Náttúrufræðingurinn - 1977, Qupperneq 48

landa. Hún þekkist frá ströndum Is-
lands og Noregs suður til Asóreyja.
Silfurkóð telst til þorskaættar og á
heima við brúnir landsgrunnsins frá
Biskayaflóa til Bretlandseyja og Nor-
egs. Hér hafa aðeins fundist lirfur
m. a. í Miðnessjónum en aldrei full-
orðnir fiskar. Sennilega á þó silfur-
kóðið heima hér við landgrunnsbrún-
irnar og fullorðnir fiskar eiga senni-
lega eftir að veiðast.
Fjólumóri fannst hér fyrst í Ing-
ólfsleiðangrinum 1895-96 djúpt und-
an suðausturlandi (62°49' N-25°07'
V) en hann hefur auk jress fundist
allt suður til Gíbraltar og við N-
Ameríku frá Baffinslandi til Hatteras-
höfða og einnig í S-Atlantshafi, Ind-
landshafi og Kyrrahafi.
Mórubróðir gæti verið hvort held-
ur sem er flækingur eða heimafiskur
en um Iiann er fulllítið vitað ennþá.
Hann fannst fyrst fyrir vestan frland
árið 1908. Næst veiddust 4 fiskar vest-
ur og norðvestur af Færeyjum í janú-
ar 1964 og síðan tveir fiskar í apríl
1965 undan suðvestur og suðurströnd
fslands.
Síldakóngur hefur fundist í Atlants-
hafi, Indlandshafi og Kyrrahafi en
veiðist sjaldan. Hérna mun hann hafa
rekið einu sinni eða tvisvar á fjörur
í september árið 1906 við Eyrarbakka
og í febrúar 1919 við Snæfellsnes.
Sníkir er merkilegur fiskur. Hann
er smár um 30 cm og heldur sig mikið
í holi sæbjúgna. Hér á hann að hafa
fundist í ágúst 1956 á öræfagrunni
og veiddur af skosku rannsóknaskipi.
Það er e. t. v. engin furða að hann
skuli ekki hafa fundist oftar svo vel
falinn í gestgjafa sínum ef hann er
hér heimafiskur. Ólíklegt er að hann
flækist á milli landa né gestgjafi hans.
Þess vegna verður sníkir að teljast ís-
lenskur fiskur sé rétt greint til leg-
undar. Annars hefur sníkirinn fundist
í N-Atlantshafi frá Stavangerfirði suð-
ur til 50° N.
Sandhverfa er einnig dálítill vafa-
fiskur. Hún finnst næstum árlega á
íslandsmiðum og bæði í hlýja og
kalda sjónum og stundum margar á
ári. Aðeins stærri fiskar hafa fundist
en hvorki egg né lirfur. Heimkynni
sandhverfunnar eru í Svartahafi, Mið-
jarðarhafi og N-Atlantshafi frá Mar-
okkó norður í Norðursjó en fundist
hefur hún allt til heimskautsbaugs.
Hér jrekkist hún síðan 1914.
Þar með eru upptaldir flækings-
fiskar og vafafiskar á íslandsmiðum.
Eins og þegar hefur komið fram þá
eru tegundir flækingsfiska 52 þar af
eru 6 brjóskfiskar og 46 beinfiskar.
Auk jiess eru 2—4 vafagemlingar
meðal brjóskfiska og 14 beinfiskar.
Megnið af þessum flækingsfiskum er
komið að sunnan eða suðaustan.
Tvær tegundir, stóra brosma og rek-
aldsfiskur, koma ]jó vestan um haf frá
Ameríku, ein tegund, gaddahrogn-
kelsi, kemur frá A-Grænlandi og bleik-
laxinn kentur að norðaustan þ. e. úr
Barentshafi eða Hvítaliafi eöa ám sem
í þau höf renna.
Styrjan, augnasíldin og bleiklaxinn
ganga upp í ár eða ósalt vatn til
hrygningar þó þessar tegundir hafi
ekki gert það hér og vartari og grá-
röndungur leita oft upp í ár og árósa
þótt ckki hrygni jteir í ósöltu vatni.
Á næstu árum eiga sjálfsagt eftir að
bætast við nokkrar nýjar tegundir
djúpfiska áður óþekktar við Island
42