Náttúrufræðingurinn - 1981, Qupperneq 39

og gullmuru og innan um vaxa strjálla
hvítmaöra, krossmaðra, maríustakkur,
geldingahnappur, sauðvingull, ilmreyr,
maríuvöndur, gulmaðra, túnsúra,
hrafnaklukka, brjóstagras, bláberja-
lvng, loftvíöir, jakobsfifill, túnfiiill. ljóns-
löpp, lógresi, mýrfjóla, týsfjóla, þursa-
skegg, móasef, holtasóley. smjörlauf,
músareyra, sýkigras, friggjargras, meyj-
arauga i flagi og grámosi á þúfum.
IV) meljaöannn út við girdingu er blettur,
þar sem mest ber á bláberjalyngi,
krækilyngi, loövíói og ljónslöpp. Innan
um vaxa ilmreyr, klóelfting, vall.hæra,
sauðvingull, bugðupuntur, krossmaðra,
lyfjagras, mosajafni og talsvert af
friggjargrasi. Neðar er hálfþýft land
vaxið túnvingli, sauðvingli, bugðu-
punti, vallhæru, þursaskeggi og hálin-
gresi. A þúfunum sjálfum vaxa einkum,
auk þursaskeggsins, krossmaðra, kræki-
lyng, guðmaðra, hvítmaðra, smjörlauf,
grámosi og einstaka gulvíðirunni.
C. Deiglendi. I neðra girðingarhorn-
inu, fjærst hliði, er dcigur blettur í lægð
við læk. Þar vaxa mýrastör. hásveifgras,
belgjastör, laugasef, hrossanál, blómsef,
fitjafinnungur, klófífa, skriðlíngresi,
túnvingull, lindasef, mýrasauðlaukur,
hraínaklukka, laugadepla, skriðsóley,
mýradúnurt, lindadúnurt, fjalldrapi,
lækjadepla, mýrfjóla, meyjarauga,
hnappstör, grávíðir, loðvíðir. gulvíðir,
naflagras, fjalldalafifill, maríustakkur,
lambaklukka, móeski, brjóstagras,
mvrasóley, varpasvcifgras og njóli við
la'kinn.
Allmikið ber á skriðlíngresisflesjum
þar sem rakt er, t. d. utan við hveraleir-
svæðið í nánd við Geysi. Er þar og tals-
vert af hásveifgrasi, skriðsóley og græði-
súru. Hvitsmárablettir mcð blákollu og
skriðsóley eru mjög til prýði.
D. Rauðleitir, blásnir melhryggir. Efst i
landinu, upp við girðingu, er víða grýtt
og blásiö og heldur ömurlegt á að líta.
Þó sést einstaka smábirkihrisla innan
girðingar, og meira ber þar á túnvingli,
sóley og smjörlaufi. Mest ber þarna á
rauöleitum melhryggjunum, sem eru
nær gróðurlausir, en þar vaxa á stangli
brennisóley, skarififill, silfurmura, mel-
skriðnablóm, klóelfting, holurt, tún-
vingull, blásvcifgras, skammkrækill og
hundasúra. Sums staðar standa eftir
smáþúfutoppar af hálíngresi, — hitt
hefur gerblásið. Meiri gróður er í lækj-
arseytlulægðunum milli hryggjanna.
E. ]arðylssvœðin. Þau eru surns staðar
gróin fitjafinnungi, laugasefi og grasi;
blóðberg myndar þar rauðar breiður og
blákolla og smári eru lika vöxtuleg,
ásamt skriðsóley. Hinar Ijósu hveraleir-
skellur eru aftur á móti gróöurlitlar.
Silfurmura teygir sig út á þær, og
græðisúra þrífst þar, bæði dvergaaf-
brigðið og aðaltegundin. Þar sjást líka
blóöberg, lmoðafræhyrna, skeggsandi,
augnfró, hjálmgras, skurfa, hærur, mikil
blákolla, laugasef, linda- og klappadún-
urtir, fitjafinnungur o. fI., og mýrasóley
myndar hvita smáskika. Nœst Geysi, á
hveraleirhólnum þ. e. utan í skálinni,
vaxa á stangli skammkrækill, skurfa,
mýradúnurt, skarififill, varpasveifgras,
lambaklukka, naflagras, kattartunga,
kornsúra, meyjarauga, vegarfi, hnúska-
krækill, skriðlíngresi, blásveifgras, sauð-
vingull og hundasúra. Algengustu
mosategundir á jarðhitasvæðinu reynd-
ust vera engjamosi (Phytidiadelphus
squarrosus), veggjamosi (Hylocomium
sp/endens), dýjamosi (Philnotis fontana),
freyjuhár (Polytrichum gracile), og tvær
tegundir af grámosa (Rhacomitrium cane-
sens og Rh. lanuginosum). Svarðmosi
133