Náttúrufræðingurinn - 1947, Síða 25

NÁTTÚRUFRÆÐINGURINN
167
Þær tegundir báðar, sem hér liafa verið nefndar, eru svo náskyldar,
að þær hafa áður verið taldar deiltegundir sömu tegundar. Báðar eru
lágvaxnar, oftast með blaðlausum stöngli, en hvirfingblöðin eru
nær undantekningarlaust hærð. En ef hægt er að skoða hárin á blöð-
unum í góðu stækkunargleri eða smásjá, sést greinilega, að öll hárin
á D. fladnizensis eru einföld og óskipt og flest á röðum blaðanna, en
á D. lactea eru bæði einföld liár og kvíslgreind í einni bendu og oftast
báðum megin á blöðunum.
Fundarstaðir heiðavorblómsins hér á landi eru sýndir á kortinu á
Fjallakál
a HeiÖastör b Fjallastör
bls. 165 en útbreiðsla þess erlendis á bls. 166. Á henni sést greini-
lega, að þessi jurt vex eingöngu í fjöllum og heimskautalöndum. Á
Norðurlöndum er útbreiðsla hennar tvímiðja (bicentrisk), en þannig
vaxa nú allmargar tegundir, sem liafa lifað af síðustu ísöld á takmörk-
uðurn svæðum sunnarlega og norðarlega í Noregi, en ekki náð sam-
an aftur, síðan ísöld lauk.
Að sjálfsögðu verður ekkert sagt um útbreiðslu heiðavorblómsins
hér á landi, jrar eð enn hefur ekki verið leitað að því vandlega. En
ef dæma má af útbreiðslu jiess annars staðar, þ.etli okkur ekki ólík-
legt, að jtað ætti eftir að linnast víðar kringum Eyjafjörð og austan-
verðan Skagafjörð og ef til vill einnig á Vestfjörðum og Austfjörðum
og á öðrunt þeim svæðum, sem næst liggja íslausu svæðununt frá
jökultímanum síðasta. Vaðlaheiði liggur sunnan og austan við slík
svæði, og í nágrenni Heiðarfjalls ltafa stór svæði verið auð. En vel
má vera, að tilviljunin ein valdi því, að fyrstu fundarstaðirnir liggja
svona nærri hver öðrum við Eyjafjörð.