Náttúrufræðingurinn - 1941, Qupperneq 49

NÁTTÚRUFRÆÐINGURINN
143
ur, ekkju Guðmundar heitins, fékk ég ritið algerlega í mínar
hendur, hélt útgáfunni áfram upp á eigin spýtur og tókst að láta
3.—9. árgang ritsins líta dagsins ljós. Margir erfiðleikar voru á
þessari sjö ára leið ,en tveir þó mestir. Annar þeirra var fólginn
í þröngum fjárhag almennings þessi árin, er gerði þyngra fyrir
um að bæta við kaupendatöluna og innheimta endurgjald rits-
ins. Og þegar stríðið hófst, bættist hinn erfiðleikinn við. Vegna
skorts á hæfum pappír varð ritið stundum að liggja vikum og
jafnvel mánuðum saman albúið til prentunar frá minni hendi
og bíða eftir pappír. Hefði Náttúrufræðingurinn haft fjármagn á
bak við sig, myndi hann hafa getað átt pappírsforða til þess að
mæta erfiðleikunum með, en því var ekki að heilsa. Þegar þessi
truflun bættist við erfiðleika þá, sem ferðalög mín hlutu að
valda, var sízt að furða, þótt regluleg útgáfa ritsins drægist úr
hömlu. Þegar þessar ástæður lögðust við aðrar, sem ekki verða
nefndar hér, kaus ég að gera tilraun til þess að blása nýjum anda
í ritið, sem mér var mjög annt um, og hvarf að því ráði vorið
1940, að selja það hr. yfirprentara Guðjóni Guðjónssyni, þar sem
ég taldi að hann stæði að mörgu leyti betur að vígi en ég til þess
að koma ritinu reglulega út, meðal annars vegna þess, að hann
hafði þá um skeið fengizt við útgáfustarfsemi. Reynslan undan-
farin ár hefir þó sýnt það, að hann hefir einnig haft örðugleika
við að etja, enda hefir ekki útgáfa Náttúrufræðingsins færzt í
það horf, sem við höfðum vonað.
Náttúrufræðingurinn er nú orðinn tíu ára gamall, þrátt fyrir
allt, og á efnisyfirlit það yfir tíu fyrstu árgangana, sem birtist í
síðasta hefti, að gefa hugmynd um, hvað hægt er að sækja í Nátt-
úrufræðinginn, eftir tíu ára starf. Vona ég að mörgum þyki góð-
nm árangri hafa verið náð og ég fyrir mitt leyti er ánægður með
útkomuna eftir atvikum og þykir ibetur farið en heima setið.
Hitt er þó víst, að mörgum mun þykja efni og einkum afgreiðslu
ritsins hafa verið í ýmsu ábótavant undanfarin tíu ár, og er það
að vonum, þar sem hver hefir sinn smekk og mikið hefir vantað
á að ritið hafi verið eins fullkcmið og ég hefði viljað.
En þegar á allt er litið, gegnir það í raun og veru furðu, að
kleift skuli hafa verið að halda Náttúrufræðingnum úti í tíu ár
og það meira að segja iþau tíu árin, sem að mörgu leyti hafa
verið erfiðust þessari þjóð. Það, að þetta hefir tekizt, iþrátt fyrir
allt, er að mínum dómi full sönnun fyrir því, að við Guðmundf
ur heitinn Bárðarson höfðum á réttu að standa, þegar við hugð-