Samvinnan - 01.12.1956, Blaðsíða 8

Holyrood
Þegar ungfrú Elsa Halldórs gekk
niður á bryggjuna eftir sjóferðina,
fannst henni sem hún yrði skyndilega
ný manneskja. Þessir þrír dagar á sjón-
um höfðu verið hræðilegir; henni
fannst eins og hún myndi ekki lifa þá
af. Hún hafði liðið óþolandi kvalir af
völdum sjóveikinnar; það byrjaði með
því að hún fór að kasta upp og fékk
slæman höfuðverk, já, svo slæmt var
það, að liún var farin að hugsa um í
alvöru að staulazt upp á þilfar og kasta
sér fyrir borð, til Jress að enda þessar
þjáningar. En það varð henni til bjarg-
ar að henni fannst hún aldrei hafa
nóga krafta til að komast upp stigann!
Svona er sjóveikin! — Hún gat brosað
að því nú, þegar það var umliðið —
nú langaði hana ekkert til þess að
deyja! — Hún neitaði tilboðum bíl-
stjóranna á hafnarbakkanum um að
aka henni upp í borgina, hún myndi
kynnast borginni betur með því að
fara fótgangandi um hana. Hún fór
eftir korti og gekk upp eftir Leith
Walk; hana langaði fyrst og fremst að
sjá hina fornfrægu konungaborg. Hér
var svo margt, sem henni fannst hún
þekkja, enda þótt hún hefði aldrei
komið til borgarinnar áður: Kastal-
ann, Holyrood Palace, þar sem María
Stúart bjó, Canongate, Princes street
og margt annað. Það var eins og róm-
antísk angan gamallar sögu mætti
henni hérna á rykugri götunni.
En hvað það var hressandi að ganga
eftir sjóvolkið! Henni fannst þó enn,
að jörðin gengi í bylgjum undir fót-
um hennar. Það var eins og hún stæði
á mörkum tveggja heima, enda var
hún á leiðinni inn í framandi ævin
týraheim.
Hún nam staðar til þess að líta á
kortið til að vera viss um, að hún
væri á réttri leið. Á kortinu voru allir
merkisstaðir borgarinnar auðkenndir,
eins og perlur á snúru. Hún vissi ekki,
hvers vegna nafnið Holyrood Palace
hafði svo rík ítök í huga hennar, en
líklega kom það til af því, að hún
hafði lesið um hina voldugu drottn-
ingu, sem hafði stjórnað Skotlandi frá
þessari höll endur fyrir löngu. Síðan
hafði hana alltaf langað til þess að sjá
þennan sögulega stað. Hún vatð hrif-
in af drottningunni ungu og grét yfir
hinum sorglegu örlögum hennar. Og
nú fékk hún loksins tækifæri til að
sjá heimkynni hennar með eigin aug-
um, skoða þá sali, þar sem drottning-
in hafði lifað hamingjusömustu stund-
ir lífs síns.
Hún gekk með varfærni yfir götuna.
Hérna var umferðin meiri en hún átti
að venjast heima. Tvisvar sinnum
spurði hún vingjarnlega Bobby-a til
vegar, og loksins stóð hún fyrir fram-
an höllina. Þessi volduga bygging,
sem eins og sýndist vaxa upp úr jörð-
inni, hafði sterk áhrif á hana. Það var
eins og hún kenndi andardrátt sög-
unnar; þessi aldagamla harmsaga varð
henni allt í einu svo nálæg. Innan
þessara veggja höfðu þeir atburðir
gerzt, sem dýpst áhrif höfðu haft á
hana af öllu, sem hún hafði lesið,
þegar hún var ung. En þó var ekki
laust við, að hún yrði fyrir vonbrigð-
um. Þessir voldugu steinveggir fylltu
hug hennar einhverjum ugg. Allt í
einu varð henni ljóst, að hún hafði
búizt við þessu öðruvísi.
8