enda vel búnir og
stjórnpallurinn hafði haldist að mestu
þurr um nóttina. Einn var þó meðvit-
undarlaus er í land kom og töldu björg-
unarmenn að það væri af vosbúð og tók
héraðslæknirinn, Jóhann J. Kristjánsson,
þegar við honurn til umönnunar. En
sannleikurinn var sá að maðurinn var of-
urölvi og raunar voru allir skipverjarnir
meira eða minna undir áhrifum víns,
nema stýrimaðurinn.
Síðastur frá borði var skipherrann,
Norman Ivaneis Davis, aðalsmaður frá
Jersey. Þegar hann var kominn úr stóln-
um þakkaði hann björgunarmönnum fyr-
ir aðstoðina.
Farið var
með skipbrots-
mennina yfir í
þorpið þar sem
þeir fengu
góða aðhlynn-
ingu. Voru þeir
síðan nokkurn
tíma í Ólafs-
firði, mismun-
andi lengi þó,
meðan athugað
var hvorl skip-
ið næðist á flot
aftur, og fóru
þeir síðustu
ekki fyrr en í
júní. Einhver
mannleg náttúra var í strákunum en ekki
olli það neinni sérstakri hneykslun og
raunar voru þetta sóma piltar. Flestir
voru skipbrotsmennirnir á Kolku en þar
var þá hótel.
Orsök strandsins mun hafa verið sú að
eftir að skipið lagðist frarn undan Kleif-
um varð veðrið mjög slæmt, jafnvel rok,
og rnikil snjókoma og sást sjaldan og illa
til lands svo skipverjar tóku ekki eftir
því að skipið dró akkerið hægt inn með
landinu uns Jrað tók niðri og festist aust-
an við Kleifahornið. Mun strax hafa
komið gat á framskipið og það farið að
síga og festast. Strax þegar brimið gekk
niður var tekið til við að reyna að bjarga
skipinu og var byrjað á því að létta það,
djúpsprengjurnar fjarlægðar, svo og allt
sem var sæmilega meðfærilegt.
Reynt var að þétta framskipið en verk-
ið gekk hægt þvl stundum gerði stórbrim
sem eyðilagði það sem gert hafði verið,
stjórnpallurinn brotnaði og fleira fór úr-
skeiðis. Þó tókst að þétta skipið svo
framhlutinn lyftist nokkuð og voru þá
vírar festir í það en þeir hrukku í sundur
við fyrsta átak.
Yfirleitt virtist mönnum að björgunar-
tilraunirnar hefðu verið hálfgerður
skrípaleikur, til dæmis hefði einn leið-
angur verið gerður til að ná í áfengis-
birgðir sem geymdar voru í skipinu.
Loks fékk Edouard van Vlandern að vera
í friði, nema hvað þegar brotajárn var
hirt úr skipinu.
Skipið seig hægt i sandinn og þegar
Goðafoss strandaði þarna rétt hjá, hinn
24. febrúar 1961, sást ekkert eftir af
skipinu nema grönn „davíða" sem var
aftast á skutnum en hún var algerlega
horfin þegar Hólinur bar þarna beinin
síðla vetrar 1978.
26 - Sjómannablaðið Víkingur