Samvinnan - 01.12.1956, Blaðsíða 16

í eitt slíkt. Þeir skreyttu saxið einnig
og sjá: Bráðlega komu þrír Indíánar í
ljós og höfðu ekki augun af saxinu.
Það lenti úti í vatninu, en einn Indí-
áninn stakk sér þegar eftir því. Ekki
leið á löngu, að hópur Indíána var
kominn á staðinn til að skoða saxið.
Þeir sáu enn fleiri Indíána á þriðja
fluginu, viku seinna. Þeir virtust
æstir og hlupu fram og aftur milli kof-
anna. Saint flaug lægra en nokkru
sinni fyrr og Ed tók ljósmyndir af
þeim og þeir hlógu og reyndu að vera
tilbúnir að grípa. Þeir höfðu einnig
sax í þetta sinn og renndu sér niður
yfir hópinn og nokkrir flýðu í skelf-
ingu, en komu samt aftur, þegar flug-
vélin hækkaði flugið.
Trúboðarnir héldu áfram að und-
irbúa jarðveginn í fjórar vikur. Þeir
flugu aftur og aftur, þeir komu fyrir
hátalara í flugvélinni og hrópuðu:
„Okkur líkar vel við ykkur. Við erum
vinir!“ Indíánarnir hrópuðu til baka
og sýndu ýmis merki um vinsemd.
Þeir gerðu meira að segja líkan af
flugvélinni og komu því fyrir uppi á
einum kofanum. Þar kom, að Indíán-
arnir fóru að endurgjalda gjafirnar og
festu þær þá í strenginn. Þeir gáfu
útskorna muni, steiktan fisk, stóran
svartan fugl og reyktan apahala. Þeir
ruddu skóginum frá og byggðu palla
og settu þar á menn, sem héldu á loft
gjöfum þeim, er endurgjalda skyldi
gjafir trúboðanna. Þeim fannst, að nú
væri tími til kominn að setjast og reisa
tjaldbúð og standa augliti til auglitis
við Indíánana. Eftir mánuð mundi
regntíminn byrja og allar ár flæða yfir
bakka sína.
Þeir ákváðu þriðjudaginn 3. janúar
1956 til fararinnar.
Þá var að finna lendingarstað, og
eftir mikla leit fundu þeir sandbakka
við Curray-vatnið, sex kílómetra frá
kofunum, sem þeir álitu að mundi
hæfur lendingarstaður.
Sagt var, að Indíánarnir réðust
aldrei á mann með byssu og víst var
um það, að þeir báru virðingu fyrir
því verkfæri. Það var því áleitin
spurning, hvort vopn skyldi bera. Að
lokum urðu þeir ásáttir um að hafa
riffla meðferðis, en sýna þá ekki, nema
ófriðarblikur drægi á loft.
Þeir ákváðu að dvelja fimm daga á
ströndinni við vatnið, og ef ekki yrði
neinn árangur eftir þann tíma,
mundu þeir fljúga heimleiðis þar sem
regntíminn færi í liönd. Þeir ætluðu
að byggja hús uppi í einu trénu og
geyma þar vistir til fjórtán daga til ör-
yggis.
Þá vantaði fimmta mann í förina.
Einn átti að vera á verði uppi í tré-
húsinu, tveir á verði við ströndina,
einn matsveinn og Saint varð að vera
reiðubúinn til að fljúga hvenær sem
var. Einhver stakk upp á Roger You-
derian, sem var trúboði og liafði verið
fallhlífarhermaður í stríðinu og jafn-
vel heiðursvörður hjá Eisenhower.
Hann var óvenju mikill kjarkmaður
og var trúboði meðal hinna herskáu
og grimmu Jivaro-Indíána. Þeim kom
saman um, að hann væri hinn rétti
maður og það þurfti ekki lengi að
hvetja Youderian til fararinnar.
Trúboðarnir og konur þeirra komu
saman í Arajuno, mánudaginn 2. jan-
úar og undirbjuggu ferðina, pökkuðu
niður mat og munum til að hafa allt
tilbúið snemma morguninn eftir. Það
var orðið áliðið, þegar þau lögðust til
hvílu, þar í rjóðrinu, lengst inni í
frumskóginum. Ef til vill hafa þau
haft hugboð um, hvernig fara mundi.
Að minnsta kosti var þeim ljós hætt-
an. En Saint sagði: „Ég hef ekki eitt
augnablik efast um, að við eigum að
fara þessa ferð. Hér höfum við mögu-
leika til að leggja fram stóran skerf“.
Morguninn eftir komu þau öll saman
til stuttrar guðsþjónustu.
Það gat aðeins verið einn farþegi
með flugmanninum og Ed McCully
fór fyrstur og byrjaði að reisa tjald-
búðina. Saint flaug þann dag fimm
sinnum til Arajuno eftir mönnum og
farangri.
Morguninn eftir flaug Saint inn yfir
Indíánaþorpið og kallaði í hátalar-
ann, að allir væru velkomnir í tjald-
búðir þeirra við vatnið. Indíánarnir
veifuðu og virtust skilja, hvað um var
að ræða. Klukkustund seinna flaug
Saint aftur inn yfir þorpið til að end-
urtaka boðið, en þá var ekki nokkurn
mann að sjá.
Voru þeir nú þegar á leiðinni gegn-
um frumskóginn?
Trúboðarnir höfðu nú lokið við að
byggja húsið uppi í trénu og tjaldbúð-
in var fullgerð. Þeir gerðu líkan af
flugvél og settu það á stöng, þeir lögðu
sax yzt í rjóðrið sem gjöf og vináttu-
vott við indíánana. Þeir gengu eftir
vatnsbakkanum, kölluðu yfir vatnið
og ítrekuðu heimboðið.
En indíánarnir komu ekki. Úr
frumskóginum heyrðust aðeins skræk-
ir páfagaukanna og annara ókenni-
legra fugla.
„Þeir hljóta að koma á morgun“,
sagði Fleming. „Fyrst enginn maður
var í þorpinu í morgun, hljóta þeir
að vera á leiðinni til okkar“. Á
fimmtudaginn var allt við það sama.
Saint flaug inn yfir þorpið og allt var
autt og tómt. Enginn svaraði köllum
þeirra. En saxið var horfið og þeir
voru sannfærðir um, að í þéttum skóg-
inum voru augu, sem alltaf höfðu gát
á þeim. Dagurinn var lengi að líða,
þeir voru í stöðugri spennu, lásu,
skrifuðu dagbækur og fiskuðu í vatn-
inu. Saint og Fleming flugu til Ara-
juno til að sofa um kvöldið, þar sem
nokkuð var þröngt í húsinu uppi í
trénu. Þeim til uppörfunar sáu þeir
nú einn Indíána hjá þorpinu, hann
skreið upp á pallinn og benti í áttina
til vatnsins.
Föstudaginn 6. janúar gerðist það,
sem þeir höfðu lengi beðið eftir. Þeir
voru sannfærðir um, að Indíánarnir
væru á næstu grösum og þá um morg-
uninn gengu þeir með vatninu og
hrópuðu kveðjur sínar í allar áttir.
Allt í einu kvað við hvell karlmanns-
rödd frá hinum bakka vatnsins og
komu þrír Auca-Indíánar í Ijós. Það
(Framh. á bls. 33")
16