Náttúrufræðingurinn - 1945, Qupperneq 48

110
NÁTTÚRUFRÆÐINGURINN
yfirleitt rajög fallegt dýr. Liturinn á þelinu er svipaður og á dökkmó-
rauðum, íslenzkum ref, en togið líkist — eða ber mestan svip silfur-
refsins.
Þriðja dýrið er einnig læða, og þykir hún fallegust systkinanna.
Það er næsta erftit að lýsa til liennar eða réttara sagt litbrigðunum
í eða á feldinum — til þess að ókunnugir fái rétta hugmynd um
])að — svo breytilegt er þetta. A kviðnum, framan á bringunni og
ræma fram á kverk, er liturinn hvítgulur, neðan til á síðunum
verður guli liturinn meira áberandi, og svo smá segja, að þegar
kemur upp fyrir miðjar síðurnar, ]iá sé guli liturinn allsráðandi —
og á þetta við þelið, en vindhárin eru öðruvísi, þau eru mjög 1 ík
og á silfurréf, og þegar lit þeirra slær saman við lit þelsins, fær
dýrið á sig annarlegan litblæ, sem ekki er gott að lýsa, enda sýnist
liturinn ofurlítið mismunandi, eftir því hvernig sólarljósið fellur
á dýrið, en þegar eigi er sólskin, sýnist dýrið helzt silfur-grátt að
ofan með dökkbrúnum blæ. Togið er eigi eins þétt og á hinum,
en þrátt fyrir það er dýrið svipmest þeirra, og eitthvað það við
það, sem hin Jiafa eigi til að liera.
Það var nú svo og er enn, að mönnum hér er mjög luigleikið að
ganga tir skugga um, livort dýr þessi séu frjó, því hafa menn fylgzt
rnjög vel með því, sem gerðist og bent. gæti í þá átt. Er þá þess fyrst
að geta, að veturinn 1941 —42 sáust merki þess á mórauðu læðunni,
að von var til að hún gengi, en svo varð ekkert úr því. Sú gula sýndi
engin merki í þá átt, þennan vetur, en næsta vetur — 1942—43 —
komu þau í Ijós hjá henni, en voru svo áberandi hjá þeirri mórauðu,
að þeir, sem hirtu dýrin, áttu þess — um tíma — daglega von að hún
gengi, en svo reyndist þetta allt tál eitt.
Síðastliðinn vetur — 1943—44 — komst sú gula enn lengra áleiðis
en áður, þótt ekki yrði svo meira úr en veturinn áður. En nú brá
svo við með þá mórauðu, að þennan vetur sýndi hún maka sínum —
duglegum silfurref — eins l'ullt tillæti og frekast verður á kosið, og
biðu menn nú árangursins fullir eftirvæntingar. En hann varð
annar en óskir stóðu til, ]>ví að nokkrum dögum fyrir bælið lét dýrið
fangi; sáust þess greinileg merki að læðan hafði alið afkvæmi, en
ekkert þeirra fannst, og því vita menn ekkert um útlit þeirra né
tölu. — En geta verður ]>ess, að um sama leyti létu og 2 silfurrefa-
læður, hér í búrinu, fangi — fleiri en þessar 3 voru þá hér eigi í þeim
kringumstæðum. — Lítur því fyllilega svo út fyrir, að eitthvað það
liafi verið að fæðunni, er þessar læður höfðu, se mvaldið hefir þess-
um fósturlátum, sem hafa áður verið ótíð hér í refabúrinu. — Var