Náttúrufræðingurinn - 1941, Blaðsíða 39

N ÁTTÚRUFRÆÐIN GURINN
133
grennd við Reykjavík. Óvíða er eins auðvelt að kynnast hinum
flókna fjaðrafelli andanna og litbrigðum þeirra eftir aldri og
árstíðum, eins og hér á tjörninni.
Á sumrin lætur krían mikið til sín taka á tjörninni, eins og
alls staðar, þar sem hún hefzt við á annað borð. Hún er farfugl,
eins og kunnugt er, og dvelur hér aðeins um fjóra mánuði. Það
er ekki við hennar skap að sækja fæði í hönd mannsins, heldur
kýs hún að bjargast sjálf eins og bezt gegnir. Aðalfæðan eru
hornsílin, en aðrar fæðutegundir af þeim, sem tjörnin hefir að
bjóða, koma sjálfsagt einnig til greina. Hún verpir í hólmanum.
Á meðan kríunnar nýtur við er ys og þys yfir tjörninni, en hún
kveður okkur og fer með allt sitt skyldulið þegar haustið nálg-
ast, og eru flestar kríurnar farnar af tjörninni um mánaðamótin
ágúst—september.
Kríur á tjarnarbakkanum.
Auk þessara tveggja algengu „heimafugla“ eru oft ýmsir
gestir á tjörninni eða við hana. Álftir setjast öðru hvoru á suð-
urhluta tjarnarinnar, en veiðibjöllur og litlu svartbakar eru þar
oft á sveimi á vorin og fram eftir sumri og setjast oft á tjörnina.
Óðinshanar eru algengir á sumrin á suðurenda tjarnarinnar. Þeg-
ar lítið vatn er í tjörninni sækja oft ýmsir vaðfuglar í leirefjuna
í suðurenda hennar. Það eru helzt hrossagaukar, lóuþræglar,
sandlóur, spóar, stelkar og jafnvel jaðrakanar.
En einn 'af merkustu gestunum, sem sézt hefir á tjörninni í
Reykjavík, má óefað telja skeiðöndina. Af henni hefir aðeins
sézt einn steggur, sá, sem sýndur er á myndinni. Hans varð fyrst