Sjómannablaðið Víkingur - 01.06.2007, Qupperneq 13

á milli hafnartangans á Akureyri og
Hjallasnesins. Já og ég var reyndar sull-
andi í sjónum á sumrin eftir að ég flutti
hingað til Hríseyjar. Ég er oft í fáum
spjörum á sumrin, annálaður fyrir það
að vera alltaf hálf ber, en alltaf var ég í
sundskýlu innan undir, alltaf." Ásgeir og
vinur hans Tómas Þórhallsson ættaður frá
Botni i Þorgeirsfirði, skelltu sér árið 1952
suður til að vinna fyrir ameríska herinn
og unnu meðal annars við að reisa lóran
möstrin við kampinn hjá Grindavik.
Ásgeir var þá 18 ára, en Tómas eitthvað
eldri.
„Það var mikil vinna og mikil upp-
grip. Við vorum aðallega á loftpressum
og unnum oft 10 - 12 tíma á dag og þess
vegna varð maður fljótt heyrnarlaus, sem
hefur auðvitað oft komið sér vel, en líka
illa. Það voru enga eyrnahlífar í þá daga.“
Ásgeir kynntist allmörgum
Grindvíkingum sem unnu þarna og þar á
meðal manni sem réði hann i skipspláss
um áramót á Hrafn Sveinbjarnarson,
þann fyrsta er bar það nafn.
„Þetta var 22. tonna bátur og við rót-
fiskuðum þarna um veturinn, en bless-
aður vertu ég var sjóveikur meira og
minna allan tímann og hét því að þetta
yrði mín fyrsta og síðasta vertíð. En ég
hélt nú samt áfram á sjónum í 14 ár og
sjóveikin hún smá vandist af manni,
svona að mestu. Það var helst að maður
fann fyrir henni þegar rnaður var búinn
að vera einhverja daga í landi og fór út í
leiðinda veðri.“
Ásgeir segir að til sjós hafi þetta fyrsta
ár verið ósköp viðburðalítið, en þvi meira
gerst á landi. En hann og fjórir félagar
hans af bátnum og ein stelpa gerðu smá
reisu um páska austur í Arnarbæli sem er
nálægt Selfossi. ,
„Við fórum austur á bílaleigu bíl frá
Reykjavík og festum bílinn í heimreið að
einhverjum sveitabæ, en gríðarleg rign-
ing hafði verið og vegir sundurgrafnir,
því þá var ekki malbikað eins og núna.
Bíllinn festist svo heiftarlega í drullu, að
við lentum í heljarinnar vegavinnu sem
dróst svo mikið á langinn að við misstum
af einum róðri fyrir vikið, en það kom
ekki að sök. Við héldum plássi." Sumarið
eftir fór Ásgeir svo á síld á Kap frá
Vestmannaeyjum og var þar eitt sumar,
en þar var skipstjóri Ingólfur Sigurðsson,
sem síðar var með Súluna sem fór niður í
aftaka veðri út af Skaganum.
Lík í netinu
Þeir voru með hringnót á Kap. Ásgeir
segir það hafa verið viðburðalítið sumar
ef frá er talið eitt sinn þegar þeir létu reka
út við Kolbeinsey, það var norðaustan
kaldaskítur. Sá sem átti að vera á vakt brá
sér aftur i bestikkið og sofnaði. Ingólfur
skipstjóri vaknaði við það að allt ætlaði
niður að ganga og virtist skipið vera að
brotna, en þá var hringnótabáturinn nán-
Háfað úr nótinni sem er greinilega snurpunót þar sem bátarnir eru tveir. Á hringnótaveiðum var
aðeins notaður einn bátur. Honum var þó ekhi róið í hiing eins oggert var á snurpunótaveiðum (þar
sem litlu bátarnír fóru i hálflrring útfrá pokanum) heldur var hann bundinn við móðurskipið sem
sigldi hringinn en nótin rann úr litlum hringnótabátnum sem geymdi veiðarfœiið. Svo kom kraftblök-
kin og þá var nótin tekin um borð í móðurskipið.
Nótin dregin. Átið er 1955.
ast kominn upp á dekk. Vaktmaðurinn
vaknaði heldur betur með andfælum.
„Við þurftum að fara inn til Siglufjarðar
í helvítis mikla aðgerð á bátnum, brotn-
aði þarna skjólborð og fleira."
Eftir þetta fór Ásgeir aftur til
Grindavíkur og nú á línuvertíð á Frigg frá
Skagaströnd, sem Gunnar Guðmundsson
gerði út en hann var tengdafaðir Haraldar
Ágústsonar skipstjóra sem seinna var
með Reykjaborgina og byrjaði með kraft-
blökkina á íslandi.
„Ég var með Haraldi í þrjár vertíðir og
þar lenti ég í skelfilega „skemmtilegu“
atviki. Við vorum á reknetum á bát sem
hét Völusteinn. Haustið eftir að síld-
Sjómannablaðið Víkingur - 13