Náttúrufræðingurinn - 1941, Qupperneq 48

142
NÁTTÚRUFRÆÐINGURINN
allt öðru sniði en allt það af ritinu, sem út hefir komið síðan:
það er tvídálka, með sömu dálkabreidd cg blöðin. í því kom m.
a. grein eftir mig, ,,Köngulærnar“, sem áður hafð.i birzt í Morg-
urblaðinu (Lesbókinni).
Það kom brátt í ljós, að þetta fyrirkomulag var ekki til fram-
búðar, þótt það væri talsvert ódýrara en vanaleg útgáfa, og þesS
vegna kom okkur saman um það ágreiningslaust, að úr því við
hefðum stigið fyrsta sporið, að fara þá alla leiðina, og halda til-
rauninni áfram óháð blöðunum og því, sem við kynnum eftir-
leiðis að skrifa í þau. Ritið breytti því um útlit strax með næsta
hefti (2. hefti I. árg.) og komst þá nokkurn veginn í það horf,
sem það hefir búið að síðan. Vinsældir þess fóru vaxandi, en
skuldirnar uxu því miður líka. Og vegna þess, að við G. Bárð-
arson vorum báðir störfum hlaðnir, og höfðum ekki nema hvíld-
artíma og frístundir aflögu handa ritinu cg reyndar oft fjarvista
úr bænum, sáum við einnig fram á það, að önnur breyting var
nauðsynleg. Það þýddi ekki lengur að lofa því, að ritið kæmi út
mánaðarlega. Fyrstu fimm arkirnar komu þó út nokkurn veginn
reglulega, ein á mánuði, en svo kom 6.—7. örk út í einu lagi,
sömuleiðis 8.—9. örk og einnig 10.—11., en tólfta örkin kom út
sér og með henni var árganginum lokið. Við tókum nú upp þau
vinnubrögð, að láta næsta árgang koma út í tveggja arka heft-
um, sex talsins, því við höfðum sett okkur það mark, að láta
kcma út tólf arkir á ári, hvað sem öðru liði, fyrir þær sex krón-
ur. sem ákveðið var að árgangurinn skyldi kosta.
Það verður ekki annað sagt en að útgáfa Náttúrufræðingsins
fyrstu tvö árin gengi „samkvæmt áætlun“. Að vísu varð ekki
sneitt hjá fjárhagslegum örðugleikum, en hylli sú, sem blaðið
vann í síauknum stíl,‘ gaf ekki ástæðu til þess að örvænta. En
nú varð Náttúrufræðingurinn fyrir áfalli, sem aldrei varð bætt.
Á öndverðu árinu 1933 lézt Guðmundur Bárðarson. Það má full-
yrða, að ef þess manns hefði ekki notið við, hefði ég varla ráðist
í útgáfu Náttúrufræðingsins, sízt einn. Hitt veit ég ekki, hvort
Náttúrufræðingurinn hefðá ekki fæðzt þótt ég hefði ekki kcmið
við söguna, en ég held það samt varla.
Eftir að G. Bárðarson var fallinn frá, átti ég um tvennt að
velja: 1) Að hætta útgáfunni og taka á mig skuldbindingar rits-
ins að mínum hluta, til jafns við dánarbú Guðm. heitins Bárðar-
sonar, eða 2) Að reyna að halda ritinu áfram. Þessu gat ég þó
ekki ráðið einn, en fyrir lipurð og skilning frú Helgu Finnsdótt-