Samvinnan - 01.02.1950, Page 6

skemmtinefndarinnar — og sjá: það var
harla gott!
Miðbik gólfsins var autt og hvítskúrað, en
fram með báðum hliðarveggjum hússins
voru fiskstaflar, og í öðru horninu fram við
dyrnar var saltstía. Þá hafði skemmtinefnd-
in komið fyrir bekkjum úr borðviði fram
með öllum fiskhlöðunum, og mynduðu bekk-
imir nokkurs konar vörzlugarð um dans-
gólfið. Það mundi öldungis óþarfi fyrir fólk-
ið að káma sig á fiskinum, þegar svona var
um hnútana búið.
Eiður Alfonsson skreið aftur niður af fisk-
staflanum sæll og glaður, en niðri á gólfinu
stóð söfnuður hans — aðstoðarfólkið — og
horfði hátíðlegt og alvömgefið á fánann
uppi á þilinu, líkt og fermingarbörn, sem
standa fyrir altarinu og horfa á Jesú-mynd-
ina á töflunni.
„Já, þið getið reitt ykkur á það, að þau
gerast ekki betri en þetta, samkomuhúsin í
plássunum hérna á Nesinu!“ sagði Eiður
Alfonsson hróðugur. . .
„Nei, það er áreiðanlegt," sögðu allir í
kór. • • •
„Og allt eigum við þetta honum Dósóþe-
usi Jónassyni að þakka!“
„Já, svo sannarlega,“ sagði fólkið og skim-
'aði í kringum sig til þess að sjá, hvernig út-
gerðarmaðurinn tæki hólinu. En Dósóþeus
var þá allur á bak og burt; hafði gengið út
fyrir meðan skemmtinefndin starði heilluð
upp á þilið, þar sem fáninn hékk.
„Nú, verra gæti það verið,“ sagði þá einn
x hópnum og spýtti á gólfið!
l'TM NÓNBILIÐ var undirbúningnum lok-
^ lokið —- samkomuhúsið — tilbúið. Það
var meira að segja búið að koma fyrir tré-
palli fyrir harmonikuleikarann í horninu
gegnt saltstíunni, og pallurinn var girtur af
með kaðli líkt og hnefaleikahringur. Þarna
-ætlaði Eiður Alfonsson líka að standa, þegar
hann setti samkomuna, og byði fólkið vel-
komið. Hann gekk margar ferðir niður í fisk-
húsið, eftir að skemmtinefndin hafði lokið
undirbúningnum, og í hvert sinn gekk hann
upp á pallinn, tók sér þar stöðu, ræskti sig
og mælti setningarræðuna fram, hægt og
stillt —- og ákaflega virðulega:
„Umm, hum! Kæru samkomugestir —
heimamenn og af hafi komnir!.... Vi-a,
Vi-a, við erum hér saman komin til að, til
-a- að skemmta okkur í kvöld.... Hum....
Það er siður okkar Eyrarmanna, þegar gesti
ber að garði, að bjóða þeim til gleðskapar.
Og-i, og þó að húsakynnin séu nú bara svona
eins og. ... eins og þið sjáið, þá-i, þá-i, þá
er það af því, að við höfum ekki í önnur hús
að venda, og-i, og þökkum Dósóþeusi Jón-
assyni, útgerðarmanni, fyrir, að-i, að-i fá-og-i
mega — dansa hér.... Umm.... hum, en
sem sagt: gjörið þið svo vel, gólfið er frjálst,
og-i, og verið þið öll sömul velkomin!"
Lengri ætlaði hann ekki að hafa ræðuna,
en snúa sér svo hvatlega að Þorbirni spilara,
gefa honum bendingu með armsveiflu, um
að koma með nikkuna upp á pallinn og
byrja að spila.
Jú, mikil ósköp, þetta var allt saman und-
irbúið, svo sem bezt varð á kosið.
En ennþá sást ekkert til skipsins. Þetta
var orðin ærið þreytandi bið. Margur gerði
sér það því til afþreytingar að ganga niður
í „samkomuhúsið“ og líta á breytinguna,
sem þar hafði verið gerð. Það var þó alltaf
nokkur upplyfting í því að horfa á fiskhúsið
í þessum nýja búningi. Hversdagssvipur þess
var horfinn, og þetta rifjaði upp ýmsar
minningar frá fyrri skipakomum, þegar
dansleikir höfðu verið í fiskhúsinu.
Það fór einkar notaleg tilfinning um brjóst
fólksins, eins og eitthvað kæmist á hreyf-
ingu innra með því; vit þess fylltust sætri
angan, þótt henni blandaðist saltlykt og
rammur þefur. Meira að segja karlarnir,
sem dagsdaglega voru ekki fyrir neina sér-
staka léttúð, fundu nú blóðið streyma örar
um æðarnar, og það var eins og þeim hlýn-
aði öllum svo notalega að innan. Þeir óku
sér velsældarlega og kjömsuðu, líkt og þeir
fyndu lostugt bragð. Sumum vöknaði í
munni, og augun urðu rök og gljáandi, og
þegar þeir röltu aftur út úr húsinu, var
göngulagið eitthvað undarlega reikult.
Blessuð döggin, tæra tárið, umd,
amd. . . .! Þeir áttu víst flestir von á ein-
hverri hýrgun að sunnan með Baulu, gömlu
mennirnir, og sjálfsagt mundu fleiri en þeir
væta kverkarnar þegar skipið kæmi.
OVONA VAR uppnámið í fólkinu á Grafar-
^ eyri allan guðslangan daginn, því að það
var komið að kvöldi, þegar loks sást reykj-
arstrókur úti á firðinum. Brátt kom skipið
sjálft i ljós, og þá fyrst komst á fólkið hreyf-
ing, sem talandi var um.
Allt fór á tjá og tundur í þessu friðsæla
þorpi. Kvenfólkið þusti út úr kotunum frá
hálfsoðnum grautnum, gaf sér varla tíma til
þess að hneppa að sér kápunum, svo að þær
flöksuðust frá því í golunni. Börnin ruku fá-
klædd og berhöfðuð — jafnvel sokkalaus —
niður á bryggju, og störðu stórum, forvitnis-
legum augum á nýja skipið, sem öslaði inn
fjörðinn. Karlmennirnir létu heldur ekki
standa á sér. Þeir bægsluðust hver í kapp
við annan niður að sjónum, settu undir sig
hausinn og skutu öxlunum fram á víxl. Sum-
ir misstu höfuðfötin á hlaupunum — og létu
þau andskotans eiga sig! — Nú mátti enginn
vera að því að tefja fyrir smámuni! Piltarn-
ir ráku upp heróp og voru með mikinn
handaslátt, og það var eins og þá kitlaði í
hverja taug, en stúlkurnar reyndu að vera
hæverskar og settar; vöfðu kápunum þéttar
að sér og skutu kryppu við gjólunni, en
eldri konurnar neru hendurnar, stigu fram á
annan fótinn og horfðu píreygðar á skipið.
Karlarnir, sem fundu sér hlýna fyrir brjósti
um daginn, sleiktu út um og ræsktu sig. Nú
var bókstaflega farið að svífa á þá, og þeir
voru óvissir í spori, svo að konunum þeirra
þótti vissara að kippa þeim ofar á bryggj-
una, til þess að forða því, að þeir hrykkju
fram af og steyptust í sjóinn. Nokkrir byrj-
uðu meira að segja að syngja. Þeir föðmuð-
ust og kysstust, og allt snerist svo unaðslega
fyrir augum þeirra.
Mikið logan'di gat lífið verið fagurt og
skemmtilegt á stundum, hí, hí. .. .!
JÖSSI í KLETTAKOTI, lítill maður
vexti, grannholda krangi, kiðfættur og
siginaxla, með golgræn, innstæð augu, rudd-
ist gegnum mannþyrpinguna og tók sér
stöðu fremst á bryggjunni. Hann ætlaði að
vera tilbúinn að grípa landtaugina, þegar
skipið renndi upp að, en Gunnsa, kona hans,
skundaði á eftir honum, kippti í jakkalafið
hans og skipaði honum að hypja sig burt;
það væri verk Ásmundar bryggjuvarðar að
festa skipið.
En Bjössi var ekki alveg á því að láta sig,
og þótt hann væri jafnaðarlegast likt og
mús undir fjalaketti í nærveru Gunnsu,
þandi hann nú út brjóstið, og eins og stækk-
aði allur i sjálfum sér, bandaði við henni
með hendinni og skipaði henni að snerta sig
ekki. Nú væri hann sjálfs sín herra, sagði
hann, og léti engin kerlingarræksni stjórna
sér!
„Heyr!“ sagði Ásmundur bryggjuvörður,
og þar með var réttur Bjössa í Klettakoti
staðfestur. Hann átti að grípa landfestina. I
þetta skipti mátti Gunnsa láta í minni pok-
ann, og hún hvarf eins og skuggi inn í mann-
þyrpinguna.
„Mér þykir vera ris á þeim — sumum,“
tautaði hún nöldurlega.
„Þetta er nú ekki mikið, blessuð góða; þú
ættið að vita, hvernig hann Jóakim minn
hefur látið í dag, það hefur ekki verið neinn
smásnúður á honum,“ sagði Tóta á Stapa.
„Hann Jóakim heldur víst bara, að hann sé
Napóleon. Þeir þurfa ekki annað en eiga
vonina í vætunni, karlarnir, þá eru þeir
orðnir þessir ógnar mikilmenni!“
Hún Gunnsa í Klettakoti hristi bara höf-
uðið og hugleiddi með sjálfri sér, hvað getað
hefði orðið úr honum Bjössa hennar, ef
kjarkur hans væri alltaf í samræmi við,
hvað hann var kotroskinn, þegar hann átti
von í víni, eða hafði bragðað það mátulega
mikið.
(Fratnhald d bls. 29)
6