Samvinnan - 01.12.1956, Blaðsíða 37

legir hlutir, sem aldrei hefðu átt sér
stað, ef manneskjurnar hefðu ekki ver-
ið blindar af hofmóði. Hérna hafði
dauðlegt hatur og hamslausar fýsnir
lagt þær gildrur fyrir ungu drottning-
una, sem að lokum urðu til þess að
hún var leidd á höggstokkinn. Ef til
vill var aðalorsökin sú, að mann-
eskjurnar áttu svo erfitt með að vera
sannar, í samræmi við sitt innsta eðli.
Hið hamslausa kapphlaup um frægð,
auð og völd átti mestan þátt í allri
óhamingju þessa fólks. Og allt þetta
stafaði af því, að mennirnir vildu
heldur sýnast en vera. Holyrood-höll
í allri sinni dýrð var ekki meira virði
en litli bærinn hans Ásgeirs í Hlíð.
Það var sannleikur ,sem hún hefði átt
að hafa uppgötvað fyrir löngu.
Guði sé lof, að hún skildi það áður
en það var of seint....
Hún stóð upp af bekknum. Henni
fannst vera orðið kalt. Tíminn leið
óðum, svo að henni veitti víst ekki af
að fara til skips. Ef til vill voru ferða-
félagarnir farnir að undrast um hana.
Hún kenndi til svima yfir höfðinu og
var þreytt, en glöð, hamingjusöm yfir,
að hafa fundið sjálfa sig. Hin gamla
saga, sem hafði gerzt innan múra hall-
arinnar, hafði talað sínu máli, máli,
sem ekki var unnt að misskilja: Ham-
ingjan var annað en auður og völd.
Hún vissi það nú og hafði þegar tekið
ákvörðun, ákvörðun, sem ekki yrði
breytt. Hún gat ekki breytt ákvörðun
sinni, vegna þess, að þá myndi hún
glata hamingjunni um leið. Og nú
fannst henni, að hún væri orðin nógu
sterk til þess að segja föður sínum
vilja sinn.
Hún ætlaði ekki að láta Ásgeir bíða
svarsins lengi....
Hún lagði af stað niður eftir Leith
Walk áleiðis til hafnarinnar.
Það var dimmt og draugalegt, enda
þótt fólk væri alls staðar á ferli. Hinar
háu byggingar voru ógnþrungnar í
rökkrinu, og ef maður vissi ekki bet-
ur, gæti maður ímyndað sér, að þar
byggju forynjur og tröll en ekki fólk.
Það fór hrollur um hana. Henni
fannst eins og hún væri umkringd
alls konar hættum, og þó vissi hún, að
bak við þessa glugga bjó fólk, sem
lifði og barðist og þráði hamingjuna
alveg eins og hún sjálf. Svona var ver-
öldin....
„Gerið svo vel að gefa mér skiiding,
frú.. . . “
Lítil, óhrein, framrétt hönd og and-
lit, sem virtust vera eitt einasta
eftirvæntingarfullt spurningarmerki,
mætti undrandi augum hennar og
brenndi sig inn í huga hennar. Hún
fór niður í tösku sína eins og ósjálf-
rátt og rétti litlu stúlkunni pening.
Barnið varð mjög undrandi. Hún
starði með opinn munn á peninginn
nokkur augnablik, en svo varð andlit
hennar að einu brosi. Þetta voru
meiri peningar, en hana hafði nokk-
urntíma dreymt um að eignast; hún
gleymdi að þakka fyrir og hljóp inn
í koldimma hliðargötu og hvarf. Elsa
stóð dálitla stund á götuhorninu, eins
og hún byggist við, að litla stúlkan
kæmi aftur til hennar; svo hélt hún
áfram til hafnarinnar.
Holyrood Palace — dimmt og
skuggalegt hliðarstrætið, þar sem litla
telpan átti heima! Fljótt á litið and-
stæður — en var það svo í raun og
veru? Hún vissi það ekki, en eins og
henni var innanbrjósts á þessu augna-
bliki, hefði hún heldur kosið að vera
fátæka telpan en drottningin í höll-
inni. . . . Hún hætti að hugsa um það;
hún var aðeins venjuleg manneskja
og skildi ekki vandamál heimsins, og
þess vegna fór hún sínar eigin leiðir,
vék af þeim vegi, sem ættingjar henn-
ar höfðu markað henni. Nú vissi hún,
að rödd hjartans var rödd sannleikans.
Hún greikkaði sporið. Henni
fannai. leiðin langtum lengri en áður,
af því að hún þurfti að flýta sér. Hún
átti eftir að skrifa tvö bréf heim ann-
að til föður síns og hitt til Ásgeirs í
Hlíð.. .. Hún ætlaði að skýra föður
sínum frá því, að hún hafði breytt
áformum sínum, eða réttara sagt hans,
en í stað þess að verða tízkufræðingur
ætlaði hún að læra eitthvað, sem gæti
komið henni að gagni í framtíðinni —
framtíð hennar og Ásgeirs í Hlíð. . . .
Kirkjubyggingar
(Frarah. af bls. 7)
Breiðabólsstað í Fljótshlíð og á Húsa-
vík eru fremur sérkennilegar og mjög
fallegar kirkjur, sem Rögnvaldur Ól-
afsson hefur teiknað. Því miður eru
þær úr timbri, en skaði var, að Rögn-
valdur skyldi ekki teikna fleiri slíkar.
Rögnvaldur hefur einnig teiknað
Þjóðkirkjuna í Hafnarfirði.
Sameiginlegur ágalli.
Því verður ekki á móti mælt,. að
kirkjur eru yfirleitt afskaplega kald-
ranaleg hús, hvað innri gerð snertir.
Þær eru flestar málaðar í köldustu
litum, sem völ er á, hvítum og blá-
um. Þar á ofan bætist, að upphitun
í þeim er víðast léleg. Listmunir eru
afar fátíðir, þeir er nokkurs virði eru.
Kirkjubekkirnir eru jafnan mjög ó-
þægilegir.
Selfosskirkja er til fyrirmyndar um marga hluti,
einkum hvaO hina innri gerö snertir. LoftiÖ er
i þjóðlegum stil og minnir d baöstofuloft með
sþerrum og bitum. Kirkjan er þrýdd hinum
dgeetustu listaverkum og heildarmyndin býöur
af sér góðan þokka. Bjarni Pálsson á Selfossi,
hefur teiknað kirkjuna.
Það er meðal annars af þessum
ástæðum, að fólk sækir illa kirkjur.
Auðvelt er þó að ráða bót þar á. Það
má mála í hlýlegum Iitum og nú er
víðast rafmagn til upphitunar. Það
má fá listamenn til að leggja að ein-
hverju leyti hönd á plóginn og auð-
velt er að kuma fyrir blómakerum til
yndisauka. Nú er hægt að fá glugga-
rúður í alls konar litum og það gefur
kirkjum vissan helgisvip.
37