Samvinnan - 01.07.1976, Blaðsíða 23

Þessa óvenjulega frásögn skrifar danski rithöfund-
urinn Kelvin Lindemann, og fjallar hún um tvo
hrafna, sem íslenzkur vinur hans gaf honum og
urðu honum fjarska hjartfólgnir. Þeir voru aðeins
nokkurra daga gamlir, þegar hann fékk þá, og
þurftu ekki annars við en matar, rúmlega helming
eigin þyngdar á dag. Hrafnar eru greindastir allra
ingla, og það er með ólíkindum, hve mikla tryggð
fólk getur bundið við þá, skrifar Kelvin Lindemann
nieðal annars. Allt gekk vel með íslenzku hrafnana
hans, þar til einn góðan veðurdag....
íslenzkur vinur minn sendi
mér að gjöf tvo hrafnsunga, og
þá rættist margra ára gamall
draumur minn. Þeir krunkuðu
eins og hásar krákur, þegar ég
sótti þá á flugstöðina. Ég opn-
aði appelsínukassann, sem þeir
höfðu hírst i á þriggja tíma
flugi. Þeir glenntu upp gogg-
ana og heimtuðu mat.
Þeir voru aðeins nokkurra
daga gamlir og þurftu ekki
annars við en matar, rúmlega
helming eigin þyngdar á dag
— og ég fóðraði þá einkum á
Kelvin )' i
unaUr U emann er kunnur höf-
hUfa 1_ ®anmörku. Eftir hann
á íslenz0kkkrar bækur veriö þýddar
U’ m' a' skáldsagan Rauöu
samt L arnar' Hér sést kann á-
konu sinni.
íslenzku hrafnsungarnir urðu
snemma mjög spakir og hændir að
mönnum. Þeir létu jafnvel vel að
gestum, eins og sjá má á þessari
mynd.
hænsnalifur og kj úklingahj ört-
um. Eftir viku þekktu þeir orð-
ið fótatak mitt og krunkuðu,
þegar þeir heyrðu mig nálgast
hrafnastofuna. Þeir gerðu þá
þegar greinarmun á fótataki
mínu og annarra, því að þeir
létu ekki til sín heyra, þótt
aðrir gengju framhjá. Þeir voru
farnir að „baða sig“, áður en
þeir urðu fleygir. Ég hafði sett
vatnsskál inn til þeirra, svo að
þeir hefðu eitthvað að drekka,
og þótt hún væri lítil, skriðu
þeir strax upp í hana og fóru
í fyrsta bað sitt. Þeir sveifluðu
stélinu, svo að vatnið skvettist
yfir hrygginn á þeim, rétt eins
og fullorðnir hrafnar, og þó
hafði enginn kennt þeim það.
A daginn komu þeir út í sól-
ina og hoppuðu á kjálkunum
á hjólbörunum, þegar ég var
að hreinsa undan þeim. Þeir
vildu ekki vera einir og fannst
sérlega gaman, ef ég lagðist
í grasið, svo þeir gátu spígspor-
að í kringum mig, reynt að bita
tölurnar af skyrtunni minni,
eða nartað varlega i eyrun og
nefið á mér. Ef ég lét hornið
á vasaklútnum standa upp úr
vasanum, læddust þeir að mér
eins og kettlingar, gripu í vasa-
klútinn með goggunum,
spyrntu i með löppunum, drógu
vasaklútinn upp úr vasanum
og hlupu burt með hann. Þeg-
ar þeir eltust, varð ronson-
kveikjari eftirlætisleikfangið
þeirra. Kvenhrafninn var bæði
heldur stærri en karlhrafninn
og einnig frakkari. Hún varð
fyrri til að uppgötva silfurgljá-
andi kveikjarann, greip hann í
gogginn, missti jafnvægið, en
sleppti þó ekki þessari gersemi,
heldur lá á bakinu með kveikj-
arann í goggnum og báðar
lappirnar beint upp í loftið.
23