Samvinnan - 01.12.1956, Blaðsíða 33

Þeir hljóta að koma
(Framh. af bls. 16)
var karlmaður og tvær konur. Önnur
þeirra var á að gizka þrítug, en hin
var kornung og vel vaxin. Þau höfðu
aðeins lítil lendaklæði og trépinna
gegnum eyrun. Trúboðarnir hrópuðu
einum rómi: „Puinana! puinana!"
sem er kveðja Auca-Indíánanna. Indí-
áninn svaraði með miklum orðaflaum
og benti oft á stúlkuna. „Haun vill
selja okkur stúlkuna, eða ef til vill
ætlar hann að gefa okkur hana“, sagði
Fleming. Jim Eiliot óð yfir grunnt
vatnið til að ná í þau. Þau virtust dá-
lítið tortryggin og færðu sig inn í
skóginn, en þegar Elliot nálgaðist. með
framréttar hendur, gekk unga stúlkan
fram. Elliot tók í hendur þeirra og
leiddi þau yfir vatnið.
Trúboðarnir reyndu á allan hátt að
sýna indíánunum, að þeir væru vel-
komnir og þyrftu ekkert að óttast.
Það bar árangur því indíánarnir fóru
að tala við trúboðana, án þess að gera
sér ljóst, að þeir skildu ekki orð af því.
Roger Youderian gaf þeim hnífa og
Saint gaf þeim líkan af flugvélinni.
Þeir tóku fjölda af myndum af indí-
ánunum, þar sem konurnar voru að
skoða amerísk myndablöð. en maður-
inn sýndi flugvélinni áhuga og gekk
þangað og unga stúlkan á eftir hon-
um. Trúboðarnir skýrðu hann „Ge-
orge“ og stúlkuna „Dalíla“.
George útskrýði nú fyrir þeim með
handapati, að hann hefði ekkert á
móti því að bregða sér á loft. Saint
féllst á það og sá, að það mundi hafa
talsvert áróðursgildi. George var í
sjöunda himni, hallaði sér út og hróp-
aði hástöfum til frænda sinna þar
niðri, sem störðu á flugvélina og virt-
ust mjög undrandi. Að þessu loknu
sýndu þeir gestum sínum ýmis furðu-
verk menningarinnar og gæddu þeim
á límonaði og pylsum með sinnepi.
Þeir reyndu nokkrum sinnum að gera
George skiljanlegt, að þeir hefðu ekk-
ert á móti því að þiggja boð til þorps-
ins. En George virtist ekki hrifinn af
þeirri hugmynd. Einhver gat þess til,
að George mundi ekki vera nægilega
hátt settur til að geta boðið þeim
heim.
Eftir því sem dagurinn leið, fór
Dalíla að sýna ýmis merki um óþolin-
mæði. Einu sinni, þegar Jim Elliot
vék frá hinum og fór upp í tréhúsið
eftir einhverju, stökk hún upp og fór
á eftir honum. Þegar hann fór út úr
húsinu og niður til hinna, varð hún
mjög vonsvikin á svipinn.
Það virtist sem Indíánarnir vildu
vera með þeim lengur og trúboðarnir
létu þeim eftir skýli, sem þeir höfðu
byggt í sandinum og báðu þau að
vera svo lengi, sem þau vildu. Allt
virtist nú leika í lyndi.
Allt í einu snerist „Dalíla" á hæli
og gekk burt. George kallaði á eftir
henni, en hún hélt áfram. Hann
fylgdi henni þá eftir inn í skóginn og
stuttu seinna fór hin konan líka.
Saint og Fleming flugu til Arajuno
um kvöldið og lýstu atburðum dags-
ins fyrir konum sínum, sem biðu þar.
Þeim fannst árangur erfiðis þeirra eft-
ir vonum: Enginn hvítur maður hafði
nokkru sinni áður staðið augliti til
auglitis við hina hræðilegu auca-indí-
ána á friðsamlegum grundvelli.
Laugardagurinn varð dagur von-
brigða. Þeir biðu þolinmóðir eftir að
þeim yrði boðið til þorpsins, en það
kom enginn.
Saint flaug þrisvar inn yfir þorpið
um daginn. Það vakti undrun hans,
að allir flýðu, þegar hann kom fyrst.
Hann varpaði niður gjöfum og þeir
voru ekki eins óttaslegnir, þegar hann
kom í annað sinn. í þriðja sinn sá
hann engin merki um ótta og þar sá
hann „George“, sem hló og veifaði
ásamt öðrum, sem vafalaust hefur
viljað setjast í þennan „stóra fugl“.
Saint flaug aftur til Arajuno um
kvöldið. Hann gat ekki sofið um nótt-
nóttina og þegar þeir Fleming lögðu
af stað á sunnudagsmorguninn, sagði
hann: „Ég hef það á tilfinningunni,
að í dag gerist eitthvað“ Fleming var
einnig á sömu skoðun, „í dag skeður
það“, sagði hann og bað konur þeirra
að biðja fyrir þeim.
Þegar þeir lentu við hjá tjaldbúð-
inni við Curray-vatnið, kom það í ljós,
að hinir höfðu einnig átt órólega nótt.
Þeim fannst eitthvað „liggja í loft-
inu“.
Þeir biðu fram að hádegi, án þess
að nokkuð gerðist. Saint brá sér á loft
til könnunar. í þorpinu sá hann nú
aðeins konur og börn — ekki einn ein-
asta karlmann.
Á heimleiðinni kom hann allt í
einu auga á nokkrar mannverur, sem
gengu í röð eftir vatnsfarvegi. Hann
lækkaði flugið og taldi tíu auca-indí-
ána, sem stefndu til Curray-vatnsins.
„Ég held, að þeir komi á hverri
stundu“, sagði Saint um leið og hann
steig út úr flugvélinni og hinir ráku
upp fagnaðaróp. Þeir héldu stutta
guðsþjónustu, borðuðu hádegisverð í
snatri og hófu að undirbúa móttöku-
athöfn.
Þeir höfðu talað um að senda skeyti
kl. 12.35 og þá settist Saint við sendi-
tækið og talaði við konur þeirra í
Arajuno og sagði þeim tíðindin: „Tíu
manna sendinefnd er á leiðinni hing-
að. Nú er tíminn kominn. Ég læt ykk-
ur heyra í mér kl. 16.35“.
En þær heyrðu aldrei í honum
meira. Áður en klukkan var 16.35
voru þeir allir fallnir fyrir spjótum og
sveðjum Auca-Indíánanna og sandur-
inn og gruggugt vatnið var rauðlitað
af blóði þeirra.
*
Ekkert benti til þess, að um bardaga
hefði verið að ræða. Sennilega höfðu
indíánarnir tíu í fyrstu komið fram
með vinsemd, en síðan beitt vopnum
sínum að þeim óvörum. Jafnvel sá
þeirra, sem vörð hélt í tréhúsinu, virt-
ist hafa komið niður að taka á móti
gestunum.
Flugvélin stóð á bakkanum, sund-
urtætt svo sem verða mátti, eins og
þeir hafi álitið hana vondan fugl, sem
líka þyrfti að drepa. En ennþá leynd-
ardómsfyllri er spurningin: Hvers-
vegna? Hversvegna snerust þeir svona
við, eftir að þeir höfðu sýnt margvís-
leg merki um vinsemd og gefið gjafir.
Hvað hafði „George“ sagt þeim? Hafði
hann sagt þeim frá gestrisni þeirra og
reynt að fá þá til að fara að dæmi
sínu, en verið vikið til hliðar af öðr-
33