Samvinnan - 01.12.1956, Blaðsíða 9

Og nú langaði hana allt í einu ekk-
ert til þess að skoða höllina. Hún
myndi áreiðanlega verða ennþá líkari
rúst eftir að inn var komið, og það
yrði aðeins til þess, að sú harmsaga,
sem ímyndunarafl hennar hafði klætt
holdi og blóði, yrði hversdagsleg. Og
allt þetta hversdagslega var orðið eit-
ur í huga hennar. Nóg var af slíku
heima.
Hún settist á bekk í dálitlum garði,
þar sem vel sást til hallarinnar. Það
var brennandi sólskin. Hún hafði höf-
uðverk og leið hálfilla. Hugsanirnar
voru á ringulreið, daprar og gleðileg-
ar hver innan um aðra. Og hérna sat
hún á bekknum og lifði upp í hugan-
um gömlu söguna frá Holvrood
Palace....
Nú var hún loksins komin út í ver-
öldina, hina glæsilegu veröld farm-
andi landa, sem hana hafði dreymt
svo oft um og þráð að kynnast nánar.
En nú fannst henni þessi veröld vera
köld, þrátt fyrir sólskinið. Hún varð
svo einmana meðal alls þessa framandi
fólks. Enginn kærði sig um hana eng-
an þekkti hún. Þá var það öðruvísi
heima hjá föður hennar, konsúlnum.
Heima hafði hún alltaf verið álitin
hálfgert barn, enda þótt hún væri orð-
in tuttugu og átta ára gömul.
Og hún átti ekki hugmyndina að
þessari ferð sinni. Faðir hennar áleit,
að hún væri orðin nógu gömul til þess
að sjá sig ofurlítið um í heiminum.
Þegar námstíma j
hennar erlendis
vceri lokið, cetlaði
faðir hennar að
setja á stofn verzl-
j un fyrir hana — fín-
ustu tízkuverzlun
bcejarins. —
hafði oft látið orð liggja að því, að
hún hegðaði sér ekki eins og henni
bar og sómdi. Hún yrði að hugsa til
móður sinnar. Minningin um móður-
ina ætti að vera henni leiðarljós, svo
að hún færi ekki út á villigötur. Henni
bæri að sjá um að gera ekki stétt sinni
vansæmd. Hún var nú einu sinni
komin af góðu flóki, guði sé lof!
Og hún hafði beygt sig undir vilja
föður síns.
Hún hafði tekið því vel að fara til
Kaupmannahafnar til þess að læra
hluti, sem hún hafði ekki hinn
minnsta áhuga á. Ekkert lá henni fjær
en að verða tízkudama, eða hvað það
nú var kallað meðal heldra fólksins.
Hún þráði að starfa eitthvað, sem var
Palace
Það heyrði nú einu sinni til fyrir fólk
i hennar stétt. Og hann vildi ekki
heyra neinar úrtölur. Hún átti að fara
til Kaupmannahafnar til þess að full-
numa sig í ýmsum kvenlegum hann-
yrðum.
Þetta leit allt saman ágætlega út. En
nú vissi hún, að þetta var aðeins tvlli-
ástæða hjá föður hennar, aðeins sagt
til þess að losna við að tala um aðallat-
riðið í málinu. Hann hafði verið mjög
óánægður með hana í seinni tíð og
SMASAGA
Eftir Jón Björnsson
háleitara, eitthvað, sem hún gæti haft
lifandi áhuga á. Hún vildi finna, að
hún lifði og hafði eitthvað að lifa
fyrir.
Faðir hennar hafði aldrei getað
skilið hana. Hann reiddist og kallaði
þetta heimskupör og neitaði algerlega
að hlusta á úrtölur hennar. Hver mað-
ur átti að velja sér starf í samræmi við
umhverfi sitt og stétt. Það hafði móð-
ir hennar líka alltaf sagt. Elsa hafði
haft of lítið að starfa. Nú hafði faðir
hennar ákveðið að það skyldi breyt-
ast, áður en það var orðið of seint. Og
þegar námstími hennar erlendis væri
liðinn, ætlaði hann að setja á stofn
verzlun fyrir hana — fínustu tízku-
verzlun bæjarins — sagði hann. Hall-
dórsættinni hafði alltaf vegnað vel, og
enginn þeirra ættmenna hafði unnið
undir öðrum. . . . Þetta var bjargföst
skoðun hans, sem allt annað varð að
að víkja fyrir. Og hún beygði sig auð-
vitað undir hans vilja, enda hafði
hann tjáð henni með ótvíræðum orð-
um, að hún hefði enga þekkingu á
því, hvað henni sjálfri væri fyrir beztu.
Já, auðvitað hafði hún beygt sig! Og
ef litið var á tilboð hans með kaldri
skynsemi, sá hver manneskja, að það
væri erfitt að hafna því. Sérstaklega
þar sem henni gat ekki dottið neitt
annað í hug í staðinn, sem hún hafði
meiri áhuga á. Stundum varð hún
gripin ótta við, að hún væri eitthvað
öðruvísi en annað fólk. Hún gæti
aldrei orðið ánægð, allra sízt er hún
sá hvernig margir aðrir urðu ham-
ingjusamir, af því að þeir fóru sínar
eigin leiðir. En auðvitað var húr ekki
í efa um, að faðir hennar vildi að hún
gæti orðið hamingjusöm. Hann vildi
bara ráða. Hann taldi sig vita það bet-
ur en hún sjálf. Og auðvitað var hið
einasta rétta fyrir hana að fá búð, því
að þá yrði hún engum háð. Henni
bæri að vera þakklát fyrir, að hún var
svo vel stödd, að geta leyft sér meira
en flestir aðrir. Hún hafði eytt allt of
mörgum árum til einskis. Hefði hún
verið dálítið ákveðnari, hefði hún nú
þegar verið bæði rík og mikilsvirt. Já,
eiginlega hafði hún hegðað sér eins
og auli hingað til. Nú skyldi því vera
lokið. Hún yrði að muna, að hún væri
nú einu sinni dóttir Halldórs konsúls
og því fylgdu skyldur. Að minnsta
kosti sú skylda, að verða ekki ættinni
til skammar.. . .
Og nú sat hún hérna fyrir framan
höllina og horfði á dökka múra lienn-
ar, gleymdi sér yfir rómantískum sög-
um frá fyrri öldum, í stað þess að
gleðjast yfir því, að nú væri hún að
9