Náttúrufræðingurinn - 1977, Qupperneq 14

Ingimar Óskarsson, Agnar Ingólfsson
og Arnþór Garðarsson:
Stranddoppa (Hydrobia ventrosa)
á Islandi
Hcr verður greint frá nýlegum at-
hugunum á sæsniglinum Hydrobia
ventrosa (Montagu) hér við land, en
þessarar tegundar liefur ekki verið
getið áður héðan undir réttu nafni.
Höfum við valið lienni nafnið strand-
doppa á íslensku.
Árið 1971 birti Lúðvík heitinn
Jónsson grein um skeldýranýjungar í
Náttúrufræðingnum, en Lúðvík var
áhugamaður um lægri sjávardýr og
átti af þeim allgott safn. í grein þess-
ari er getið ]>riggja sæsnigla, sem ekki
höfðu fundist áður við Island. Eina
þessara nýju tegunda taldi Lúðvík
vera Hydrobia ulvae (Penn.), sem hann
nefndi þangstrýtu. Um fund og út-
breiðslu tegundarinnar segir hann
svo: „Fyrsti fundarstaður þangstrýt-
unnar hér við land er í fjörunni við
Eyrarbakka, nokkru austan við ósa
Ölfusár, í júní 1970. Síðan hef ég
fundið hana á nokkrum stöðum á
svæðinu frá Eyrarbakka og talsvert
austur fyrir Stokkseyri í ])angbeltinu
milli sjávarfallamarka." Eintök þau,
sem Lúðvík safnaði, virðast nú öll
glötuð.
Næst gerist það, að annar áhuga-
maður um skeldýr, Eiríkur Einarsson,
fer að leita þangstrýtunnar á svæðinu
milli Eyrarbakka og Stokkseyrar. Fór
hann fjórar ferðir á árunum 1972 og
1973 og fann alls tvo tóma kuðunga
af ættkvíslinni Hydrobia í fjörunni
milli Eyrarbakka og Stokkseyrar, og
ennfremur töluvert magn af dauðum
eintökum í skeljasandi í fjörunni
milli Knarraróssvita og Stokkseyrar.
Fékk einn okkar (I. Ó.) nokkra tugi
eintaka til athugunar. Ekkert þessara
eintaka tilheyrðu Hydrobia ulvae, en
þau Iíktust mest tegundinni Hydrobia
ventrosa. Söniu skoðunar voru tveir
breskir skeldýrafræðingar, sem leitað
var til, þau Nora McMillan og T.
Warwick, en fullnaðargreining varð
að bíða uns unnt yrði að skoða lif-
andi eintök.
Næst finnst Hydrobia í byrjun nóv-
ember 1974, en þá fann Hjálmar
Gunnarsson mikið magn lifandi ein-
taka í fjörunni við Vog á Mýrum. Á
árunum 1975 og 1976 hafa svo sæ-
sniglar ]>essir fundist lifandi allvíða
á vestanverðu landinu, frá Stokkseyri
að norðanverðum Breiðafirði, oft í
geysilegii mergð. Eru kunnir fundar-
staðir tegundarinnar sýndir á 1.
mynd. Rannsókn lifandi íslenskra ein-
Náttúrufræðingurinn, 47 (1), 1977
8