Samvinnan - 01.12.1956, Blaðsíða 35

um, sem ekki höfðu komizt yfir hið
rótgróna hatur á öllum ókunnugum.
Eða höfðu þeir móðgast vegna þess,
að trúboðarnir sýndu því ekki áhuga
að kaupa stúlkuna, eða að þiggja hana
að gjöf og voru þeir nú að hefna fyrir
þá mógun? Það er aðeins hægt að geta
sér til um slíkt. Ef til vill verður þeim
spurningum aldrei svarað.
Konur þeirra á trúboðsstöðvunum
sátu við tækin og biðu þess, að eitt-
hvað heyrðist frá þeim en allt kom
fyrir ekki. Tíminn var lengi að líða
og þær fóru að verða uggandi. Ef þær
kölluðu á hjálp, var leyndarmálið úr
sögunni. Þær vissu þó, að einn náinn
vinur Saints, Johnny Keenan, vissi um
allt frá upphafi og hann átti flugvél.
Á mánudaginn flaug Keenan inn yfir
frumskóginn og til Curray-vatnsins.
Hann tilkynnti með sendistöð sinni,
að flugvél Saints virtist eyðilögð og
að ekki sæist lífsmark með mönnun-
um. Konurnar komu saman í Shell
Mera. N ú var enginn vafi lengur, eitt-
hvað hræðilegt hafði skeð. Marjorie
Saint kallaði á hjálp og tíðindin bár-
ust um allan heim.
*
Leiðangur hermanna, trúboða og
Quechua-Indíána fór strax á staðinn í
þyrilvængjum og kanobátum niður
árnar. Þeir fundu líkin, nema hvað
helmingurinn af líki Ed McCully’s,
hafði lent í vatninu og fannst ekki.
Konur trúboðanna tóku tíðindunum
með furðulegri rósemi og sálarstyrk.
Samkvæmt óskum þeirra voru þeir
lagðir allir í eina gröf við tréð, þar
sem þeir höfðu byggt húsið við Curray-
vatnið. Daginn eftir greftrunina, létu
þær fljúga með sig í síðasta sinn yfir
staðinn. Flugvélin flaug í hringi yfir
sandbakkanum, þar sem gröfin var og
konurnar sungu sálminn, sem þau
höfðu sungið, síðasta morguninn, sem
þau voru saman.
Þann 16. febrúar veitti forseti
Ecuador, trúboðunum fimm, æðstu
viðurkenningu ríkisins. Örlög þeirra
urðu ekki þess valdandi, að starf þeirra
og hugsjónir féllu niður. Áður en
þrjár vikur voru liðnar, hafði Johnny
Keenan tekið upp þráðinn og flaug
nú með gjafir til Auca-Indíánanna. Og
til trúboðsfélaganna í Bandaríkjun-
um streymdu umsóknir frá flugmönn-
um, um að fá að halda áfram starfi
Nate Saint’s. Sorgarleikurinn í frum-
skóginum í Ecuador hafði mikil áhrif.
Jafnvel hinir grimmu Jivaro-Indíánar
tóku að mæta í kirkjunum og skólun-
um og sömdu frið við fyrrverandi
óvini sína. Meira en þúsund amerísk-
ir stúdentar hófu nám við trúboðs-
skóla og ætlun þeirra er að útbreiða
boðskap og kenningar kristindómsins
meðal frumstæðra þjóðflokka á Nýju-
Guineu, Filipseyjum, Indókína, Mið-
Afríku og á Amazonsvæðinu.
Holyrood Palace
(Framh. af bls. 10)
þeirra beggja í tré, „til þess að sjá
hvernig stafirnir þeirra tækju sig út,“
eins og hann komst að orði. Meira að
segja dyrastafurinn á litla húsinu bar
fangamarkið hennar. „Dyrastafurinn
er gestabókin mín“, sagði hann, „en
ekki allir gestir fá nafnið sitt í hana“,
bætti hann við brosandi og leit eitt-
hvað svo einkennilega á hana eins og
spyrjandi. Og að baki orða hans var
innileiki, sem greip hana um hjartað.
Hún fann það ennþá betur nú en þá.
Nú vissi hún, að hann elskaði hana.
Hann hafði látið hana skilja það í
bréfinu. Með nokkrum vel völdum
orðum. Hann var henni ekki reiður,
þótt hún hefði látið slaðrið hafa áhrif
á sig. „Ég hafði alltaf hugsað mér, að
það værum bara við tvö“. hafði hann
skrifað í bréfinu. Og síðan komu
nokkur orð, þar sem kenndi hálf-
gerðrar hæðni, hæðni, sem hafði hitt
hana illa, en þó gat hún ekki reiðst
því vegna þess hve sönn þau voru:
»Ég er ekki einn af þessum fínu
mönnum og get því auðvitað ekki
keppt við embættismenn og ríka kaup-
sýslumenn um neitt, sem viðvíkur
þessa heims gæðum, en það litla, sem
ég hef að bjóða, er þó byggt á föstum
grunni“. — Hvað þetta hafði líkzt Ás-
geiri! Hún las bréfið yfir einu sinni
enn. Hún geymdi það í töskunni
sinni eins og dýrgrip. Gleðin yljaði
hug hennar við lestur bréfsins, gleði,
sem var blandin sársauka, af því að
hún hafði látið aðra leiða sig. . . .
Sólin var að ganga undir. Götur
stórborgarinnar fylltust skuggum, en
turninn á Holyrood Palace glóði í
kvöldsólinni. En frá múrum hallar-
innar streymdi nákuldi, eða svo fannst
henni. Hún sveipaði kápunni þéttar
að sér.
Það var undarlegt, að finna sjálfa sig
hérna — á torgi í ókunnri stórborg!
Hún hafði látið leiða sig blindandi.
Nú vissi hún, að þessi ferð hennar var
byggð á misskilningi — misskilningi,
sem gæti orðið örlagaríkur fyrir fram-
tíð hennar. Þessi ferð hennar hafði
ekki verið annað en flótti, flótti
frá hamingju hennar sjálfrar, vesal-
mennska. Og nú varð henni allt í einu
ljóst, að henni þótti vænt um Ásgeir,
að hún myndi ekki verða hamingju-
söm án hans. Hún hafði svikið hann,
svikið hann vegna kjarkleysis; hún
hafði óttazt föður sinn og slaðrið í
fólkinu. Hún hafði meira að segja
fallizt á þá fjarstæðu, að hún væri of
góð handa Ásgeiri, hafði látið glepjast
af heimskunni í því fólki, sem þóttist
vera öðrum betra vegna ríkidæmis
síns. . . . Svo smánarlega hafði hún
hagað sér! Hún hafði sýnt honum,
sem unni henni, fyrirlitningu — af
ótta við ómerkilegt þvaður. Og hún
hafði látið föður sinn reka sig út í
þessa ferð, sem hún hafði andstyggð
á, til þess eins að fá stöðu, sem sagt
var að hæfði stétt hennar! Svona
heimsk hafði hún verið. . . . Hér á
þessum stað varð þetta allt ljóst fyrir
henni.
Hún leit til hallarinnar. Ef þessir
steinveggir gætu talað, myndu þeir
geta sagt frá mörgu lærdómsríku. Inn-
an þessara veggja hafði lífsgleðin ríkt,
en sú gleði var tóm og utan við hið
sanna og rétta. En héma höfðu líka
sorgin og óhamingjan unnið sína
stærstu sigra, hér höfðu gerzt voða-
35