Samvinnan - 01.12.1956, Blaðsíða 21

Ránið
í Blesukoti
★
★ Geysispennandi
★ ásta- og sakamálasaga
★ samkvæmt réttarskjölum
★ frá 18. öld
★
Ný, íslenzk framhaldssaga eftir Jón Björnsson, byggð á sögulegum atburðum
Þeim hjónum hafði oft orðið sund-
urorða, og var þá ekki laust við að
madama Þórunn yrði nokkuð hávær.
Var þetta því óheppilegra, þar sem
ekki var nema þunnt þil milli her-
bergis hjónanna og fólksins í fram-
baðstofunni. Vinnufólkið vissi mest
af því, sem þeim bar á milli. Varð
það tilefni til hvíslinga og slaðurs.
Og enda þótt öllum þætti vænt um
húsmóðurina, því að hún gerði í hví-
vetna vel til fólksins, var samúð þess
með manni hennar.
„Ég var hjá prófastinum í dag,
Haraldur!“ sagði hún.
„Einmitt það, og hvað sagði hann,
blessaður“, anzaði hann með hægð.
„Þú ferð líklega nærri um hvert
erindið var“.
„Nú — nei, enga hugmynd hef ég
um það, kona“.
Þórunn horfði hvasst á mann sinn
og roði færðist í kinnar hennar. Hún
var ekki í hinum minnsta efa um, að
þetta væru ólíkindalæti hjá honum.
„Þú veizt líklega, hvað er að gerast
hérna á heimilinu“. Hún brá klút-
horninu upp að augunum. „Eða er
þér kannske sama um æru dóttur
okkar?“
„Onei, ekki er mér sama um það.
Þú veizt, að ég þoli ekki að henni
Höllu litlu sé gert neitt til miska“,
svaraði hann hógværlega.
„Getur verið að þú vitir það ekkir“
Madama Þórunn varð mildari í máli.
Maður hennar hafði verið svo mikið
að heiman, að vel gat verið, að allt
þetta hefði farið framhjá honum.
„Viti hvað?“
Þórunn sagði nú manni sínum það,
sem henni hafði borizt til eyrna um
samband Höllu og Brodda. Hann
hlustaði þegjandi á hana, skaut öðru
hverju inn orði og orði, en það sá
hún, að hann varð alvarlegur á svip-
inn. „Og það var þetta, sem ég var
að tala við prófastinn um“.
„Hvað sagði prófasturinn við
þessu?“
„Hann var aldeilis hissa og stór-
hneykslaður, sem von er. Og þó að
★ Fimmti hluti ★
hann segði það ekki beinlínis, þá
skildi ég á honum, að þú ættir mikla
sök á þessu“.
„Nú, hvernig þá, kona?“
„Þú lætur stórglæpamann ganga
lausan eins og hann sé gestur þinn,
í stað þess að hafa hann í járnum og
láta hann játa glæpinn“.
„Hm. Sagði prófasturinn það líka?“
„Ekki beinlínis. En ég skildi á hon-
um, að slík meðferð glæpamanna sé
öldungis óforsvaranleg. Ég gat ekki
sagt annað við því, en að ekki hefðu
mínir sálugu forfeður, hverra minn-
ing sé ævinlega blessuð, farið svona
að við ræningja. Nei, aldeilis ekki“.
„Já, en ég er ekkert viss um að
Broddi sé sekur. . ..“
„Ég skil ekki þessa hlífð þína við
strákinn! Peningakassinn fannst í
netinu, þar sem hann sagðist hafa
verið að veiða, og þó neitar hann
öllu svo óskammfeilið, að það eitt
ætti að vera nóg til þess að sannfæra
þig um sekt hans. Langafi minn, sem
var sýslumaður í Múlasýslu, var ekki
með neinn penpíuhátt í svona mál-
um. Einu sinni var brotist inn á bæ
einum í sýslunni og vitni, sem höfðu
séð þjófnum bregða fyrir, lýstu hon-
um svo, að hann hefði verið langur
sláni með stóran fæðingarblett á
kinninni. Nú vildi svo til, að þar í
sveit voru tveir menn líkir á hæð og
báðir með fæðingarblett á sama
stað. Þeir voru strax teknir, en ekki
veit ég hvort þeir játuðu á sig inm
brotið, en langafi minn var nú ekki
að tvínóna við það, hann tók þann,
sem minni mannskaði var að, og lét
hengja hann. Ætla ég þó að fæðingar-
bletturinn hafi ekki verið eins sterk
sönnun og peningakassinn í þessu
máli“, sagði hún áköf.
Haraldur sýslumaður brosti og
mælti:
„Þú gleymir einu, kona! Ég hef
nefnilega líka heyrt þessa sögu, en
hún var ofurlítið fyllri, því að síðar
komst upp að hvorugur þessara
manna var sekur og þinn kæri lang-
afi fékk stórar ákúrur fyrir fljótfærn-
ina“.
„O, það er bölvað slúður“, sagði
Þórunn, en sannfæringarlaust, því að
hún vissi, að þetta var rétt, „en þó
svo hafi verið, þá fékk fólkið svefn-
frið þegar búið var að hengja þrjót-
inn‘.
„Jæja, kona, en hvað viltu þá, að
ég geri?“
„Okkur prófastinum kom saman
um, að vegna hennar Höllu litlu, sem
á að verða tengdadóttir hans, sé
nauðsynlegt að fjarlægja hana frá
þrjótnum, svo að hennar æra verði
21