Náttúrufræðingurinn - 1944, Blaðsíða 19

NÁTTÚRUFRÆÐINGURINN
13
ég einnig fengið liana úr fiskamögum (t. d. úr Húnaflóa).
Tegund þessi er mjög sérkennileg, þar sem allir gárarnir,
22 að tölu, eru þéttsettir smá-hreisturkömbum. — Stærsta
eintakið er úr steinbitsmaga, aflað nálægt Gjögurtá á
20 m. dýpi. Max. st. 13x11 mm.
28. Pélursskel (C. fasciatum Mont.). Algeng. Engin tegund
jafntíð i ýsumögum. Rekur sjaldan á fjörur. Max. st. 12
XlO mm.
29. Ivrókskel (Serripes grönlandieum Chemn.). Alltíð. Rekur
stöku sinnum á fjörur, en fæst lielzt innan um kúfskel
við plægingu. Á ungum skeljum er yfirborðið mjög slétt
og gljáandi, og er tegundin ein liinna snotrustu skelja, sem
finnast liér við land. En með aldrinum verður skelin öld-
ótt og hrjúf og oft ólík hinum ungu, spengilegu skeljum.
Max. st. 92x74 mm.
Sandmiguættin (Myidæ).
30. Smyrslingur (Mga truncata L.). Mjög algengur. Rekur mik-
ið á fjörur. Fjnnst aðeins sem ungviði i fiskamögum. Max.
st. 75x48 mm.
Rataskeljaættin (Saxicavidæ).
31. Rataskel (Saxicava arctica L.). Mjög algeng. Spinnur sig
fasta við heftirætur lirossaþarans og rekur ásamt honum
á fjörur í stórum stíl, þegar brim er. Max. st. 42x21 mm.
Skeljarnar eru allbreytilegar að lögun. I fjöru í Dalvik
14./10. 1922 fann ég 2 skeljar, sem voru mjórri og lengri
en venjulegt er og minna beyglaðar. Hlutfallið milli lengd-
ar og breiddar reyndist vera 5:2 Minnti mjög á afbrigð-
ið pholadis.
Brúðarhettuættin (Acmaeidæ).
32. Olnbogaskel (Acamaea testudinalis O. F. Muller). Algeng
í flæðarmáli, þar sem ströndin er stórgrýtt. Þvermál 22
mm.
33. Meyjarhetta (A. virginea 0. F. Múller). Fremur fátið, Að-
allega fengin í botnsköfu inn frá Hrisey. Dauð eintök
fundin rekin á fjörur. Þvermál 11 mm.
Motruættin (Fissurellidæ).
34. Ljóramotra (Puncturella noachina L.). Sjaldgæf. Aðeins