Samvinnan - 01.12.1956, Blaðsíða 10

leggja út í lífið til þess að geta orðið
ætt sinni til sóma! Já, það var í raun-
inni hlægilegt um leið og það var sorg-
legt. Hún hlaut að vera eitthvað öðru-
vísi en annað fólk!
Og auðvitað var hún öðruvísi en
annað fólk núna. Auðvitað hefði hún
átt að fara með samferðafólkinu til að
skoða borgina og fara í búðirnar, í
stað þess að fara einförum og sökkva
sér niður í draumóra. Hversvegna gat
hún ekki verið ung eins og annað fólk
á hennar reki?
Já, hvers vegna gat hún ekki verið
ung? Það var einmitt þetta, sem hún
hafði alltaf þráð. En maður getur að-
eins verið ungur á sinn eigin hátt,
það var aðeins hægt, þegar maður var
sér þess meðvitandi að hafa hlýtt rödd
hjartans. Og þá vissi hún, að hún
hafði ekki valið réttu leiðina til þess
að vera ung. Hún átti að lifa og starfa
á allt öðrum stað, en innan um vör-
urnar í þessari fyrirhuguðu tízkubúð,
hversu glæsileg staða sem það var í
augum annarra.
Það var ekki laust við að vinkonur
hennar hefðu brosað að henni, þegar
hún sagði þeim frá þessari fyrirhuguðu
ferð. Hún vissi vel að hverju þær voru
að kýma. Því að þótt faðir hennar
„GeriO svo vel að gefa mér skilding frú".---------
væri efnaður og þyrfti ekkert að spara,
þegar hún var annars vegar, varð það
ekki séð á henni. Það var sagt, að hún
væri kærulaus og jafnvel fátækleg í
klæðaburði, og þess vegna yrði henni
sennilega erfitt að gefa öðrum leið-
beiningar um tízkuna og snyrti-
mennsku yfirleitt. . . . Nema ef hún
öðlaðist betri smekk í ferðinni! bættu
þær við. „Að minnsta kosti hefui hún
heyrt eina af fínu frúnum segja það
eitt sinn í boði hjá föður hennar. Hún
lét eins og hún hefði ekki heyrt það,
en skildi meininguna. Og það særði
hana. Hún vissi, að það var ekki allt
fallegt, sem slaðrað var um hana með-
al hins svonefnda „betra fólks“
Slaðrað — já, það var einmitt rétta
orðið! Og ferðir hennar að Hlíð höfðu
gefið tilefni til slaðursins Ferðir henn-
ar þangað höfðu ekki verið annað en
saklausar skemmtiferðir. Hún og Ás-
geir, ungi bóndinn í Hlíð, voru skóla-
systkin. Auk þess fundu þau skjótt, að
þau höfðu sameiginleg áhugamál.
Kunningsskapur þeirra varaði, og er
Ásgeir keypti sér dálitla jörð með
gróðurhúsum, þar sem hann ræktaði
blóm og grænmeti, sem hann seldi í
bænum, bauð hann lienni eitt sinn að
heimsækja sig og líta yfir búskapinn.
Bærinn hans var í nágrenni höfuð-
staðarins, svo að hægt var að fara þang-
að á reiðhjóli. Hún sýndi strax lif-
andi áhuga fyrir öllu, sem viðkom bú-
skapnum, og tók þátt í störfunum með
Ásgeiri. Þetta var dálítið annað en
að reika um göturnar og hafa lítið
fyrir stafni, annað en að reyna að vera
öðruvísi í framkomu en henni var
eðlilegt. Hann bauð henni oftar, og
loks heimsótti hún hann á hverjum
einasta sunnudegi. Hún hlakkaði til
sunnudagsins alla vikuna. Hún hugs-
aði ekki um annað en Ásgeir, og datt
ennþá síður í hug, að nokkur mann-
eskja hefði hið minnsta við heimsókn-
ir hennar til hans að athuga. Sumir
notuðu frístundir sínar á þennan hátt,
aðrir öðruvísi og hún eftir sínu eigin
höfði. Henni datt ekki í hug, að
það kæmi öðrum við, hvernig hún
skemmti sér um helgar. En brátt
komst hún að því, að þar skjátlaðist
henni. Það kom einmitt öðrum við,
eða að minnsta kosti taldi fólkið það.
Það talaði um það, sem minna var.
Ekki leið heldur á löngu áður en ýms-
ir af góðvinum föður hennar — og
vinkonum — sannfærðust um, að
konsúllinn ætti í vændum þá mjög
vafasömu ánægju að fá venjulegan
bóndadurg fyrir tengdason.
Ein af vinkonum hennar hafði sagt
henni, hvað talað var um hana og Ás-
geir í Hlíð.
„Látum það bara slaðra!!1 hafði hún
sagt. „Mér er alveg sama!“
En innst inni vissi hún, að henni
stóð ekki á sama. Allt þetta slaður
særði hana. Hún hafði alltaf verið
dóttir Halldórs konsúls, og þó að
henni líkaði ekki hugsunarhátturinn
í sinni stétt, var hún eigi að síður
mótuð af honum. Þannig hafði föður
hennar tekizt að beygja hana, og ein-
mitt vegna þess gerði hún það, sem
sízt skyldi: Hún lét Ásgeir gjalda
slaðursins. Hún hætti allt í einu að
heimsækja hann og gaf honum enga
skýringu á háttalagi sínu. Seinna
hafði hún rekizt á hann í bænum.
Þegar hann ætlaði að heilsa henni
kumpánlega, hafði hún litið í aðra
átt og látið sem hún tæki ekki eftir
honum. Hún gerði nákvæmlega það,
sem sízt skyldi. Hún hafði leyft slaðr-
inu að móta framkomu sína og sært
góðan vin af ótta við kjaftakerling-
arnar. Nú sá hún og skildi, hve vesal-
mannleg framkoma hennar hafð’ ver-
ið.
Og nú sá hún eftir því — þegar það
var um seinan. — Hún hugsaði til
kvöldsins áður en hún lagði á stað í
siglinguna. Meðan hún var að ganga
frá ferðatöskunni kom bréf til henn-
ar. Hún þekkti strax á skriftinni, að
það var frá Ásgeiri. Enginn annar en
hann hafði svona fallega og örugga
rithönd. Og nú rnundi hún, að hann
hafði svo oft verið að skera fangamark
(Framh. á bls. 35)
10