Náttúrufræðingurinn - 1965, Síða 12

170
NÁTTÚRUFRÆÐINGURINN
Hvernig á að þekkja fjörugróðurinn? (Árni Friðriksson), Náttúrufr. 1933, bls.
44-51.
Fjörugrös og hrossaþari (Árni Friðriksson), Náttúrufr. 1936, bls. 22—29.
Rannsóknir á islenzkum þörungum (Sigurður Pétursson), Náttúrufr. 1946, bls.
19—30. Ritgerðinni fylgir skrá yfir nokkur helztu rit og ritgerðir um íslenzka
þörunga.
Athuganir á þaragróðri í Breiðafirði (Marteinn Björnsson og Þorbjörn Sigur-
giersson), Náttúrufr. 1951, bls. 31—35.
Blágrænþörungar (Sigurður Pétursson), Náttúrufr. 1958, bls. 32—49.
Brúnþörungar (Sigurður Pétursson), Náttúrufr. 1960, bls. 74—97.
Þörungarnir (Sigurður Pétursson), Náttúrufr. 1961, bls. 78—93.
Möguleikar á framleiðslu alginsýru úr þara (Jór. Vestdal), Tímarit Verkfræð-
ingafél. ísl., bls. 20, 1948.
Þaravinnsla (Þorbjörn Sigurgeirsson, Hallgrímur Björnsson, Baldur Líndal,
Gunnar Ólason), Fjölrit Rannsóknaráðs rikisins nr. 1, 2, 4, 5, 6, árið 1954.
Hraðþurrkun á þara með jarðhita (Baldur Líndal og ísleifur fónsson), Fjölrit
Jarðhitadeildar 1957.
Þang og þaraiðnaður á Islandi (Sigurður V. Hallsson), Fjölrit Jarðhitadeildar,
Raforkumálastjóri 1959.
Ingólfur Daviðsson:
r
Islenzk „liljugrös"
Ymsar skrautlegar útlendar liljutegundir eru ræktaðar í görðum
hér á landi, t. d. eldlilja, dverglilja og túlípanar. En villililjur eru
hér bæði fáar og smáar; það eru tvær tegundir, sýkigras og fer-
laufasmári, sem eru alinnlendar og sú þriðja villilaukur að öllum
líkindum slæðingur upprunalega, eða beinlínis fluttur inn fyrir
ævalöngu. — Sú langalgengasta er sýkigrasið eða öðru nafni bjarnar-
broddur (Tofieldia pusilla), sem vex á stangli í móum og á holta-
börðum um land allt. Þetta er einhver minnsta tegund liljuættar,
aðeins 5—15 cm á hæð og grannvaxin, en sérkennileg og mjög auð-
þekkt, bæði á blöðum og blómum. Hin sígrænu, smáu blöð eru
sverðlaga, tvíhliðstæð, randflöt í hvirfingu niður við jörð (1. mynd).
Þau virðast standa í röð hvert út frá öðru (sbr. blöð sverðlilju í
garði). Auk þessa situr eitt blað neðantil á stönglinum, sem er